Την Κυριακή 18 Ιανουρίου ο Αιμίλιος Χειλάκης και η Αθηνά Μαξίμου καλεσμένοι του Νίκου Θρασυβούλου. Συντονιστείτε (13:00-14:00) στον Βήμα 99.5 και κερδίστε διπλές προσκλήσεις για την πράσταση «Παράνομα φιλιά – Κόκκινα φανάρια»

Ο Αιμίλιος Χειλάκης γεννήθηκε στην Αθήνα και μεγάλωσε μεταξύ Κυψέλης και Αγίας Παρασκευής. Το να ασχοληθεί με την υποκριτική ήταν πάντα αυτό που ήθελε. Έτσι τελειώνοντας το σχολείο, φοίτησε με υποτροφία στη σχολή δραματικής, «Θέατρο Τέχνης Καρόλος Κουν». Ο τηλεοπτικός ρόλος που τον απογείωσε ήταν στη σειρά της Μιρέλλας Παπαοικονόμου «Η ζωή που δεν έζησα» όπου ήταν ζευγάρι με την Ταμίλα Κουλίεβα. Αν και δεν έχει αφήσει να εκτεθεί η προσωπική του ζωή στη δημοσιότητα, είναι γνωστό πως έχει υπάρξει για αρκετά χρόνια ζευγάρι, με την επίσης ηθοποιό, Βάνα Πεφάνη. Η επόμενη σημαντική σύντροφος στη ζωή του, ήταν η Αθηνά Μαξίμου, με την οποία είναι και παντρεμένος, έχοντας ως κουμπάρα την σεναριογράφο Μιρέλλα Παπαοικονόμου.

Η Αθηνά Μαξίμου γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1975. Αποφοίτησε από τη Δραματική Σχολή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδας (Κ.Θ.Β.Ε.) ενώ έχει παρακολουθήσει μαθήματα φωνητικής, κλασικού τραγουδιού καθώς και μαθήματα κλασικού και μοντέρνου χορού. Στο ενεργητικό της έχει και ένα βραβείο Α΄ Γυναικείου Ρόλου, από τα Κρατικά Βραβεία Ποιότητας του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης που πραγματοποιήθηκε το 2000, για τη συμμετοχή της στην κινηματογραφική ταινία «Αυτή η νύχτα μένει» του Νίκου Παναγιωτόπουλου. Όσον αφορά στην προσωπική της ζωή, είναι παντρεμένη με τον, επίσης ηθοποιό, Αιμίλιο Χειλάκη, έχοντας κουμπάρα τους την Μιρέλλα Παπαοικονόμου.

ΠΑΡΑΝΟΜΑ ΦΙΛΙΑ – ΚΟΚΚΙΝΑ ΦΑΝΑΡΙΑ

Βασισμένο στο έργο του Αλέκου Γαλανού. Διασκευή κειμένου, σκηνοθεσία Νίκου Μαστοράκη.

«Παράνομα φιλιά – Κόκκινα φανάρια» είναι ο τίτλος της παράστασης που θα φιλοξενήσει η Κεντρική Σκηνή του ΔΘΠ, σε διασκευή κειμένου, σκηνοθεσία, σκηνικά και μουσική επιμέλεια Νίκου Μαστοράκη. Βασισμένο στο έργο του Αλέκου Γαλανού «Κόκκινα φανάρια».

Πρόκειται για ένα έργο – φόρο τιμής στον Πειραιά και ειδικότερα στην Τρούμπα όπως χαρακτηριστικά σημειώνει ο Νίκος Μαστοράκης.

Ένα έργο αφιερωμένο στους άγνωστους πρωταγωνιστές της ζωής, στους καθημερινούς ανθρώπους του μόχθου που τριγυρνούσαν στις γειτονιές του Πειραιά: από το λιμάνι ως την Πειραϊκή, κι από τα σοκάκια του Προφήτη Ηλία ως την οδό Νοταρά, εκεί όπου τα κορίτσια περίμεναν καθημερινά ν’ ακούσουν το σφύριγμα του πρώτου πλοίου.

Ο Πειραιάς στην δεκαετία του .50 . Το λιμάνι και οι γειτονιές, τα μπάνια στην ακτή Δηλαβέρη, τα ρεμπέτικα, η Μάντρα με τον θρυλικό Μπέμπη, οι μεροκαματιάρηδες ,η Τρούμπα, οι πόρνες και οι κυρίες, ο Ολυμπιακός….. Εικόνες βγαλμένες από την δεκαετία του ’50, ήχοι, μουσικές , μνήμες.

Η Ελλάδα την ίδια εποχή ταλανίζεται οικονομικά. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και η ΕΡΕ άνοιγαν τις εξελίξεις για μια νέα πολιτική και οι γυναίκες αποκτούσαν επιτέλους δικαίωμα όχι μόνο στον ψήφο αλλά και στο εκλέγεσθαι. Οι άνθρωποι αναζητούν μια καλύτερη τύχη στις πόλεις. Ο Πειραιάς αλλάζει.

Ο Νίκος Μαστοράκης ανέτρεξε σε πηγές, μελέτησε κείμενα, αναζήτησε λογοτεχνικά κείμενα Πειραιωτών συγγραφέων, μάζεψε φωτογραφίες και μελέτησε τραγούδια προκειμένου να μεταφέρει το κλίμα και το αίσθημα μιας εποχής που μπορεί να μοιάζει σε αρκετά σημεία με τη δική μας.

Τους ρόλους στην παράσταση ερμηνεύουν με αλφαβητική σειρά οι: ΔιαμαντήςΚαραναστάσης, Κώστας Κοράκης, Αθηνά Μαξίμου, Καίτη Μανωλιδάκη, Μαρσέλα Λένα, Ελισάβετ Μουτάφη, Φωτεινή Μπαξεβάνη, Γιώργος Παπανδρέου, Νίκη Σερέτη, Αιμίλιος Χειλάκης.

Τα κοστούμια επιμελείται o Κωνσταντίνος Ζαμάνης , τους φωτισμούς ο Σάκης Μπιρμπίλης. Βοηθός σκηνοθέτη η Δήμητρα Βαμβακάρη

Σημείωμα Νίκου Μαστοράκη

«Μιλώ για την Ελλάδα του ’50, την Ελλάδα μετά τον Πόλεμο, τη μετεμφυλιακή Ελλάδα, για την φτώχεια, τον διχασμό, την ανάγκη του ελάχιστου , τους θαμπούς ανθρώπους, τα δαρμένα σκυλιά, τους νταβατζήδες, τους χασισοπότες, τις Αγίες του Πεζοδρομίου’, τα ‘Άγια Πάθη’, τους βρώμικους έρωτες, τα δάκρυα για την πείνα, για την ανέχεια, για τον έρωτα, τα δάκρυα για το ψέμα, για την αλήθεια για τα βυθισμένα βαπόρια, γι’ αυτούς που συναντιούνται στο λιμάνι, δάκρυα γι’ αυτούς που φεύγουν, γι’ αυτούς που έρχονται.

Δάκρυα για τα δάκρυα, δάκρυα για το τίποτα»