Το ένα χέρι αγκαλιάζει την πλάτη του σκαμπό, το άλλο ακουμπάει αποφασιστικά στην μπάρα με τα ποτά και σου κλείνει τον δρόμο. Φοράει ένα δερμάτινο κορδόνι στον λαιμό με μια πετρούλα για μενταγιόν και -το γνωρίζει- είναι γοητευτικός. «Εχεις class» λέει και μισοκλείνει τα μάτια για να απολαύσει, υποτίθεται, τη μαγική εικόνα που του προσφέρεις. Οταν δείχνεις, με ένα ανασηκωμένο φρύδι, ότι δυσανασχετείς με την απρόσκλητη εγγύτητα σπεύδει να συμπληρώσει με ένα στραβωμένο γελάκι: «Σχετικά…». Μάλιστα. Σε μια άλλη περίπτωση, αφού ο σκόπελος της πρώτης γνωριμίας έχει ξεπεραστεί με μια κάποια επιτυχία και μιλάς με φιλική και μόνο φιλική διάθεση, εκείνος σπεύδει να ερμηνεύσει αυτάρεσκα την απόσταση ευγενείας: «Είσαι λεσβία, ε;». Οι ιστορίες της αθηναϊκής νύχτας είναι πολλές και οι άστοχες και αψυχολόγητες προσεγγίσεις από όσους τολμούν να προσεγγίσουν, για να μην ξεχνιόμαστε ακόμη περισσότερες.

«Δύο κορίτσια μόνα στο μπαρ είναι στόχος». Η νουθεσία της μητέρας μου ένα βράδυ που βγαίναμε με τη φίλη μου, πολλά χρόνια πριν, στα ανθισμένα 17 μας, ενείχε όλη την απειλή του κόσμου. Μα εμείς ήμασταν εμφανέστατα ορεξάτες για να αποτελέσουμε ακριβώς αυτό, τον στόχο για επίδοξους τοξοβόλους του φλερτ. Η αλήθεια της μαμάς μεγάλη, όπως απέδειξαν τα χρόνια και οι εμπειρίες. Εχουμε περάσει όμως προ πολλού την ηλικία που προσεγγίζαμε το φλερτ με συλλεκτικό ενδιαφέρον και διασκεδάζαμε με τα κλισέ και τα κατά συνθήκη ψεύδη: «Ασχολείσαι με το styling;», «είσαι μοντέλο;». Πλέον, δύο «κορίτσια» που θα τύχει να βρεθούν σε ένα μπαρ κάποιες φορές θέλουν απλώς να μιλήσουν μεταξύ τους. Για την κρίση και την πολιτική φυσικά, αλλά και για διαχρονικούς προβληματισμούς. Ξέρετε, ανάλυση μέχρις εσχάτων, του τύπου «τι σου είπε, τι εννοούσε άραγε; τι ηχόχρωμα είχε η φωνή του όταν έλεγε καληνύχτα;».

Το κορίτσι θα κουρνιάζει πάντα μέσα στη γυναίκα. «Τι λέτε εδώ, εσείς κοπελιές;» θα έρθει ο αυτόκλητος ερωτύλος να ρωτήσει στην πιο κρίσιμη στιγμή, ακριβώς μόλις έχεις ξεστομίσει το ένοχο μυστικό, την πιο βαθιά ανασφάλεια που σε ταλαιπωρεί στη φίλη σου. Η γλώσσα του σώματος δυστυχώς δεν διδάσκεται σε φροντιστήρια, αν και σίγουρα λίγοι είναι εκείνοι που θα παραδέχονταν ότι έχουν ανάγκη τα (εντατικά) μαθήματα. Προς Θεού, να μην παρεξηγούμαστε: το φλερτ είναι ευπρόσδεκτο παντού και πάντοτε και θα μπορούσε να λειτουργήσει ακόμη και την πιο ακατάλληλη στιγμή. Το προτιμούμε, όμως, και το δεχόμαστε από ανθρώπους που δεν εξακοντίζουν αδέξια τα βέλη τους με τη σιγουριά ολυμπιονίκη, από αυτούς που έχουν το θάρρος και το χιούμορ να παραδεχτούν ότι δεν τους ταιριάζει η φαρέτρα ως αξεσουάρ. Αυτοί θα τον βρουν τελικά τον στόχο τους.