Ήταν μια από τις πιο χαρακτηριστικές λέξεις που συνεισέφερε ο ΣΥΡΙΖΑ στο πολιτικό μας λεξιλόγιο: «μερκελιστής».
Όπως θα θυμάστε ήταν ο συνηθισμένος χαρακτηρισμός για τους πολιτικούς αντιπάλους και τον θεωρούσαν ιδιαίτερα απαξιωτικό.
Βλέπετε για τον ΣΥΡΙΖΑ, που απλώς προσπαθούσε να καβαλήσει ένα κύμα δυσαρέσκειας για να ανέβει στην εξουσία, όπως και για τον άλλο μεγάλο… αντιμερκελιστή, τον Πάνο Καμμένο, ήταν πολύ βολικός αυτός ο χαρακτηρισμός.
Αντί να αναλύσουν τις αιτίες της κρίσης, τη συνολική λειτουργία της ΕΕ και της παγκόσμιας οικονομίας, τις στρεβλώσεις της ελληνικής οικονομίας (και του ελληνικού δημοσίου) και αντί να πάρουν πραγματικά θέση ως προς την αρχιτεκτονική του ευρώ έφτιαχναν ένα απλοϊκό σχήμα: για όλα φταίει η Μέρκελ και ο Σόιμπλε.
Δεν θέλω να μειώσω της ευθύνες της Μέρκελ για την τραγωδία των μνημονίων.
Ούτε παραβλέπω ότι η Γερμανία, που ήταν ο μεγάλος κερδισμένος του ευρώ, αποτελούσε μέρος του προβλήματος.
Θέλω, όμως, να υπογραμμίσω ότι στα χείλη του Τσίπρα και του Καμμένου όλα αυτά κατέληγαν μια σκέτη καρικατούρα στα όρια της γραφικότητας.
Η Μέρκελ παρουσιάζονταν ως διαβολική φυσιογνωμία, ως η «αιτία του κακού» την ίδια ώρα ο Τσίπρας δεν έλεγε κουβέντα για την Ευρωπαϊκή Ένωση και σφύριζε κλέφτικα για το ευρώ.
Και ας ήταν εκεί, στη λειτουργία μιας Ευρώπης των τραπεζιτών και όχι των λαών, η πραγματική βάση του προβλήματος.
Όχι τον Τσίπρα δεν τον ένοιαζε ούτε να αναζητήσει αίτια, ούτε να προτείνει λύσεις.
Το μόνο που τον ένοιαζε ήταν να χορεύει ένα διαρκές «πατριωτικό μέτωπο», χωρίς πρόγραμμα και χωρίς πολιτική ουσία, με μόνο σκοπό να ανεβάζει τη δημοφιλία του.
Να φαίνεται στο πόπολο ότι αντιστέκεται, να τα «λέει χοντρά», να κραυγάζει τα “Go back” και τα άλλα δήθεν μαχητικά.
Να μαζεύει ψήφους.
Και να ψάχνει τελικά για κορόιδα, όπως αργότερα όλοι καταλάβαμε και μάλιστα οδυνηρά.
Γιατί ο υποτιθέμενα αντιμερκελιστής Τσίπρας, δεν το είχε σε τίποτα να γίνει ο πιο μερκελιστής από όλους.
Ο καλύτερος μαθητής της Τρόικας.
Αυτός που εφάρμοσε πιο αποτελεσματικά τα μνημόνια από τους προηγούμενους.
Αυτός που κατάφερε να κάνει πράξη όλα αυτά για τα οποία κατήγγειλε τους προηγούμενους.
Και γι’ αυτό τώρα ο Αλέξης Τσίπρας όχι μόνο υποδέχεται εγκάρδια την Άνγκελα Μέρκελ, αλλά και μιλάει με τα καλύτερα λόγια για αυτήν.
Γι’ αυτό περίπου την ευγνωμονεί που «έσωσε» την Ελλάδα.
Δείχνει σχεδόν έτοιμος να την παρακαλέσει να μην εγκαταλείψει την ενεργό πολιτική, όπως αυτή έχει προαναγγείλει.
Γιατί ο Αλέξης Τσίπρας είναι βαθιά μερκελιστής.
Δεν είναι πια το «μαύρο πρόβατο» της Ευρώπης.
Είναι ο «ρεαλιστής» πολιτικός που εφαρμόζει νεοφιλελεύθερες πολιτικές και θεωρεί υπέρτατη αξία τη δημοσιονομική προοπτική.
Είναι ο υπερασπιστής της Ευρώπη ενάντια στον «αντιευρωπαϊκό λαϊκισμό».
Είναι ο συνεργάτης των «θεσμών» και όχι ο πολέμιός τους.
Γιατί στην πραγματικότητα πάντα μερκελιστής ήταν ο Τσίπρας.
Γιατί η αντίστασή του ήταν πάντα φραστική και ψηφοθηρική.
Γιατί όταν χρειάστηκε να συγκρουστεί στα αλήθεια με την Μέρκελ, συνθηκολόγησε σε 17 ώρες.
Γιατί δεν ήθελε ποτέ πραγματικά να έχει αυτή η χώρα μια άλλη πορεία, αλλά απλώς να είναι ο ίδιος στην εξουσία.
