Ξέρετε τι με έχει εντυπωσιάσει σε αυτό το δεύτερο ημίχρονο των εκλογών; Ο οικονομικός αναλφαβητισμός των περισσότερων πολιτικών που διεκδικούν την ψήφο μας.
Μπερδεύουν τους φόρους με τα φορολογικά έσοδα, ανακατεύουν τους άμεσους και τους έμμεσους φόρους, αδιαφορούν για τα δημόσια οικονομικά μεγέθη, αγνοούν ακόμη και στοιχειώδεις κανόνες επενδύσεων, κερδοφορίας και επιχειρηματικότητας.
Στο μυαλό τους η οικονομία παραμένει κάτι ανάμεσα στο «λεφτά υπάρχουν» του αξέχαστου Γιώργου και στο «λεφτά έχουμε» των αλησμόνητων επιγόνων του.
Είναι εντυπωσιακό πως τόσες μέρες προεκλογικού αγώνα δεν εμφανίστηκε ούτε ένας να μας πει «πώς θα βγάλουμε λεφτά». Ενώ πολλοί προσφέρονται να μας ενημερώσουν «πού θα βρούμε λεφτά», κατά κανόνα στις τσέπες των άλλων.
Αναγνωρίζω ότι είναι ευκολότερο να ρητορεύει κανείς για τα ασθενοφόρα του ΕΚΑΒ παρά για την οικονομία όπου πρέπει να σκαμπάζεις και πέντε πράγματα.
Αλλά από την άλλη δεν χρειάζεται καν να σκαμπάζεις οικονομικά για να καταλάβεις πως αν μειώσεις τους έμμεσους φόρους (όπως ο ΦΠΑ…) θα πρέπει να αναπληρώσεις την απώλεια εσόδων με αύξηση των άμεσων φόρων (εισοδήματος, ΕΝΦΙΑ κ.λπ.).
Μόνο σε έναν Παραστατίδη από το ΠΑΣΟΚ του ξέφυγε το μυστικό κι έπεσαν να τον φάνε οι υπόλοιποι σοσιαλδημοκράτες.
Ελλείψει λοιπόν πραγματικής συζήτησης για την οικονομία περιοριζόμαστε στο τρίπτυχο «Σκέρτσος, Πόπη, Χρονοπούλου» που δεν το λες και dream team της οικονομικής σκέψης.
Εχω όμως μια απορία. Εριξα μια ματιά στις ευρωπαϊκές εκλογές της τελευταίας διετίας που δεν είναι λίγες. Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία, Σουηδία, Φινλανδία, τώρα και η Ισπανία.
Για κάποιον παράξενο λόγο οι φόροι δεν απασχόλησαν καθόλου την προεκλογική αντιπαράθεση.
Ξέρετε γιατί; Επειδή η οικονομική συζήτηση στράφηκε σχεδόν αποκλειστικά στην ανάπτυξη, τη μεγέθυνση, την παραγωγή πλούτου.
Με τη βεβαιότητα πως μέσα από τα υπάρχοντα συστήματα αναδιανομής (φορολογικά και άλλα) από την παραγωγή πλούτου επωφελείται ούτως ή άλλως το σύνολο της κοινωνίας.
Χρειάζεται δηλαδή μια ευρεία μεσαία τάξη που θα ευημερεί και φυσικά δεν θα την κρεμάμε στο μεσαίο κατάρτι μόλις λείψουν από τον κάθε Τσακαλώτο τα «λεφτά που υπάρχουν».
Είναι προφανές ότι το έχουν καταλάβει όλες οι σύγχρονες ευρωπαϊκές δημοκρατίες.
Και γι’ αυτό δεν τσακώνονται ανόητα και ιδεοληπτικά για «ανισότητες» στο μέρος του πλανήτη όπου υπάρχουν οι μικρότερες ανισότητες και η λιγότερη φτώχεια του πλανήτη.
Πολύ φοβούμαι όμως ότι αυτό το επίπεδο κοινωνικής ωριμότητας δεν το έχουμε κατακτήσει ακόμη στην Ελλάδα. Και συνεπώς το μόνο που ελπίζουμε είναι να μην το πληρώσουμε κάποια στιγμή.
