Γιατί πάμε σε εκλογές;

Αυτές οι εκλογές είναι από τις πιο περίεργες της τελευταίας δεκαετίας… Επιβάλλονται από μία κυβέρνηση που αναγκάστηκε με επώδυνο τρόπο να προσγειωθεί στο ρεαλισμό, με τον ίδιο τρόπο με τον οποίο έγιναν και οι εκλογές του 2012 (τότε ήταν διπλές, τώρα δεν αντέχει η οικονομία τρεις εκλογικές αναμετρήσεις μέσα σε έναν χρόνο). Η ουσία βέβαια είναι πως αν έχει κάποιο λόγο για να τις κάνει ο μέχρι πρότινος πρωθυπουργός είναι γιατί μέχρι τώρα συμπορευόταν με συντρόφους, οι οποίοι θεωρούσαν πως με την έξοδο από την ευρωζώνη θα λυνόταν ως διά μαγείας τα προβλήματα της ελληνικής οικονομίας. Είναι αλήθεια πως αρκετοί οικονομολόγοι πιστεύουν (κυρίως προερχόμενοι από την αγγλοσαξωνική σχολή) ότι μόνο με εθνικό νόμισμα μπορεί να ανακάμψει μία οικονομία που βρέθηκε σε συνθήκες χρεοκοπίας και περιδίνησης. Αλλά κι αυτό χρειάζεται μία συντεταγμένη πορεία κι ένα δάνειο για να αποκτήσεις συναλλαγματικά αποθέματα, άρα και νέο μνημόνιο. Το είπε ξεκάθαρα άλλωστε ο Αλέξης Τσίπρας: Είχα να επιλέξω ή μνημόνιο με ευρώ, ή μνημόνιο με δραχμή, ή άτακτη χρεοκοπία. Κατά τους συντρόφους του της Αριστερής πλατφόρμας έπρεπε να επιλέξει άτακτη χρεοκοπία χωρίς μνημόνια…

Ένα άλλο που χαρακτηρίζει τη ρητορική του Αλέξη Τσίπρα είναι ότι «εμείς είμαστε το καινούριο, οι άλλοι το παλιό, άρα έχουμε ηθικό πλεονέκτημα». Αρκεί από μόνο του όμως το ηθικό πλεονέκτημα για να δώσει λύσεις στα καθημερινά καυτά προβλήματα; Η αλήθεια είναι πως κοινωνίες που επιλέγουν αρχηγούς και κόμματα να κυβερνήσουν με βάση την αρχή δεν έκλεψαν, δεν έβαλαν το δάχτυλο στο μέλι, είναι κοινωνίες ανώριμες και ταυτίζονται με χώρες τριτοκοσμικές. Σε μία ευρωπαϊκή χώρα, από το 1981 παρακαλώ, θα έπρεπε να υπάρχουν οι θεσμοί που θα προστατεύουν τον πολίτη και το κράτος από τη διασπάθιση του δημόσιου χρήματος. Θα έπρεπε να μην δίνεται η δυνατότητα στον έχοντα το ηθικό πλεονέκτημα πολιτικό, να γίνεται ανήθικος χωρίς τιμωρία.

Αν το είχαμε απαιτήσει και το είχαμε κατακτήσει αυτό, τότε θα επιλέγαμε από τους εν δυνάμει ή κατ’ ανάγκην έντιμους, τους πιο ικανούς, ή αυτούς που έχουν το πιο ρεαλιστικό αφήγημα για την έξοδο από την κρίση.

Για να κατανοήσετε ποια είναι η ένδεια των επιχειρημάτων των κομμάτων που θέλουν να μας κυβερνήσουν από τις 20 Σεπτεμβρίου, σκεφτείτε ότι με βάση τις δημοσκοπήσεις, προηγείται ένα αριστερό κόμμα, που μετουσιώνεται σε σοσιαλοδημοκρατικό και προκειμένου να διατηρήσει κάποια ψήγματα προνομίων στους πελάτες – ψηφοφόρους του δημόσιου τομέα, δίνει βορρά στις αγορές, την πραγματική οικονομία, τον πρωτογενή τομέα και ότι απέμεινε από την παραγωγική βάση της χώρας, με την ψευδαίσθηση ότι έτσι κάνει κατ’ ελάχιστο κοινωνική πολιτική , δηλαδή μοίρασμα της φτώχειας. Πάει και το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, πάνε και οι εξαγγελίες για κατάργηση του ΕΝΦΙΑ ή για αφορολόγητο στους αγρότες. Και ακολουθεί ένα κεντροδεξιό κόμμα το οποίο πιστεύει ότι αν είχαμε ακολουθήσει το δικό του πρόγραμμα θα είχαμε φτωχύνει λιγότερο σε αυτό το 6μηνο, των ατέρμονων και άκαρπων – όπως έδειξε η ίδια η ζωή – διαπραγματεύσεων. Το οποίο ωστόσο δεν έχει καταδικάσει τις παθογένειες τις πελατειακές σχέσεις και τη διαπλοκή του παρελθόντος που οδήγησαν τη χώρα στη χρεοκοπία. Και τα δύο ερίζουν για το ίδιο επικοινωνιακό τέχνασμα, το ίδιο προεκλογικό σύνθημα: «Η Ελλάδα μπροστά» όταν γνωρίζουν ότι αυτό πλέον δεν εξαρτάται μόνο από την καλή κυβερνητική θητεία των ίδιων, αλλά από το έλεος των δανειστών…

Ακολουθεί ένα ακροδεξιό εθνικιστικό κόμμα, που το μόνο που υπόσχεται είναι ότι θα βάλει τους κλέφτες πολιτικούς στη φυλακή και ότι θα διώξει βιαίως τους μετανάστες και ότι το ίδιο θα φερθεί πατριωτικά και δεν θα κλέψει .Πάλι το ηθικό πλεονέκτημα , ίδιον κοινωνιών ανώριμων και μη θεσμικά θωρακισμένων.. Δεν θα κλέψει επειδή αυτοί είναι πατριώτες και όχι επειδή υπάρχει ένα θεσμικό πλαίσιο που τιμωρεί τους κλέφτες. Αξία έχει να δούμε ότι το συγκεκριμένο κόμμα, η Χρυσή Αυγή, δεν μιλά για έξοδο από την ευρωζώνη, αλλά αναρωτιέμαι αν θα μπορούσε ένας ακροδεξιός εθνικιστής ηγέτης να είναι ισότιμος συνομιλητής στην ευρωζώνη με τους υπολοίπους Ευρωπαίους.. Και έπονται –πάντα με βάση τις δημοσκοπήσεις- ένα κόμμα που ιδρύθηκε από έναν πρώην τηλεοπτικό δημοσιογράφο που δεν δίνει ακριβώς το πολιτικό του στίγμα για να ψαρεύει ψήφους από παντού και κυρίως από τους νέους, το Ποτάμι, ένα πρώην μεγάλο κόμμα που κυβέρνησε επί δεκαετίες τη χώρα μετά τη μεταπολίτευση και άρα θεωρείται κυρίως υπεύθυνο για τη χρεοκοπία της, έχει όμως στελεχιακό δυναμικό έμπειρο στην άσκηση διοίκησης και για αυτό κυβερνά ακόμη τη χώρα, το ΠΑΣΟΚ κατά το γνωστό άσμα, οι κυβερνήσεις πέφτουνε μα το ΠΑΣΟΚ μένει … Και δύο δογματικά αριστερά κόμματα ένα παλαιό όσο και η Οκτωβριανή επανάσταση, το ΚΚΕ κι ένα νέο που προέκυψε από τη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ, η ΛΑΕ του Παναγιώτη Λαφαζάνη. Υπάρχει φυσικά κι ένας γηραλέος κύριος που θέλει να επιβραβευτεί για τη συνέπειά του να δηλώνει πάντα παρών στις εκλογικές αναμετρήσεις ο Βασίλης Λεβέντης κι ένα δεξιό αντιμνημονιακό κόμμα, οι ΑΝΕΛ, που τώρα που ψήφισε τα μνημόνια, έπαψε να είναι αντιμνημονιακό….

Αυτό είναι το πολιτικό σκηνικό και αυτές είναι οι επιλογές που έχουμε. Είναι πολύ πιθανό ότι και να ψηφίσουμε να προκύψει τελικά μία συγκυβέρνηση πολλών από τα κόμματα που κατέρχονται, πλην ΚΚΕ, Χρυσής Αυγής και ΛΑΕ, οπότε δεν χρειάζεται να χολοσκάτε για την επόμενη ημέρα της χώρας. Η τύχη της είναι προδιαγεγραμμένη και εν πολλοίς δεν εξαρτάται από την ψήφο του «κυρίαρχου λαού».

Τώρα αν με ρωτήσετε τότε γιατί γίνονται εκλογές, δεν έχω εύκολη και πρόχειρη απάντηση, ούτε είχα στο ερώτημα γιατί κάναμε μεσοκαλόκαιρα δημοψήφισμα, αφού ο πρωθυπουργός είχε αποφασίσει να μας κρατήσει στην ευρωζώνη, είτε ΟΧΙ έβγαινε είτε ναι.. Σε κάλπες να βρισκόμαστε γενικώς, αφού όταν δεν έχουμε λύσεις στα προβλήματα για τα οποία μας εξέλεξε ο λαός , τότε προσφεύγουμε πάλι σε αυτόν για να κερδίζουμε χρόνο παραμονής στο πολιτικό σκηνικό.. Και η έρμη η οικονομία της χώρας, οι επιχειρήσεις και η πραγματική οικονομία που έχουν σμπαραλιαστεί από τα capital controls, την αβεβαιότητα και την ακυβερνησία; , Αυτά είναι πολύ σοβαρά πράγματα για να τα αφήσουμε στα χέρια του υπάρχοντος πολιτικού προσωπικού.. Για αυτά αποφασίζουν κάτι τύποι μη εκλεγμένοι, που εκπροσωπούν τις λεγόμενες αγορές…

Υ.Γ. Αν θέλετε πάντως έναν τυφλοσούρτη ένα λυσάρι, έναν οδηγό γιατί πάμε σε εκλογές και γιατί φτάσαμε σε αυτό το τραγικό αδιέξοδο θα πρέπει να επιστρέψετε στα μαθητικά, τα γυμνασιακά και τα φοιτητικά σας χρόνια και να βρείτε την απάντηση. Όταν βγάζαμε κάτω από το θρανίο το λυσάρι ή τη μετάφραση, όταν αντιγράφαμε στις εξετάσεις, όταν απαιτούσαμε να είναι κατάκτηση το «δημοκρατικό πέντε».. Τότε αφήσαμε κάποια κενά στο γνωστικό μας αντικείμενο και σήμερα καθόμαστε και πάλι στα θρανία για να τα καλύψουμε, αφού είμαστε η μοναδική χώρα που επέστρεψε την ιστορία στο 1917 και στο 1933 και καλούμαστε ως πολίτες να ανακαλύψουμε τι σημαίνει διαλεκτικός υλισμός και τι εθνικοσοσιαλισμός. Αν τα περάσουμε επιτυχώς αυτά τα μαθήματα ιστορίας, τότε μπορεί να πάμε μπροστά ως χώρα κι ας είναι κοινό το προεκλογικό σύνθημα…