ΒΟΣΤΩΝΗ, 23 Ιανουαρίου.
«Η πείρα», ως γνωστόν, «είναι πρωταρχικός παράγων στη διαχείριση κρίσεων». Και ο μόνος τρόπος για να δει κανείς πώς θα αντιδράσει μια ομάδα σε περιβάλλον κρίσης είναι να δοκιμάσει τα ανακλαστικά της σε καθ’ ομοίωσιν συνθήκες. Εξ ου και προσφάτως, σε μια ερημική περιοχή του Τέξας, η αμερικανική κυβέρνηση έθεσε τις αρμόδιες υπηρεσίες (ένοπλες δυνάμεις, εθνοφυλακή, αστυνομία) αντιμέτωπες με το φάσμα μιας χημικής επίθεσης. Οι αντιδράσεις, λέγεται, δεν ήταν οι αναμενόμενες κοντολογίς, «επεκράτησε χάος».
Η σκόνη της ερήμου δεν φτάνει ως την Ουάσιγκτον δεν συμβαίνει όμως το ίδιο με το φάσμα μιας τρομοκρατικής ενέργειας με βιολογικά όπλα. Τα δρακόντεια μέτρα ασφάλειας που περιβάλλουν την ακροαματική διαδικασία της δικαστικής παραπομπής του προέδρου Μπιλ Κλίντον ενώπιον της Γερουσίας περιλαμβάνουν και τη φύλαξη ασφυξιογόνων μασκών σε δωμάτιο πλησίον της αίθουσας. Αλλο θέμα βεβαίως το γεγονός ότι, φαινομενικά τουλάχιστον, οι γερουσιαστές απειλούνται πολύ περισσότερο από την πλήξη της πολύωρης παρακολούθησης της επιχειρηματολογίας των αντιδίκων: αφηρημένα βλέμματα, κενές εκφράσεις και, σε ορισμένες περιπτώσεις, μαύρα γυαλιά για έναν αμερικανό εθνοπατέρα που ισχυρίζεται ότι υποφέρει από μόλυνση των οφθαλμών (αν και οι δημοσιογράφοι υποπτεύονταν ότι έτσι η υπνηλία του δεν θα ήταν ορατή).
Οι επαΐοντες της γεωπολιτικής αρέσκονται να λέγουν σαρκαστικά ότι ο Τζορτζ Μπους κέρδισε τον Πόλεμο του Κόλπου το 1991, αλλά έχασε την εξουσία ένα χρόνο αργότερα. Ο ηττηθείς Σαντάμ Χουσεΐν όχι μόνο παρέμεινε κυρίαρχος του Ιράκ, αλλά παρατηρεί τον διάδοχο του κ. Μπους, Μπιλ Κλίντον, να αντιμετωπίζει θανάσιμο πολιτικό κίνδυνο. Οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι πραγματογνώμονες των Ηνωμένων Εθνών δεν έχουν τρόπο να ελέγξουν αντικειμενικά το ιρακινό πρόγραμμα ανάπτυξης όπλων μαζικής καταστροφής. Οι Αμερικανοί γνωρίζουν ότι το Ιράκ διαθέτει χημικά όπλα, ενώ η CIA έχει, ως γνωστόν, επισημάνει διασύνδεση ανάμεσα στο καθεστώς της Βαγδάτης και στον τρομοκράτη Οσάμα μπιν Λάντεν. Βεβαίως «η κοινότητα των μυστικών υπηρεσιών βγάζει το ψωμί της προβλέποντας τα χείριστα σενάρια», η σχέση όμως δεν εικάζεται απλώς και ο κίνδυνος φαίνεται πραγματικός.
Φοβάται η Αμερική; Το ενδεχόμενο τρομοκρατικών ενεργειών σε αμερικανικό έδαφος εμφωλεύει στο υποσυνείδητο της κοινής γνώμης. Μία δεκαετία μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, ο εφιάλτης των χημικών όπλων ξαναζωντανεύει κάτι από την ατομική απειλή και όλα αυτά ενώ είχε πεισθεί κανείς ότι το μόνο που έμενε από αυτήν είναι οι γραφικές ταμπέλες από τη δεκαετία του ’50 που υποδεικνύουν ακόμη τα πυρηνικά καταφύγια στα υπόγεια παλαιών κτιρίων μητροπόλεων όπως η Βοστώνη ή η Νέα Υόρκη. Η ελπίδα είναι ότι δεν θα αποβούν χρήσιμες.
