Με τις δύο πρώτες συλλογές διηγημάτων του, το Ντιάλιθ’ ιμ, Χριστάκη (1987) και το Ενα παιδί απ’ τη Θεσσαλονίκη (1989) ο Σωτήρης Δημητρίου θα εστιάσει σε πρόσωπα πιεσμένα από τη φτώχεια και την ψυχική τους αφάνεια, συχνά χωρίς ηθικό κώδικα, καθώς και πιασμένα στο δόκανο της κακοδαιμονίας τους. Θα συναντήσουμε επίσης εδώ ήρωες με έντονη τάση προς την καταστροφή, που υποφέρουν από τρέλα ή από δυσμορφία, αναπηρίες και αλκοολισμό. Προϊόντος του χρόνου, και φτάνοντας μέχρι και την προτελευταία του συλλογή, υπό τον τίτλο Θάμπωσε ο νους (2017), ο Δημητρίου θα δώσει χαρακτήρες οι οποίοι στέκουν και πάλι στο ημίφως, βασανισμένοι ξανά από τα αδιέξοδα του μοναχικού τους κόσμου. Παρ’ όλα αυτά, τώρα πλέον οι πρωταγωνιστές θα καταφέρουν να μείνουν μακριά από το άπατο πηγάδι του κενού, περιβάλλοντας τη μελαγχολία τους με τρόπους οι οποίοι αγγίζουν τα όρια της κωμωδίας. Σε αυτή τη θεματική γραμμή μοιάζει να κινείται ο Δημητρίου και με την καινούργια, πολυσέλιδη συλλογή διηγημάτων του Μια Μαρίνα Τζάφου (εκδ. Πατάκη).
Ανθρωποι διστακτικοί και φοβισμένοι, ασεβείς μέσα στην ευγένειά τους και σεβαστικοί μέσα στον χύδην κόσμο τους, τρόφιμοι ψυχιατρείων, υποχόνδριοι, παράτολμοι, χαμένοι, αιμομίκτες και περιθωριακοί. Κι ακόμα, ξαφνικές φιλίες μεταξύ ηλικιωμένων ή αναδρομές σε παλαιά παιδικά και εφηβικά περιοδικά. Και επιπροσθέτως, αδελφές, μανάδες, κόρες, θείες και ανιψιές με θετικό ή αρνητικό ψυχικό φορτίο, έρωτες στιγμιαίοι και έρωτες ανέγγιχτοι, τέρατα αναπηρίας και σεξουαλικής ορμής, κορίτσια από την Αλβανία, την Ουκρανία και την Κέρκυρα και Βορειοηπειρώτες μειονοτικοί της Αλβανίας ή άνδρες και γυναίκες της Ηγουμενίτσας. Ιδού ο πληθυσμός που διακινείται στις σελίδες του καινούργιου βιβλίου του Δημητρίου, παραπέμποντας στα χρόνια τόσο της νεότητας όσο και της ώριμης φάσης της διηγηματογραφικής του παραγωγής.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
