Δεν είναι ένα βιβλίο που ονειρευόταν να γίνει «ευρείας κατανάλωσης». Το πόνημα των δύο συγγραφέων-επιθεωρητών ασφαλείας τροφίμων στόχευε σαφέστατα στους εμπλεκομένους με τη βιομηχανία τροφίμων της χώρας μας. Ωστόσο το πρόσφατο επικοινωνιακό μας έμφραγμα περί του τις πταίει για το ορυκτέλαιο στο τηγάνι μας και γιατί δεν ελέγχεται ό,τι αγοράζουμε από τα ράφια των σουπερμάρκετ κάνει την ανάγνωση αυτού του βιβλίου ιδιαίτερα χρήσιμη. Κρίσιμα χρήσιμη γι’ αυτούς που γεμίζουν τα ράφια με προϊόντα τους, ιδιαίτερα χρήσιμη για τους συναδέλφους μου που τα κρίνουν με αβάσιμη τηλεοπτική άνεση, πολύ χρήσιμη και για κάθε καταναλωτή που θέλει να γνωρίζει το τι σημαίνει «έλεγχος τροφίμων». Περιττό βέβαια να τονίσουμε τον βαθμό χρησιμότητάς της στους κυβερνώντες εν αγνοία…
Λογικά, από ένα πανεπιστημιακό εγχειρίδιο παρουσίασης ενός συστήματος ελέγχου θα περίμενε κανείς γλώσσα στεγνή, πίνακες και διαγράμματα κουραστικά, ορολογία που παραπέμπει σε λεξικά. Ωστόσο ο λέκτορας της Χημείας Τροφίμων στο Πανεπιστήμιο Αθηνών Γιάννης Ζαμπετάκης και ο βιολόγος και σύμβουλος ποιότητας και ασφαλείας τροφίμων Νίκος Γδοντέλης τρέφουν στοργικά αισθήματα για τον αναγνώστη. Καταφέρνουν να μας κάνουν «λιανά» τα μύρια μηνύματά τους χωρίς περικοκλάδες. Το καθετί ορίζεται με σαφήνεια και στη σωστή σειρά. Μαθαίνουμε για τις βασικές παραμέτρους της ασφαλείας τροφίμων, για τις κατηγορίες των κινδύνων που τα απειλούν και για το πώς αναπτύσσονται οι μικροοργανισμοί. Περνούν έπειτα στο πώς σχεδιάζεται ένα σύστημα ασφαλείας και ποια είναι τα επίπεδα ελέγχου. Μας παρουσιάζουν μελέτες περιπτώσεων, μέσα από τις οποίες κατανοούμε πώς γίνονται η ανάλυση επικινδυνότητας, η επαλήθευση, η ιχνηλασία και η διαχείριση κρίσεων. Τέλος, αναπτύσσουν το τι σημαίνουν αυτά τα περίφημα πιστοποιητικά πιστοποίησης των επιχειρήσεων τροφίμων, για να καταλάβουμε οι δυστυχείς το πραγματικό μέγεθος ευθύνης όσων τα επικαλούνται… αλλά μας στέλνουν στα ΚΤΕΟ.
Το συμπέρασμα είναι ότι αυτό το βιβλίο δεν δείχνει την αξία του στην πρώτη ανάγνωση. Θα τη νιώσουν όσοι το διαβάσουν και πορευτούν στη συνέχεια με περισσότερη γνώση. Δεδομένου ότι η μόνη βιομηχανία στον τόπο μας είναι η βιομηχανία τροφίμων και ότι ως Ελληνες πρεσβεύουμε ότι η ευτυχία περνάει από το στομάχι, μάλλον οι τελικά ωφελημένοι θα είναι πολλοί. Μια «παράπλευρη απώλεια» της ανάγνωσής του θα ήταν στο επόμενο διατροφικό σκάνδαλο να δούμε υπευθύνους συστημάτων πιστοποίησης ασφαλείας τροφίμων να… καίγονται στην πυρά!
ΥΓ.: Αν είναι τελικά να γίνει «ευρείας κατανάλωσης» αυτό το βιβλίο, θα πρέπει οσονούπω να ξανασκεφθεί την ιδιαίτερα υψηλή τιμή πώλησής του.
