Μάρκος Καρασαρίνης

«Είναι ένας κολοσσός της Ιστορίας» δήλωνε για τον Βλαντίμιρ Πούτιν ο Μιχαήλ Σιντόροφ, βετεράνος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, στις 16 Σεπτεμβρίου 2013, για τις ανάγκες ενός από τα φημισμένα πορτρέτα ηγετών του περιοδικού «Time». «Δεν είναι ακόμη ισότιμος του Στάλιν, αλλά τον πλησιάζει». Χωρίς αμφιβολία, οι εξελίξεις των τελευταίων 12 μηνών θα έφεραν το αντικείμενο […]

Για τον αγγλοσαξονικό κόσμο ο Μπέρτολτ Μπρεχτ είναι ο μεγάλος άγνωστος.

Κάποτε οι υπότιτλοι είναι πιο αποκαλυπτικοί από τους τίτλους για την ταυτότητα ενός

Ο Αρμάντ ντ’ Ανγκούρ, καθηγητής κλασικών σπουδών στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης και συγγραφέας στον δικτυακό τόπο του BBC του άρθρου «Πόσοι αρχαιοελληνικοί θρύλοι ήταν αληθινοί», είναι η πιο πρόσφατη από έναν μεγάλο αριθμό περιπτώσεων ξένων ακαδημαϊκών που είχαν την τύχη να αναγορευθούν σε επίτιμους μισέλληνες. Από τις 22 Ιουλίου, οπότε και «ανέβηκε» στην ιστοσελίδα το […]

«Ο όρος αυτοκτονία χρησιμοποιείται για όλες τις περιπτώσεις θανάτου που απολήγουν άμεσα ή έμμεσα από μια "θετική" (π.χ. πυροβολισμός) ή αρνητική (π.χ. άρνηση τροφής) πράξη του ίδιου του θύματος, το οποίο έχει επίγνωση του αποτελέσματος που θα προκύψει». Ορίζοντας την αυτοκτονία το 1897, ο γάλλος στοχαστής Εμίλ Ντιρκέμ, θεμελιωτής της κοινωνιολογίας, έδινε μια λιτή περιγραφή ενός συμβάντος που για την αστική κοινωνία της εποχής συχνά λογιζόταν ακόμη ταμπού.

Ασκητικός αριστοκράτης, χριστιανός αναρχικός, ερωτύλος κήρυκας της ερωτικής αποχής

Το χάρισμα της συμπύκνωσης του λόγου διαχωρίζει συχνά έναν εξέχοντα από έναν μέτριο πολιτικό: ο δεύτερος μπορεί να επιβιώσει ανακυκλώνοντας βαρετές κοινοτοπίες, ο πρώτος δεν μπορεί να διαπρέψει χωρίς να διατυπώνει ευρηματικά αποφθέγματα. Αναδείχθηκε οπωσδήποτε στην εποχή της τηλεόρασης, όταν τους σχοινοτενείς ρητορικούς λόγους σε κοινοβούλια και συγκεντρώσεις διαδέχθηκαν τα στιγμιότυπα ολίγων δευτερολέπτων, ωστόσο το […]

Ο Ζακ Λακάν της Ελιζαμπέτ Ρουντινεσκό δεν είναι ακριβώς ο Ζακ Λακάν που έχουμε συνηθίσει.

Κάποτε η ομιλία ή το γραπτό κείμενο ενός διανοουμένου αρκούσε για να προκαλέσει όχι απλές συζητήσεις στη δημόσια σφαίρα αλλά δυνητικές μετακινήσεις των τεκτονικών πλακών της πολιτικής

Πώς γελούσαν οι αρχαίοι; Εντάξει, μια εύκολη απάντηση σε αυτό είναι «με τον ίδιο ήχο»: «χαχαχέ» είναι οι φθόγγοι με τους οποίους αποτυπώνεται γραπτά ο καγχασμός του κόλακα Γνάθωνα στο υποτιθέμενο αστείο του καυχησιάρη στρατιώτη Θράσωνα σε μια σκηνή της κωμωδίας «Ο Ευνούχος» του κλασικού λατίνου κωμωδιογράφου Τερέντιου. Σε ποιες περιστάσεις, όμως, επιτρεπόταν να γελάσει […]

«Πώς να περιγράψουμε τον Διαφωτισμό;» αναρωτιόταν σε πρόσφατο άρθρο του στη «New York Review of Books» ο διάσημος βρετανός ιστορικός Κιθ Τόμας.

Τα «Οστά της ηχούς» («Echos's Bones», εκδ. Grove Press, 16 ευρώ) είναι ένας λεπτός τόμος 121 σελίδων που τυλίγει μια ακόμη πιο λεπτή ιστορία 49 σελίδων.

Στο «The Grand Budapest Hotel» του Γουές Αντερσον ο ρεσεψιονίστ χερ Γκούσταβ (Ρέιφ Φάινς) διευθύνει μαεστρικά έναν όμιλο πελατών, αστυνομικών και εκκεντρικών προσωπικοτήτων σε μια φανταστική περιοχή των Αλπεων του Μεσοπολέμου.

Πώς προβάλλεται η επιστήμη στη σύγχρονη λογοτεχνία; Πώς επηρέασαν οι καταλυτικές εξελίξεις

Εδώ και μερικά χρόνια η Βραζιλία κατά τους Δυτικούς ανήκει στις BRIC – τις ραγδαία αναπτυσσόμενες οικονομίες που συνθέτουν τα αρχικά από τις Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα. Το πρόβλημα είναι ότι κάποιος ξέχασε να το πει στους Βραζιλιάνους. Σε φαβέλες όπως της Ροσίνια στο Ρίο ντε Τζανέιρο ζουν περίπου 11,5 εκατ. κάτοικοι με χαμηλό βιοτικό […]

Ο Τζεφ Μπέζος, χωρίς αμφιβολία, δικαιούται να θεωρείται μία από τις κεντρικές φιγούρες της ψηφιακής εποχής: είδε την ισχύ του Διαδικτύου να έρχεται προτού οι Σεργκέι Μπριν και Λάρι Πέιτζ δημιουργήσουν τον αλγόριθμο του Google ή ο Μαρκ Ζούκερμπεργκ φανταστεί σελίδες επί σελίδων γεμάτες πρόσωπα και λόγια.

Κατά δήλωσή του είναι πια «μέλος της ανώτερης τάξης, όχι τόσο της μεσαίας». Δεν θα το καταλάβαινε κανείς από τα βιβλία του. Ο 56χρονος Ιρβιν Γουέλς εξακολουθεί να γράφει για τους αλλοτριωμένους εκείνους ήρωες της εργατικής τάξης, τους βουτηγμένους στα ναρκωτικά, στο σεξ, στο ποτό, στη βία και στη μικροεγκληματικότητα, με τους οποίους έγινε διάσημος […]

Πριν από τη διεθνή αναγνώριση του ελληνικού σινεμά στην τρέχουσα δεκαετία υπήρξε εκείνη του βραζιλιάνικου την προηγούμενη. Και αν η δική μας θεωρείται γενικά αποτέλεσμα και απεικόνιση της κρίσης, η δική τους ήταν καθρέφτης αντίστοιχων κοινωνικών δεδομένων. Διόλου τυχαία, ταινίες όπως «Η πόλη του Θεού» του Φερνάντο Μεϊρέλες (2002) και «Οι επίλεκτοι» (2007) του Ζοζέ […]

«Δεν θα ισχυριστώ ότι οι Ελληνες του 5ου αιώνα π.Χ. (…) παρά τους θεούς, τους δαίμονες, τα μιάσματα, την ενοχή του αίματος, τις θυσίες, τις γιορτές γονιμότητας και τη δουλεία έμοιαζαν πραγματικά σχεδόν τόσο άγγλοι τζέντλεμεν της βικτωριανής εποχής όσο, ας πούμε, κάποιοι άγγλοι τζέντλεμεν της βικτωριανής εποχής ήθελαν να πιστεύουν». Στις περίφημες διαλέξεις Σάδερ […]

«Η Γαλλική Επανάσταση τελείωσε». Η προκλητική για τη Γαλλία του 1978 διακήρυξη του διακεκριμένου γάλλου ιστορικού Φρανσουά Φιρέ (1927-1997)