Hταν ένα παιδί που έφτασε στον Ρέντη με τα μάτια γεμάτα φως. Ο Χρήστος Μουζακίτης – τότε μόλις εννέα χρόνων – κρατούσε την μπάλα στην αγκαλιά του σαν κάτι ιερό. Δεν ήξερε ακόμη τι σημαίνει διαδρομή, τι σημαίνει στόχος, ούτε τι απαιτείται για να μεταμορφωθεί ένα όνειρο σε πράξη.
Στις ακαδημίες του Ολυμπιακού βρήκε αυτό που κάθε μικρός αθλητής ονειρεύεται αλλά λίγοι συναντούν: συνθήκες ιδανικές. Προπονητές που δεν είδαν απλώς ένα ταλέντο, αλλά έναν χαρακτήρα που μπορούσε να ανθίσει. Ένα περιβάλλον όπου τίποτα δεν χαρίζεται, μα όλα είναι δυνατά. Και εκείνος, με την επιμονή που κουβαλούσε, έγινε μέρος αυτού του κόσμου που απαιτεί καρδιά, αντοχή, πειθαρχία.
Μεγαλώνοντας μέσα στον Ρέντη, ο Χρήστος άρχισε να περνά από τα πρώτα χαμηλά εμπόδια στα μεγάλα σκαλοπάτια. Ξεχώρισε στα τμήματα υποδομής, ώσπου έφτασε στην ομάδα Β’ όπου το παιδί της ακαδημίας άρχισε να γίνεται ποδοσφαιριστής. Εκεί έμαθε τον ρυθμό των ανδρών και έκανε τις πρώτες πραγματικές τομές στην προσωπικότητά του. Κι ύστερα ήρθε η στιγμή που άλλαξε την πορεία του: η παρουσία του στην ομάδα Κ19 του Ολυμπιακού, που έφτασε μέχρι την κορυφή της Ευρώπης, χαρίζοντας στον σύλλογο μια ιστορική διάκριση.
Πίστη και θρίαμβος
Ο Χρήστος δεν ήταν απλώς ένας ακόμα ποδοσφαιριστής αυτής της ομάδας· ήταν ένας κρίκος σε μια αλυσίδα που έδεσε την πίστη, την τεχνική, τη συνοχή και την αντοχή σε μια ιστορία θριάμβου. Αυτός ο θρίαμβος άνοιξε την πόρτα για την πρώτη ομάδα. Το ντεμπούτο του στα επαγγελματικά γήπεδα, ο πρώτος του παλμός στη Super League, δεν ήταν ένας τυπικός σταθμός, ήταν η στιγμή που ο ίδιος κατάλαβε ότι η πορεία του δεν ήταν κάτι τυχαίο. Ότι το αγόρι του Ρέντη είχε πλέον γίνει κομμάτι του χάρτη του συλλόγου. Και με κάθε του εμφάνιση, ο ίδιος έδειχνε πως δεν ήταν εκεί για να «δοκιμαστεί», αλλά για να μείνει.
Οι επόμενες στιγμές ήταν ακόμη πιο δυνατές: η συμμετοχή του στα εθνικά κλιμάκια, το πρώτο του βήμα εκτός συλλόγου με το εθνόσημο στο στήθος. Το νταμπλ. Οι εμφανίσεις του στο Champions League. Οι εμπειρίες αυτές δεν του έδωσαν απλώς αγώνες· του έδωσαν ευθύνη, και μαζί της, σιωπηλή ωριμότητα.
Νέες κορυφές
Και την περασμένη Δευτέρα, η βράβευσή του στο Τορίνο λειτουργεί σαν καθρέφτης μιας πορείας που δεν χρειάζεται υπερβολές για να εντυπωσιάσει. Γιατί πίσω της υπάρχουν οι αλήθειες ενός παιδιού που δεν έπαψε να πιστεύει. Οι ώρες προπόνησης που δεν μετρήθηκαν. Το ταλέντο που βρήκε το ιδανικό σπίτι να ανθίσει.
Όσο κι αν προσπαθήσει κανείς, είναι αδύνατο να προσδιορίσει το «ταβάνι» του. Γιατί υπάρχουν αθλητές που λειτουργούν με όρια και άλλοι που δημιουργούν νέα. Ο Χρήστος Μουζακίτης ανήκει στη δεύτερη κατηγορία. Των ανθρώπων που συνδυάζουν το περιβάλλον που τους διαμορφώνει, την ομάδα που τους στηρίζει και τη δική τους φλόγα. Κι όσο αυτή η φλόγα καίει, το μέλλον του δεν χωράει περιορισμούς. Μόνο νέες κορυφές που περιμένουν να τις αγγίξει.
