Αγγελική Κορρέ

Υπήρχαν φήμες, σαν αστικός θρύλος, για μια έξοδο κάπου πίσω από τα διόδια-φάντασμα. Λεγόταν πως κάποιοι είχαν φτάσει ως εκεί, αλλά κανείς δεν είχε επιστρέψει για να επιβεβαιώσει τον θρύλο - ή να τον διαψεύσει μια κι έξω

Είναι τόσα που έτσι και αγκάλιαζαν το ένα το άλλο θα έφτιαχναν μια οντότητα μεγάλη όσο 1 δισεκατομμύριο τόνοι σε κιλά και ένα πεντάκις εκατομμύριο μέτρα σε ύψος.

Δεν αισθάνθηκα «τυχερή» για τα μαρτύρια των δικών μου προγόνων επειδή τα βρίσκω λιγότερο σοβαρά – δεν κάνουμε διαγωνισμό. Αισθάνθηκα τυχερή επειδή, τουλάχιστον, κανείς δεν αφάνισε τη γλώσσα μου

Σε ένα περιβάλλον όπου οι υλικές ανισότητες, η γεωπολιτική καταστολή και η κανονιστική αδιαφάνεια εντείνονται, οι ακτιβιστές καταφεύγουν σε μορφές παρέμβασης που δεν εδράζονται στην υλική ισχύ, αλλά στην ηθική εκφραστικότητα και τη σημειολογική ένταση

Μπορεί ένας άνθρωπος να πρέπει να φεύγει πριν από το παιδί του, αλλά πρέπει επίσης να φεύγει και μετά από το σκυλί του. Πίσω πρέπει να μένει εκείνος που είναι φύσει ικανός να εννοιολογήσει τον θάνατο

Εχω την εντύπωση, λοιπόν, πως όσα μου έμαθε ο Σαλγκάδο δεν μου τα έμαθε κανείς. Κάπως παρακινημένη από τους τίτλους των λευκωμάτων, θα έλεγα πως κάνουν σχεδόν την ίδια δουλειά με τη Βίβλο.

Κρίμα μόνο που οι καθηγητές στα πανεπιστήμια δεν συνηθίζουν να φωνάζουν τη μαμά σου για να της πουν πόσο ταλαντούχο παιδί έχει

Η αποξένωση και οι αυτοκτονίες στις μεγάλες ιαπωνικές πόλεις δεν οφείλονται μόνο στους εξαντλητικούς ρυθμούς της καθημερινότητας, αλλά στους ασφυκτικούς κώδικες

Για την ώρα, λοιπόν, κάποια καταστήματα δεν φαίνεται να μπορούν να ξεφορτωθούν τους ανθρώπινους υπαλλήλους τους. Σε αντίθεση με τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, που έχουν μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση για το μέλλον. Τις προάλλες, ήθελα να χρησιμοποιήσω το μετρό από έναν κεντρικό (πολύ κεντρικό) σταθμό της Αθήνας. Πηγαίνω στο μηχάνημα για εισιτήριο...

Η όποια αγάπη είναι κι αυτή σαν την κατάρα: πάντα επιστρέφει στον αφέντη της. Και να μη θες ν' αναγνωρίσεις στον εαυτό σου ότι αγαπάει, αυτό συμβαίνει

Δεν ξέρω αν οι άνθρωποι παλιά τραγουδούσαν την ποίηση επειδή είχαν κάνει το ρισέρτς τους και είχαν αποφανθεί ότι έτσι κοινωνείται καλύτερα ή επειδή τότε ήταν απολύτως αδύνατο να τη διαμοιράσεις γραπτώς και, ακόμα κι αν δεν ήταν, ο μισός πληθυσμός δεν θα ήξερε να τη διαβάσει.

Μια παρέα προσπαθεί να διαβάσει ανάμεσα στις γραμμές των κυβερνητικών εξαγγελιών, συζητώντας για τη σκοπιμότητα των μέτρων, για τις πραγματικές λύσεις, για τους αποκλεισμούς, αλλά και για το δίλημμα «ζωή ή επιβίωση»

Η σχολαστική σκέψη έπλασε τον αφηρημένο Θεό της μεταφυσικής και στις μέρες μας εμφανίστηκε ο μεγάλος Αλλος της ψυχανάλυσης. Σε αυτούς δεν μπορούσες να γονατίσεις και να προσευχηθείς

Τουλάχιστον για τους ένθεους που βλέπουν το Πάσχα ως κάτι περισσότερο από μια περίοδο μίνι διακοπών, το χρέος σήμερα είναι ξεκάθαρο: να «διαψεύσουν» τον Χριστό, διαψεύδοντας τη φύση τους ως φύση του πολέμου, όχι της γέννας

Εκείνος που προφυλάσσει τα χέρια του από την εμπειρία αποκόπτεται ο ίδιος από αυτή. Διότι τα χέρια δεν είναι απλώς εργαλεία, αλλά γέφυρες.

Η Τέχνη δεν είναι σωτηρία, αλλά κάτι κρίσιμο για τη σωτηρία: είναι η αιδώς και (ενίοτε) ένα σπρωξιματάκι των προνομιούχων.

Ενας άνθρωπος που ρίχνει «ασεβή» μυθιστορήματα στις φλόγες ή ένας άλλος που πετάει καταγής πίνακες ζωγραφικής με τη μορφή της Παναγίας είναι άνθρωποι «αγεωγράφητοι» – χαμένοι στην ανοικειότητα, που τους τρομοκρατεί.

Παρά τις πολύωρες συζητήσεις μας για τον Ελιοτ, δεν έτυχε ποτέ να μιλήσω στον Γιάννη για την πρώτη μου επαφή με την Ερημη Χώρα

Μόλις ανοίγει ο καιρός, αρχίζουν να σουλατσάρουν στον κήπο και καμιά φορά ανηφορίζουν. Δεν τα πειράζω αυτά τα πλάσματα

Δεν είναι η πρώτη φορά που βλέπω τριγύρω ανθρώπους κάπως «διαφορετικούς» από τον μέσο όρο του προαστίου