H διαδικασία που έχει ανοίξει στο ΠαΣοΚ ενεργοποιεί περίεργα ανακλαστικά εντός και εκτός του κόμματος. Ξαφνικά ακούω τους εκπροσώπους της συντηρητικής παράταξης να εκδηλώνουν μεγάλη αγωνία για την «αισθητική» της εσωκομματικής διαδικασίας που όπως όλα δείχνουν είναι προ των πυλών στο ΠαΣοΚ, να μιλούν για «δελφινάρια», για «καλλιστεία», για μια διαδικασία η οποία προσβάλλει και απαξιώνει έναν ολόκληρο χώρο κ.τ.λ.
Μεγάλη αγωνία δείχνουν ξαφνικά οι «σύντροφοι» της Δεξιάς για την ποιότητα της αντιπολίτευσης με την οποία θα έχουν να κάνουν την επόμενη μέρα! Είναι μεγάλες καρδιές και με ισχυρό δημοκρατικό φρόνημα… Αραγε τι, κατά τη γνώμη τους, θα έπρεπε να συμβεί όταν οι αντίπαλοι ενός κόμματος χάνουν ο ένας 13 μονάδες και ο άλλος 3 και το κόμμα αυτό δεν εισπράττει τίποτα από τις απώλειες; Να κάτσουν τα στελέχη και να χειροκροτούν ή να προσχωρήσουν στο δόγμα της Νέας Δημοκρατίας ότι κατήγαγαν μια «πύρρειο νίκη»;
Ισως αυτό πράγματι θα τους βόλευε. Αναπτύσσουν δε αυτό το σκεπτικό οι βουλευτές ενός κόμματος (ΝΔ) που δεν έχουν αφήσει αρχηγό για αρχηγό σε χλωρό κλαρί, που για εκείνους είναι αυτονόητος άγραφος κανόνας ότι όποιος αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας χάνει, αυτομάτως πηγαίνει σπίτι του. Που πάντα και πρώτα, αυτό που τους φταίει είναι ο αρχηγός τους, ο οποίος βεβαίως μέχρι να χάσει, είναι καταπληκτικός.
Δεν είναι μόνο όμως ότι ανησυχούν, είναι και ότι ξεχνούν – και μάλιστα γρήγορα. Ξεχνούν πώς είχαν γίνει οι τελευταίες εσωκομματικές εκλογές στη Νέα Δημοκρατία το 2015, από τις οποίες αναδείχθηκε αρχηγός ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Μήπως τότε ήταν λιγότεροι οι «δελφίνοι»; Τέσσερις ήταν: Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης, ο Αδωνις Γεωργιάδης και ο Απόστολος Τζιτζικώστας. Μήπως τότε είχαν αποφύγει τις «ασχήμιες» μεταξύ τους και τα «γαλλικά»; Δεν νομίζω… Ή μήπως ξεχνούν ότι το μεγαλύτερο και ισχυρότερο και σοβαρότερο κόμμα στη χώρα, κατά την άποψή τους, δεν κατάφερε να ολοκληρώσει με την πρώτη τον Α’ γύρο των εκλογών γιατί ξαφνικά εμφάνισαν πρόβλημα τα τερματικά; Ευπρόσδεκτη, λοιπόν, η ανησυχία για την ποιότητα του πολιτικού συστήματος, αλλά και μια αναδρομή στο παρελθόν δεν βλάπτει.
Από την άλλη, η σκοπίμως απαξιωτική στάση που τηρούν τα στελέχη της Νέας Δημοκρατίας – και όχι μόνο – για την εσωκομματική διαδικασία του ΠαΣοΚ, δεν «αθωώνει» στελέχη της Χαριλάου Τρικούπη, διεκδικητές της ηγεσίας (αλλά και άλλους) που πράγματι θα πρέπει να δείξουν ένα διαφορετικό υπόδειγμα αντιπαράθεσης ή αντιπαραβολής θέσεων που τόσο έχει λείψει. Και σίγουρα σε κάθε βήμα αυτής της διαδρομής θα πρέπει να θυμούνται ότι αυτή ίσως και είναι η τελευταία ευκαιρία για λίγη σοβαρότητα.
