Μία μόνον αιχμή του Σιοράν για να συνοψίσω και να αποφύγω την χρονοβόρα πολιτική ανάλυση:
«Η ζωή είναι δυνατή μόνο χάρη στις ελλείψεις της φαντασίας και της μνήμης μας».
Και εάν θα έπρεπε να σχολιάσω την επιλογή αυτής της αιχμής μετά το Συνέδριο του Σύριζα, δεν θα είχα κανένα λόγο να κρύψω τις προθέσεις μου: εφόσον τα Συνέδρια είναι πρωτίστως ένα «θέαμα», τι άλλο παρά μία μορφή ρήξης με τους πολιτικούς -δηλαδή μία «αιχμή»- θα μπορούσε να το «αποτυπώσει» με δύο λόγια;
Σε σημείο μάλιστα που να «δένει τη σκέψη πάνω σ ένα λοφίο», όπως ειρωνικά γράφει ο Ρολάν Μπαρτ τόσο για το θέμα όσο και για τις αιχμές. Δηλαδή, να την εξαρτά «από εκείνη τη λεπτή στιγμή που ο λόγος, σωπαίνει φτάνοντας ταυτόχρονα στη σιωπή και το χειροκρότημα»*
Έντονο, μεν, το τελευταίο, για τον Τσίπρα. Άτονο -όπως ήταν αναμενόμενο- για τον Νίκο Φίλη. Μη θέλοντας όπως και οι άλλοι της Ομπρέλας- να νικήσει τις αντιφάσεις του, πολιτεύται κι αυτός γνωρίζοντας πως μία ψυχή μεγαλώνει και μαραζώνει ανάλογα με πόσο ανυπόφορη ζωή επωμίζεται.
Οπότε, ιδού εν τοις πράγμασι, η λεγόμενη «Προοδευτική Συμμαχία» με τον Σύριζα: οι 1208 ψήφοι, που απέσπασε η Ομπρέλα στο Συνέδριο. Εκτός και εάν ισχύει το αντίστροφο:Σύριζα να είναι οι
οι μειοψηφίσαντες 1208.
* Ρολάν Μπαρτ, «Νέα κριτικά δοκίμια «, εκδόσεις Ράππα, 1983
