Ακόμη ένα free press, αλλά αυτή τη φορά αφιερωμένο αποκλειστικά στο βιβλίο, με τίτλο «Βook press». Τo διευθύνει ο συγγραφέας Κώστας Κατσουλάρης, με μεγάλη αισιοδοξία σε μια εποχή κρίσης της διαφήμισης. Τολμηρό το εγχείρημά του αν σκεφτούμε ότι τα media για το βιβλίο περνούν δύσκολη φάση- και το φαινόμενο είναι διεθνές. Παρά την κρίση όμως ο κόσμος του βιβλίου επιμένει, και μάλιστα επιμένει σε όλο και πιο δύσκολα μονοπάτια. Εκείνο που μετράει είναι ο χρόνος. Να δοθεί χρόνος σε ένα μέσο να δοκιμαστεί και να δοκιμάσει τις αντοχές του. Βέβαια τα πάντα εξαρτώνται από την οικονομική βάση. Εδώ η Γιάννα Αγγελοπούλου κράτησε μόλις τρία χρόνια τονΕλεύθερο Τύπο. Αλλά για τα ειδικά έντυπα ο χρόνος μετράει διαφορετικά. Για παράδειγμα, έχουν συμπληρωθεί οχτώ μήνες από την έκδοση ενός γαλλικού περιοδικού για το βιβλίο, του μηνιαίουΒooks. Πωλείται στα περίπτερα και στα κιόσκια του Τύπου αντί 4,90 ευρώ και το διευθύνει ο δημοσιογράφος Ολιβιέ Ποστέλ-Βινέ, που πριν διηύθυνε τονCourrier Ιnternational, εφημερίδα η οποία ανήκει στον όμιλο της Le Μonde.
Παράδοξος ο τίτλος μιας γαλλικής επιθεώρησης για το βιβλίο- τίτλος στα αγγλικά. Αλλά οι αναφορές είναι σαφείς. Το πρότυπο δεν είναι άλλο από την αξεπέραστη αμερικανική επιθεώρηση Τhe Νew Υork Review of Βooks,τόσο ως προς το είδος και την έκταση των κειμένων όσο και ως προς τη σελιδοποίηση. Είναι επίσης μια επιθεώρηση που κινείται έξω από το γαλλοκεντρικό τρίγωνο Σεν Ζερμέν ντε Πρε- Γκονκούρ- Γκαλιμάρ και ανοίγεται στον κόσμο, αναδημοσιεύοντας τις καλύτερες παρουσιάσεις και κριτικές βιβλίου του διεθνούς Τύπου.
Η συνταγή μοιάζει να μην είναι καθόλου σέξι. Στην Ελλάδα οπωσδήποτε κάτι τέτοιο είναι αδιανόητο. Παρακολουθώ σελίδες βιβλίου όπου οι υπεύθυνοι- μηδέ εμού εξαιρουμένου- προσπαθούν να βρουν «kinky» στοιχεία για να στηρίξουν την παρουσίαση ενός βιβλίου. Ακόμη, κατακερματίζουν την αφήγηση για να την κάνουν πιο διαβαστερή. Τι λάθος- ειδικά αν πρόκειται για βιβλία, δηλαδή για κείμενα που απευθύνονται σε ένα κοινό διατεθειμένο να διαβάσει. Προσωπικά λατρεύω τα μεγάλα κείμενα, σαν αυτά που δημοσιεύονται στις αμερικανικές επιθεωρήσεις. Νομίζω ότι το χαρτί, αν επιβιώσει, θα οφείλεται εν μέρει και στα μεγάλα κείμενα, στα μεγάλα stories, είτε αυτά είναι ρεπορτάζ είτε είναι συνεντεύξεις και παρουσιάσεις. Δεν είναι δυνατόν να παραδοθούμε αποκλειστικά στην κωδικοποιημένη πληροφόρηση του twitter. Εχουμε ανάγκη από τη σύνθεση αλλά και από τις αξεπέραστες υλικές ιδιότητες του χαρτιού.
Στον ένατο μήνα της κυκλοφορίας του, το Βooksέχει ήδη πιάσει τις 17.000 αντίτυπα το τεύχος. Για το είδος της επιθεώρησης ο αριθμός μπορεί να φαίνεται μεγάλος. Παρ΄ όλα αυτά, όχι. Αυτός ο αριθμός δεν επιτρέπει τη βιωσιμότητα τουΒooks.Μια επιθεώρηση που θέλει να βλέπει στον κόσμο και όχι να ομφαλοσκοπεί είναι φυσικό να μη στηρίζεται στη διαφήμιση. Ο Ολιβιέ Ποστέλ-Βινέ θέλει να στηριχτεί αποκλειστικά στους αναγνώστες του, σ΄ αυτούς που συμμερίζονται και συνοδοιπορούν με τη βαθύτερη εκδοτική φιλοσοφία τού Βooks. Για να είναι λοιπόν βιώσιμη η επιθεώρηση πρέπει να φτάσει τις 35.000 αντίτυπα το τεύχος. Ο Ολιβιέ αισιοδοξεί και δίνει περιθώριο τέσσερα χρόνια. Μεγάλος χρόνος, τολμηρό το εγχείρημα. Αν επιτύχει, θα είναι κέρδος για όλη την κοινωνία των αναγνωστών.
