Εθνικές αλλεργίες

Φαίνεται ότι το Εθνικό Θέατρο είναι το… επίλεκτο πεδίο συγκρούσεων του ΣΥΡΙΖΑ, με πολλές παράπλευρες αντιπαραθέσεις και απώλειες. Νομίζαμε ότι με τον διορισμό των εκλεκτών του Ξυδάκη (πότε θα πάψουν οι διοικούντες τους δημόσιους οργανισμούς να επιλέγονται με βάση πιστοποιητικά κομματικής νομιμότητας ή, το χειρότερο, με κριτήρια ημετέρου, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό), δηλαδή με τον διορισμό τού, κατά τα άλλα, ικανότατου και οραματικού Στάθη Λιβαθινού ως καλλιτεχνικού διευθυντή και ενός Συμβουλίου με αρκετά… συμπαθητικά μέλη, θα έκλεινε η περιπέτεια, θα ήταν παρελθόν η σύγκρουση Ξυδάκη – Χατζάκη. Διαψευστήκαμε. Στη διάρκεια της συνέντευξης Τύπου για την παρουσίαση του προγράμματος του Εθνικού για τη νέα χρονιά ήρθε στο φως η νέα σύγκρουση, αυτή μεταξύ Λιβαθινού και Διοικητικού Συμβουλίου, που λειτουργεί σαν βόμβα για την πρώτη κρατική σκηνή. Αιτία της σύγκρουσης, όπως μαθαίνουμε από το ρεπορτάζ, είναι η απόφαση του κ. Λιβαθινού να δημιουργηθεί και κατεύθυνση σκηνοθεσίας θεάτρου στη Σχολή του Εθνικού, μια απόφαση στην οποία αντιτίθεται η πλειοψηφία του Διοικητικού Συμβουλίου.

Διαβάσαμε τα επιχειρήματα και των δύο πλευρών, στο ρεπορτάζ της Ολγας Σελλά στην «Καθημερινή», και καταλάβαμε ότι η πραγματική αιτία της αντιπαράθεσης είναι ένα μικροπαιγνίδι εξουσίας όπου πρωταγωνιστούν και άνθρωποι οι οποίοι θεωρούν ότι έχουν αιώνια κεκτημένα.

Αλλά το μείζον στην αντιπαράθεση, αυτό που σχετίζεται και με το δημόσιο συμφέρον, είναι η άρνηση του Διοικητικού Συμβουλίου να δεχθεί τη χορηγία της κυρίας Μαριάννας Λάτση για τη λειτουργία της σχολής σκηνοθεσίας. Το Συμβούλιο θα μπορούσε να δεχθεί κατ’ αρχήν τη χορηγία, βάζοντας τον όρο της καλύτερης προετοιμασίας της πρότασης για τη σχολή σκηνοθεσίας. Αλλά η κάθετη και απαξιωτική άρνησή του και μάλιστα με όρους προσβλητικούς, και για το Δημόσιο και για τους χορηγούς, αποκαλύπτει ότι η αλλεργία για το ιδιωτικό χρήμα, που από την πρώτη κιόλας στιγμή της διακυβέρνησής του εκδήλωσε ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι μεταδοτική. Οι φορείς του ευρύτερου δημόσιου τομέα που πλήττονται από τα ελλείμματα και την υποχρηματοδότηση έχουν ανάγκη τη χορηγία. Αυτή η στάση, σαν του ΔΣ του Εθνικού, υπερβαίνει το όποιο εσωτερικό πρόβλημα του θεάτρου και δημιουργεί κακό προηγούμενο.