Είναι όπως με ένα φαινομενικά αγαπημένο ζευγάρι. Ενα ζευγάρι-υπόδειγμα –- από εκείνα, ξέρετε, που τεκμηριώνουν μεθοδικά την αξιοζήλευτη ευτυχία τους, δημοσιεύοντας σαχλές πόζες στο Instagram. Μέχρι τη φοβερή στιγμή που το αγαπημένο ζευγάρι αρπάζεται σε έναν θυελλώδη καβγά, από τον οποίο σείεται και βροντά όλη η γειτονιά. Φωνές, ουρλιαχτά, κρότοι, κραυγές, πόρτες βροντάνε, γυαλικά θρυμματίζονται, όλα αυτά δε εις επήκοον όλων των γειτόνων που παρακολουθούν σιωπηλοί.

Κάθε τόσο μόνο βγαίνει πότε ο ένας και πότε ο άλλος από το ζευγάρι για να καθησυχάσει τους άναυδους παρατηρητές. Χαμογελά αμήχανα ή, μάλλον, ηλίθια και λέει – καθόλου πειστικά, είναι αλήθεια: «Μην ανησυχείτε, μην ανησυχείτε, δεν είναι αυτό που νομίζετε…». Επιστρέφει μέσα και συνεχίζεται ο καβγάς.

Αυτό συμβαίνει, τηρουμένων των αναλογιών, μεταξύ Ελλάδας και Κύπρου με αφορμή το ξακουστό καλώδιο. Σας μιλώ για το καλώδιο του θρύλου, το χιλιοτραγουδισμένο καλώδιο, με το οποίο θα γίνει η ηλεκτρική διασύνδεση της χώρας μας, αλλά και γενικότερα της ευρωπαϊκής ηπείρου, με το Ισραήλ μέσω της Κύπρου. (Αυτό τουλάχιστον λέει ο θρύλος. Εγώ το μεταφέρω προς ενημέρωσή σας, χωρίς να σημαίνει ότι το ασπάζομαι κιόλας…)

Αρχικά, η διαφωνία της κυπριακής πλευράς κουκουλώθηκε με τις γνωστές ρητορείες – εξάλλου είχε τεθεί σε επίπεδο υπουργού Οικονομικών. Οι Κύπριοι όμως επανήλθαν και μάλιστα στο ανώτατο δυνατό επίπεδο, με τον ίδιο τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, κ. Χριστοδουλίδη, να καταγγέλλει «εκβιασμό» από πλευράς του ΑΔΜΗΕ, δηλαδή της Ελλάδας, εις βάρος της Κύπρου.

Αφορμή της δημόσιας σύγκρουσης (ο όρος «διαφωνία» θα ήταν ευφημισμός) είναι η άρνηση της Κύπρου να επωμισθεί το κόστος που της αναλογεί για την κατασκευή του έργου. Θεωρείται δεδομένο ότι οι αντιρρήσεις εδράζονται στα τοπικά οικονομικά συμφέροντα γύρω από τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας. Από την άλλη, όμως, έχουν και οι Κύπριοι το δίκιο τους, έστω και αν δεν το θέτουν ευθέως, αλλά μας αφήνουν να το μαντέψουμε. Να πληρώσουν για το έργο· με συγχωρείτε όμως, γίνεται το έργο;

Αφότου συνέβη η φάση με τα πέντε πλοία που έστειλε η Τουρκία για να εμποδίσει τις εργασίες στην περιοχή της Κάσου, το έργο είναι στάσιμο και μάλιστα έκτοτε έχει περάσει πάνω από ένας χρόνος. Αναρωτιέμαι, λοιπόν: μήπως οι Κύπριοι δεν θέλουν, αλλά ντρέπονται να το πουν ευθέως επειδή τώρα πια είναι αργά; Σιγά την ντροπή, παιδιά! Μισή δική σας, μισή δική μας, γιατί και εμείς δεν μπορούμε. Εσείς δεν θέλετε, εμείς δεν μπορούμε, τι τσακωνόμαστε και γινόμαστε βούκινο;

Η σχέση μας με την Κύπρο δεν έχει ωριμάσει. Δεν έχουμε συνειδητοποιήσει ακόμη εδώ στην Ελλάδα ότι το χρέος μας προς την Κύπρο το εκπληρώσαμε. Την πήραμε από τον Τρίτο Κόσμο, όπου την έχει τάξει ο Μακάριος, ακρωτηριασμένη μάλιστα, και την παντρέψαμε με την Ευρώπη. (Αλλο αν εκείνη μετά άρχισε να την απατά με τη Ρωσία, μέχρι που τους πιάσανε στα πράσα. Αλλά αυτά τα έχουμε αφήσει πίσω, ας μην ξύνουμε πληγές…)

Και το γαμήλιο δώρο της μάλιστα ήταν αυτό που υποτίθεται ότι ονειρευόταν και διακαώς επεδίωκε: διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία! (Αλλο αν δεν της άρεσε όταν το είδε από κοντά και το γύρισε πίσω, με αποτέλεσμα να γίνουμε ρεζίλι…) Κάποτε πρέπει να τεθεί σε μια βάση λογικής και αμοιβαιότητας η σχέση με την Κύπρο. Θα συμβεί αυτό, πιστεύω, εκ των πραγμάτων στο μέλλον. Η μεν Ελλάδα θα λυτρωθεί από το αίσθημα ενοχής, η δε Κύπρος θα ενηλικιωθεί και θα καταλάβουν ότι είναι δύο διαφορετικά κράτη, ελληνικά ως προς τον πολιτισμό και με δεσμούς άρρηκτους. Ωστόσο, διαφορετικά, με συμφέροντα που μπορεί να αποκλίνουν. Ακόμη όμως είναι νωρίς…

Η ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ

Υπάρχει μία πολύ ενδιαφέρουσα διάσταση στο εγχείρημα που ανακοίνωσε ο Αλέξης Τσίπρας και μάλιστα με τόσο λυρική διάθεση, η οποία δεν έχει επισημανθεί στα κατεβατά των αναλύσεων και δεν θα έπρεπε να την προσπεράσουμε. Αυτή είναι η πρώτη φορά που ο κ. Τσίπρας επιχειρεί να στήσει το ολότελα δικό του μαγαζί. Στον ΣΥΡΙΖΑ ήταν μεν ο κυρίαρχος, ήταν ο ηγέτης που είχε οδηγήσει το συνονθύλευμα στην εξουσία – αυτό δεν του το αρνείται κανείς. Ομως ο ΣΥΡΙΖΑ υποτίθεται ότι μετέφερε μια ιστορική παράδοση που ξεπερνούσε τον ίδιο τον Τσίπρα.

Ηταν κατά τον μεγαλύτερο βαθμό το δημιούργημά του, πλασμένο όμως με τα υλικά άλλων. Γι’ αυτό άλλωστε ήταν υποχρεωμένος να σπαταλά τόση ενέργεια για τη συντήρηση των εσωτερικών ισορροπιών του συστήματος. Τώρα δεν είναι έτσι όμως. Τώρα ξεκινά από το μηδέν, μας γνέφει και λέει «όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν».

Δοκιμάζεται πλέον η αξία του στην αγορά με ό,τι αντιπροσωπεύει ο ίδιος, χωρίς βάθρο στο οποίο να πατάει. Θα αξιολογηθεί με βάση την προσωπικότητά του, τη διαδρομή του, την ιστορία του, τις ψευδαισθήσεις του, τις αντιφάσεις του, τις κωλοτούμπες του. Αυτή τη φορά η αποτυχία θα είναι όλη δική του…