To wrestling ως οικογενειακή υπόθεση δεν είναι κάτι που συναντάς και τόσο συχνά, όμως αυτό ακριβώς συμβαίνει στην ταινία του Σον Ντέρκιν «Η σιδερένια γροθιά» που ξεχωρίζει σε μια σχετικά αδιάφορη κινηματογραφική εβδομάδα, από την οποία δεν λείπει και ο τελευταίος Χρυσός Αλέξανδρος του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, η δεύτερη (και ίσως υπερτιμημένη) μεγάλου μήκους ταινία της Σοφίας Εξάρχου, «Animal».

Βαθμολογία

5: εξαιρετική

4: πολύ καλή

3: καλή

2: ενδιαφέρουσα

1: μέτρια

0: απαράδεκτη

Η σιδερένια γροθιά (The Iron claw)

Παραγωγή: ΗΠΑ, 2023

Σκηνοθεσία: Σον Ντέρκιν

Hθοποιοί: Χολτ Μακ Αλανι, Ζακ Εφρον, Τζέρεμι Αλεν Γουάιτ, Χάρις Ντίκινσον κ.α.α

Μην παρασυρθείτε από τις φωτογραφίες, το wrestling, ένα «άθλημα» που περισσότερο απώθηση παρά ενθουσιασμό προκαλεί αλλά είναι τόσο αγαπητό στην Αμερική, δεν είναι per se το θέμα αυτής της ταινίας. Ναι είναι ο περιβάλλοντας χώρος της ιστορίας. Και ναι, παίζει σημαντικό ρόλο για την εξέλιξή της. Ομως όχι δεν είναι το θέμα της. Το θέμα της είναι η οικογένεια και για να υπάρξει ακόμα μεγαλύτερη ακρίβεια, η οικογενειακή πίεση.

Γιατί αυτό ακριβώς ασκεί ο πρώην wrestler και πάτερ φαμίλιας της οικογένειας wrestlers Φον Εριχ, ο Φριτς (Χολτ Μακ Αλανι). Αυτό που ο ίδιος δεν κατάφερε ποτέ στην ζωή του, θέλει να το καταφέρουν οι τέσσερις γιοί του (Ζακ Εφρον, Τζέρεμι Αλεν Γουάιτ, Χάρις Ντίκινσον, Στάνλεϊ Σίμονς): έναν παγκόσμιο τίτλο στο wrestling. Γιατί όχι και παραπάνω;

Εχοντας στηριχθεί σε πραγματικά περιστατικά και εστιάζοντας επίμονα σε αυτή την ιδιόμορφη σχέση πατέρα – γιών (κάπου υπάρχει και μια σιωπηλή μάνα που υφίσταται μέρος αυτής της πίεσης- την υποδύεται η Μάουρα Τίρνεϊ) ο Ντέρκιν πετυχαίνει μια διεισδυτική ματιά πάνω στους περίπλοκους δεσμούς μιας όχι και τόσο τυπικής οικογένειας α λα αμερικάνα.

Η κακή τύχη θα γίνει το σήμα κατατεθέν της οικογένειας Φον Εριχ από πολύ νωρίς, όμως ο πατέρας τον οποίο υποδύεται θαυμάσια ο Μακ Αλανι – που γνωρίσαμε ως πράκτορα του FBI στην σειρά «Mindhunter» – δεν θα χάσει ποτέ το πείσμα του. Είναι απτόητος ακόμα και όταν βρίσκεται μπροστά σε αυτοκτονίες και ακρωτηριασμούς.

Είναι χωρίς αμφιβολία ο πιο αξιόλογος χαρακτήρας αυτής της ταινίας γιατί από την μια πλευρά θαυμάζεις αυτή την ασυγκράτητη θέληση που τον διακρίνει (παρεμπιπτόντως χωρίς ποτέ να ασκεί βία προς τα μέλη της οικογένειάς του) και από την άλλη τον σιχαίνεσαι που δεν αφήνει τα παιδιά του να αναπνεύσουν. Να κάνουν αυτό που πραγματικά θέλουν στην ζωή τους αντί να ακολουθούν σαν άβουλα στρατιωτάκια τις επιθυμίες που εκείνος θεωρεί θεραπεία για τα δικά του συμπλέγματα.

Οπότε η ταινία ενώ περιέχει αρκετές σκηνές wrestling – και μάλιστα γυρισμένες με έναν ρεαλισμό παρόμοιο με εκείνον του «The wrestler» του Ντάρεν Αρονόφσκι με τον Μίκι Ρουρκ – κατορθώνει να ξεφύγει από αυτό καθαυτό το άθλημα (που προσωπικά μου είναι αδύνατον να πάρω στα σοβαρά) και να γίνει μια σοβαρή μελέτη πάνω στην κατάκτηση του αμερικανικού ονείρου το οποίο, συχνά, μετατρέπεται σε εφιάλτη.

Βαθμολογία: 3

ΑΘΗΝΑ: VILLAGE PENTH – OPTIONS ESCAPE ΙΛΙΟΝ – OPTIONS ΓΛΥΦΑΔΑ – CINOBO ΟΠΕΡΑ – ΝΙΡΒΑΝΑ ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ – ΑΕΛΛΩ – ΝΑΝΑ – ΣΠΟΡΤΙΝΓΚ – ΛΑΜΠΡΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΡΑΣ κ.α. ΘΕΣ/ΚΗ: VILLAGE COSMOS – OPTION ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ κ.α.

———————————————————

Animal

Παραγωγή: Ελλάδα/ Αυστρία/ Κύπρος/ Βουλγαρία/ Ρουμανία, 2023

Σκηνοθεσία: Σοφία Εξάρχου

Ηθοποιοί: Δήμητρα Βλαγκοπούλου, Axιλλέας Χαρίσκος κ.α.

Σώματα. Ντυμένα ή γυμνά. Ιδρωμένα, λαχανιασμένα, αφηνιασμένα. Πηδούν, χορεύουν, πίνουν, φιλιούνται, κάνουν σεξ. Ελατήρια από σάρκα και οστά. Και κάπου εδώ… τελειώνει η ταινία της Σοφίας Εξάρχου, η δεύτερη μεγάλου μήκους της μετά το «Park» (2016), το οποίο αν είναι να μιλήσουμε με καθαρά αισθητικούς όρους, δεν έχει και τόσες διαφορές με το «Animal». Και στις δύο ταινίες η σκηνοθέτρια κάνει μια εξαιρετική δουλειά στην κινηματογράφηση των σωμάτων· νέων ανθρώπων στην πρώτη της ταινία, μεγαλύτερων σε ηλικία εδώ.

Γυμνά ή ντυμένα και διαρκώς σε κίνηση, τα σώματα μπροστά στον φακό της Εξάρχου μαγνητίζουν. Νιώθεις τον παλμό, μουσκεύεις με τον ιδρώτα τους. Να όμως που όπως συνέβη και στο «Park», έτσι και στο «Animal» το περιεχόμενο πίσω από αυτές τις εικόνες, δείχνει αδύναμο. Υπάρχει μεν αλλά μόνο σαν φόντο. Στο «Animal» τα σώματα ανήκουν στους ανιματέρ, όπως λέγονται οι χορευτές / περφόρμερ που καλούνται να ψυχαγωγήσουν με τα σόου τους τους τουρίστες στα ξενοδοχεία τα καλοκαίρια. Στόχος της Εξάρχου είναι να τα κινηματογραφήσει και όχι να τα εξερευνήσει.

Καρδιά της ταινίας, είναι μια τέτοια περφόρμερ, την οποία υποδύεται με μια ένταση και εκρηκτικότητα που ξεπερνά τις λέξεις, η Δήμητρα Βλαγκοπούλου. Μακάρι η Εξάρχου να είχε σκαλίσει λίγο περισσότερο τον εσωτερικό κόσμο αυτής της ηρωίδας διότι ενώ η Βλαγκοπούλου «έβγαλε» μια ερμηνεία διαμάντι, σε κάνει να αναρωτιέσαι τον… λόγο. Θα μπορούσαμε π.χ. να μάθουμε ποια είναι αυτή η γυναίκα, πως βρέθηκε εκεί, κάτι τέλος πάντων για το παρελθόν της.

Όμως όχι. Η Εξάρχου δεν θέλει να το κάνει. Η’ δεν μπορεί να το κάνει. Αυτό που θέλει είναι να αφήσει ελεύθερη την κάμερά της να καταγράψει τα όσα ζουν οι ανιματέρ προκαλώντας ενθουσιασμό στο κοινό τους την ώρα που μέσα τους – ίσως – και να πονούν. Οπότε μη μπορώντας και εσύ να βρεις την πραγματική ιστορία που θα σε κρατήσει, μένεις αναπόφευκτα, στην έξοχη κινηματογράφηση.

Βαθμολογία: 2

ΑΘΗΝΑ: ΑΣΤΟΡ – ΑΝΔΟΡΑ – ΖΕΑ – ΟΝΑΡ – ΤΡΙΑΝΟΝ κ.α. ΘΕΣ/ΚΗ: ΟΛΥΜΠΙΟΝ

———————————————————

Priscilla

Παραγωγή: ΗΠΑ/ Αγγλία, 2023

Σκηνοθεσία: Σοφία Κόπολα

Ηθοποιοί: Κέιλι Σπανι, Τζέικομπ Ελόρντι κ.α.

Παντελώς απούσα από τις υποψηφιότητες των Οσκαρ παρά την βράβευσή της στο φεστιβάλ κινηματογράφου Βενετίας για την ερμηνεία της Κέιλι Σπάνι, η τελευταία ταινία της Σοφία Κόπολα γυρίστηκε με τις ευλογίες της Πρισίλα Μπολιό Πρίσλεϊ, πρώην συζύγου του Ελβις Πρίσλεϊ (το σενάριο που υπογράφει η ίδια η Κόπολα, είναι βασισμένο στην αυτοβιογραφία της Πρίσλεϊ «Elvis and Me»). Επομένως εκ των πραγμάτων η ματιά της σκηνοθέτριας είναι μια προέκταση της συγγραφέα σε ότι αφορά την σχέση της δεύτερης με έναν από τους πιο επιδραστικούς και μυστηριώδεις Αμερικανούς τραγουδιστές του 20ού αιώνα, τον Ελβις Πρίσλεϊ (1935 – 1977).

Δεν μπορούμε να ξέρουμε τι από όσα βλέπουμε στην ταινία στηρίζεται στην αλήθεια και τι είναι είναι προϊόν καθαρής μυθοπλασίας, πάντως αυτό που η Κόπολα έχει στο μυαλό της είναι με πρόσχημα την θυελλώδη αυτή σχέση, να μιλήσει για την γυναικεία απελευθέρωση: την απόφαση μιας γυναίκας να πάει κόντρα στο πατριαρχικό «κατεστημένο» σε μια εποχή όπως της δεκαετίας του 1950, που κάτι τέτοιο ήταν πολύ δύσκολο, αν όχι ανέφικτο, πόσο μάλλον σε μια συντηρητική χώρα όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες.

Όμως για να καταλήξει εκεί, η Κόπολα «κτίζει» την σχέση Ελβις – Πρισιλα από το μηδέν, προσφέροντας αυτά ακριβώς που περιμένεις: το ντροπαλό κορίτσι που γνωρίζει τον αστέρα στην Γερμανία όταν εκείνος υπηρετούσε την θητεία του (η Πρισίλα ήταν κόρη στρατιωτικού), το ευγενικό φλερτ και η προσεκτική αντιμετώπιση της ανήλικης από τον Πρίσλεϊ που δεν κάνει σεξ μαζί της, η μετάβαση της Πρισίλα στην Γκρέισλαντ, την «Χώρα των Θαυμάτων» του Πρίσλεϊ στο Μέμφις, ο γάμος, μετά η γκρίνια, τα προβλήματα που προκύπτουν από την αλαζονεία του σταρ (ο Τζέικομπ Ελόρντι είναι αρκετά καλός αν και τουλάχιστον ένα κεφάλι ψηλότερος του Πρίσλεϊ)..

Δεν λέω, όλα αυτά τα στάδια παρουσιάζονται περιποιημένα, με τα σωστά φορέματα, τα σωστά κοστούμια και τα σωστά τραγούδια, με κατανόηση, ήρεμα, με τους ηθοποιούς να μιλάνε σχεδόν ψιθυριστά. Αλλά τελικά, εκεί βρίσκεται και το πρόβλημα της ταινίας: όσο πιο ήσυχα η Κόπολα διαχειρίζεται την ιστορία, τόσο πιο άνευρο είναι το αποτέλεσμα. Kαι όταν τελικά η κλιμάκωση έρχεται, που τηρουμένων των αναλογιών είναι ένα μικρό τμήμα της ταινίας, νιώθεις σχεδόν ότι ξυπνάς.

Βαθμολογία: 2

ΑΘΗΝΑ: ΟΛΑ ΤΑ VILLAGE – OPTIONS IΛION – OPTIONS CINEMAS ΓΛΥΦΑΔΑ – ΟΠΕΡΑ – ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΠΑΤΗΣΙΩΝ – ΓΑΛΑΞΙΑΣ – ΤΑΙΝΙΟΘΗΚΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ – ABANA – ΚΗΦΙΣΙΑ κ.α. ΘΕΣ/ΚΗ: VILLAGE COSMOS – ODEON ΠΛATEIA – ΚΟΛΟΣΣΑΙΟΝ – ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ κ.α.

————————————————————–

Η Αφρίν τον καιρό της πλημμύρας

Παραγωγή: Ελλάδα/ Γαλλία, 2023)

Σκηνοθεσία: Αγγελος Ράλλης

Ντοκιμαντέρ

Η επίπονη και επίμονη εργασία ανάμεσα σε κινδύνους και εντελώς απρόβλεπτες καταστάσεις λόγω δυσοίωνων καιρικών συνθηκών είναι εμφανής στην δημιουργία αυτού του ντοκιμαντέρ, που από τους τίτλους αρχής κιόλας μας προδιαθέτει με την αναφορά ότι τα γυρίσματα είχαν διάρκεια πέντε χρόνων.

Πέντε χρόνια ανάμεσα στην απειλή μουσώνων, θυελλών και καταιγίδων στις νησίδες του Βραχμαπούτρα δεν είναι καθόλου λίγα αλλά για φαντάσου να είναι κανείς ανήλικος, μόνος, χωρίς σπίτι, χωρίς οικογένεια, χωρίς απολύτως τίποτα και να πρέπει να επιβιώσει. Γιατί αυτό ακριβώς συμβαίνει με την Αφριν του τίτλου, ένα μικρό κορίτσι, την Οδύσσεια του οποίου ο Ράλλης κινηματογραφεί.

Ο στόχος της Αφρίν είναι η Ντάκα όπου ελπίζει να βρει τα ίχνη του πατέρα της (είναι ορφανή από μητέρα). Και η διαδρομή της, που έχει την «λογική» του μεταναστευτικού δράματος – ντοκιμαντέρ του Μάικλ Γουίντερμποτομ «Στα σύνορα του κόσμου» (2002), γεμίζει με πρόσωπα που συμμετέχουν στο δράμα της.

Κάθε στάδιο στην πορεία της Αφρίν – από τον ανήμπορο να την βοηθήσει γέροντα μέχρι την μικρή με την οποία αποκτά φιλίες στην Ντάκα – έχει την δική του σημασία. Γι’ αυτό και το ενδιαφέρον του θεατή μένει αμείωτο καθ’ όλη την διάρκεια του 92λεπτου πονήματος που ορισμένες φορές θυμίζει μυθοπλασία. Αλλά πάνω απ’ όλα είναι η ίδια η Αφρίν η ψυχή της ταινίας, εκείνη που μας κρατά από το χέρι, περήφανη, ακούραστη, θαρραλέα, αποφασιστική.

Βαθμολογία: 2 ½

ΑΘΗΝΑ:ΤΑΙΝΙΟΘΗΚΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

————————————————————–

ΕΠΙΣΗΣ ΣΤΙΣ ΑΙΘΟΥΣΕΣ

Λατρεύω να σε μισώ (Anyone but you)

Παραγωγή: ΗΠΑ/ Αυστραλία, 2023

Ηθοποιοί: Σίντνεϊ Σουίνι, Γκλεν Πάουελ Μπράιαν Μπράουν, Ντέρμοτ Μαλρούνι

Δεν θα μου έκανε καμία εντύπωση αν κάποια στιγμή στο μέλλον, αυτή η αισθηματική κομεντί γίνει η ταινία που πολύς κόσμος θα λατρεύει να …μισεί. Γιατί όντως διακρίνεται από έναν κάπως cult χαρακτήρα, κυρίως σε ότι αφορά κάποια εντελώς ανόητα περιστατικά που λαμβάνουν χώρα ανάμεσα στους δύο τόσο clean πρωταγωνιστές της, την Σίντνεϊ Σουίνι και τον Γκλεν Πάουελ. Ωστόσο, χαρακτηριστικό της αφήγησης αυτής της ιστορίας γύρω από δύο νέους ανθρώπους που γνωρίζονται χάρη σε ένα… κατούρημα σε ένα καφέ και στην συνέχεια φέρονται σαν να μην αντέχουν ο ένας τον άλλο αλλά και σαν να μην μπορούν να διανοηθούν τον εαυτό τους χώρια, είναι μια συρραφή «αστείων», τόσο κρύων που μπροστά τους η Αλάσκα είναι η έρημος της Σαχάρα. Και η σκηνή όπου ο Πάουελ μένει γυμνός επειδή νομίζει ότι η αράχνη που βρήκε στον πισινό του δεν είναι η μόνη που τον απειλεί, αποτελεί, νομίζω, καλό παράδειγμα.

Βαθμολογία: 1

ΑΘΗΝΑ: ΟΛΑ ΤΑ VILLAGE – OPTIONS IΛION – OPTIONS CINEMAS ΓΛΥΦΑΔΑ – ΑΘΗΝΑΙΟΝ – ΝΑΝΑ – ΑΕΛΛΩ κ.α. ΘΕΣ/ΚΗ: VILLAGE COSMOS – ODEON ΠΛATEIA – ΒΑΚΟΥΡΑ κ.α.

Μάγια η μέλισσα: Η χρυσή σφαίρα (Maya the bee 3: The gorden orb)

Παραγωγή: Γερμανία/ Αυστραλία, 2023

Σκηνοθεσία: Νόελ Κλίρι

Η μέλισσα Μάγια δεν χρειάζεται συστάσεις, ούτε καν στους μεγάλους σε ηλικία, αφού τα κατορθώματά της είχαν τροφοδοτήσει το περιεχόμενο δημοφιλούς τηλεοπτικής σειράς κινουμένων σχεδίων στην δεκαετία του 1970 (τα παραμύθια της κυκλοφόρησαν για πρώτη φορά στην δεκαετία του 1910 στην Γερμανία). Στην τελευταία κινηματογραφική περιπέτειά της, – η τρίτη μιας «σειράς» που έχει σημειώσει επιτυχία – η Μάγια, ατίθαση και αντικομφορμίστρια όπως πάντα, το σκάει μαζί με ένα φίλο από το σπίτι για την προστασία και ασφαλή παράδοση ενός «ιερού σπόρου» στην κορυφή ενός βουνού γεμάτου κρυμμένα μυστικά. Οταν όμως ο σπόρος εκκολάπτεται και παίρνει την μορφή μιας εύθραυστης, μικροσκοπικής πριγκίπισσας η Μάγια θα πρέπει να γίνει σωματοφύλακάς της και να την προστατεύσει (η ταινία του, προβάλλεται μεταγλωττισμένη στα ελληνικά με τις φωνές των Σαββίνας Γεωργίου, Αντώνυ Παπαμιχαήλ, Άρη Κυπριανού, Πλάτωνα Μουρατίδη).

Βαθμολογία: 2 ½

ΑΘΗΝΑ: ΟΛΑ ΤΑ VILLAGE – OPTIONS IΛION – OPTIONS CINEMAS ΓΛΥΦΑΔΑ – ΖΕΑ κ.α. ΘΕΣ/ΚΗ: OPTIONS ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ – ODEON ΠΛΑΤΕΙΑ – CINEMA ONE κ.α.