Δημήτρης Ν Μαρωνίτης

Ο τίτλος (έμμεσο δάνειο από την προδρομική στον καιρό της ταινία του Φρίαρς «Ωραίο μου πλυντήριο») παραπέμπει σε πρόσφατη και πρόσκαιρη επιστροφή μου σε κάτι που μου λείπει εδώ και κάμποσα πια χρόνια - για την ακρίβεια δεκαεπτά.

Συνέπεσαν μέσα στο 2013 δύο ζωοφιλικά κείμενα ιδιαίτερης αξίας: το ένα ποιητικό, το άλλο πεζό.

Εφτασε τις προάλλες ένα γενναιόδωρο πεσκέσι από τις εκδόσεις Πατάκη «τιμής ένεκεν»: πέντε φρέσκα βιβλία, ερεθιστικά στο περιεχόμενο και καλαίσθητα στην εμφάνιση,

Αφήνω (με κάποιες ενοχές) στην άκρη πάλι την πολιτική επικαιρότητα, παγιδευμένη, με σπάνιες εξαιρέσεις, στις προβλεπόμενες, διπλές εκλογές του Μάη (ντόπιες και ευρωπαϊκές),

Αν με ρωτούσαν ποιο γεγονός του 2013 θεωρώ σημαντικότερο για τα ελληνικά μας γράμματα, θα απαντούσα απερίφραστα: τη νεοελληνική μετάφραση,

Τέσσερα συναπτά Μονοτονικά για το ομηρικό υβρεολόγιο πάει πολύ, αλλά είναι αργά πια να κάνω πίσω.

Συνεχίζω με τα ρέστα της περασμένης Κυριακής, επιμένοντας στο υβρεολόγιο που εισπράττει στην Οδύσσεια ο Οδυσσέας,

Επιμένω στην ανορθόδοξη προσήλωση της περασμένης Κυριακής, μιλώντας για το ομηρικό υβρεολόγιο, άνισα και αλλότροπα μοιρασμένο στην Ιλιάδα και στην Οδύσσεια.

Δεν είμαι βέβαιος αν η λέξη «καπάρο» είναι στις μέρες μας κοινόχρηστη. Εγώ πάντως τη θυμάμαι από τα πρώιμα παιδικά μου χρόνια: την έλεγε το καπνεργατικό μας σόι κάθε Παρασκευή,

Πολλά κι ασύστατα λέγονται και γράφονται για την πολεμόχαρη και ανέραστη δήθεν Ιλιάδα, όπου κάποιες αγαπητικές σκηνές αυθαίρετα αγνοούνται.

Η μονότονη στήλη αναπληρώνει το ευχετήριο χρέος της για τη νέα χρονιά με δύο αμφίπλευρες αντιγραφές που σκοπεύουν στη μαθητεία - καθεμιά με τον τρόπο της.

Τρεις μέρες με τη σημερινή, και πάμε από το '13 στο '14. Είχα άλλα στον νου μου για τη νέα χρονιά. Μεσολάβησαν όμως, στον μέσα χώρο, ομόθεμα ζεύγη που χάνουν ξαφνικά τον μπούσουλά τους, και απειλούν διάλυση.

Εν όψει του 2013 που εκπνέει και του 2014 που βρίσκεται στα πρόθυρα της προεδρικής εισπνοής του, έχω στα χέρια μου, δώρο ευπρόσδεκτο από τις εκδόσεις Αγρα,

Ισως αυτή είναι η πιο κρυφή φαντασίωση της ποίησης, πως μηδενίζει τον χρόνο, παρότι η ζωή μας ορίζεται και περιορίζεται από το μηδέν.

Δυο ζεύγη που σπάνια ζευγαρώνουν μεταξύ τους, μολονότι ακούγονται λίγο-πολύ συνώνυμα: «υπέρ - κατά» και «υπέρ - υπό».