Καβούρια βγήκαν στη στεριά

Πρέπει να σε διαβεβαιώσουν για να το πιστέψεις. Τα καβούρια και τα λοιπά καρκινοειδή της τάξης των Δεκαπόδων (;) που έχουν κατακλύσει το κτίριο των παλαιών σφαγείων στην Υδρα σαν να πρόκειται για την επόμενη ημέρα της εισβολής θαλάσσιων πλασμάτων με αμφίβολες προθέσεις ή για μια μίνι «πληγή», σταλμένη από κάποια εκδικητική μεταφυσική δύναμη, δεν είναι νεκρά ή ταριχευμένα για χάρη της σύγχρονης τέχνης, αλλά στην πλειονότητά τους είναι κεραμικά.

Οσοι βρεθήκαµε τη βραδιά των εγκαινίων του φετινού πρότζεκτ του Ιδρύµατος ΔΕΣΤΕ στα Σφαγεία είδαµε µε τα µάτια µας τον ιταλό εικαστικό Ροµπέρτο Κουόγκι να τα ψήνει σε κλιβάνους που έχει σχεδιάσει ο ίδιος βάσει των αρχαιότερων δειγµάτων του είδους και να τα εµβαπτίζει σε υβριδικά υαλώµατα δικής του επινόησης, πατώντας σε διαφορετικές τεχνικές, όπως η ιαπωνική «Ρακού», στην οποία το κεραµικό υποβάλλεται σε διαδοχικά θερµικά σοκ µε απρόβλεπτα αποτελέσµατα για την όψη του. Ολο το βράδυ έψηνε και εµβάπτιζε προκειµένου να κατασκευάσει τη µικρή αποικία του από καρκινοειδή, τα οποία συχνά µοιάζουν βγαλµένα από ταινία επιστηµονικής φαντασίας όπως το ιδιαίτερα συµπαθές θαλάσσιο τέρας µε το όνοµα «Λευτέρης». Η επιστήµη, εξάλλου, συνέβαλε στην κατασκευή τους, καθώς σχεδιάστηκαν στον υπολογιστή και το καλούπι τους δηµιουργήθηκε µε 3D printing, αλλά από εκεί και πέρα ανέλαβε δράση ο δαιµόνιος Κουόγκι και η αχαλίνωτη φαντασία του καθ’ υπόδειξη της οποίας διαµόρφωσε την ιδιαίτερη προσωπικότητα κάθε «όντος», εξ ου και δεν µπορείς να βρεις δύο όµοια από δαύτα.

«Putiferio», δηλαδή «βρώµα, δυσωδία αλλά και χάος» είναι ο τίτλος αυτού του µακράν από τα πιο ενδιαφέροντα πρότζεκτ του ΔΕΣΤΕ στην Υδρα τα τελευταία χρόνια, και αν θελήσει κανείς να βρει ένα νόηµα ακόµη βαθύτερο στο έργο που ούτως ή άλλως επιδέχεται πολλές ερµηνείες, µπορεί επιπλέον να ανατρέξει στο παρελθόν του Κουόγκι και συγκεκριµένα στο βιβλίο «De Incontinentia», από την έκθεσή του «Arimortis» στο Μιλάνο το 2013. Ενα απόσπασµά του αναφερόταν στο ενδεχόµενο της απόλυτης ανατροπής του κυρίαρχου τρόπου δυτικής σκέψης, µε αφορµή το παράδειγµα ενός καρκινοπαθούς, ο γιατρός του οποίου επιλέγει να κρατήσει τον όγκο αφότου τον αφαιρέσει και να ξεφορτωθεί τον ασθενή.

Ολα είναι θέµα οπτικής λοιπόν, και ακόµη και η απρόκλητη συµφορά µπορεί να έχει τη δική της δυναµική, τη δική της διαστρεβλωµένη γοητεία. Οπως και να ‘χει κρατώ την εικόνα των αβάπτιστων κεραµικών στο ταρατσάκι της µικρής αποθήκης δίπλα στα Σφαγεία, έτσι όπως έχουν αφεθεί να «ψηθούν» στον ήλιο, είναι η καλύτερη υπενθύµιση για την ιαµατική επίδραση του αθάνατου ελληνικού καλοκαιριού.