Εν μέσω μιας φοβερής κρίσης που μόλις τώρα ξεσπάει, κάτι άλλαξε ουσιωδώς από χθες μέχρι σήμερα: η απόφαση που έλαβε η γερμανική κυβέρνηση να αναστείλει τη Συνθήκη Δουβλίνο ΙΙ εν όψει της τραγωδίας των προσφύγων του πολέμου στη Συρία αποτελεί και την πρώτη σημαντική ευρωπαϊκή απόφαση της χώρας έπειτα από πέντε χρόνια ακατάπαυστης προσπάθειας ηγεμόνευσης της Ευρώπης μέσα από την κρίση χρέους.
Υπό την προϋπόθεση ότι δεν θα υπάρξουν «αστερίσκοι» που θα αλλοιώνουν ουσιαστικά αυτή τη νέα πολιτική, η Γερμανία κάνει σήμερα κάτι που είναι πολλαπλά σημαντικό και, σε ένα βαθμό, μετά από πάρα πολύ καιρό, ελπιδοφόρο για το μέλλον της Ευρώπης.
Κι αυτό γιατί αναλαμβάνει με αυτό τον τρόπο να σηκώσει ένα τουλάχιστον σημαντικό μερίδιο από ένα βάρος που έχει πέσει αδιανόητα δυσανάλογα στις πλάτες του νότου, ιδίως της χρεοκοπημένης Ελλάδας και της Ιταλίας.
Ακόμα, η απόφαση αυτή, επαναφέρει το αυθεντικό πνεύμα της ευρωπαϊκής ενοποίησης στο επίκεντρο αυτής της εξέλιξης, μαζί με τα κύρια ηθικά και πολιτισμικά χαρακτηριστικά του, αυτά που έκαναν την Ευρώπη να είναι Ευρώπη, δηλαδή κάτι μοναδικό και αξιοθαύμαστο στον κόσμο.
Με άλλα λόγια, ο εθνικός εγωτισμός μπαίνει επιτέλους στην άκρη και η απάντηση στο μέγα αυτό πρόβλημα παίρνει τις διαστάσεις που οφείλει να έχει από ευρωπαϊκής πλευράς.
Επίσης, η απόφαση αυτή δείχνει κάτι ακόμα: ότι όσοι επικαλούνται, σε πολλά πεδία, το πώς λειτουργούν οι κανόνες της Ευρώπης και ότι αυτοί δεν αλλάζουν παρά μόνον με μακρές διαδικασίες, βλέπουν τώρα ότι αυτό δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια υπεκφυγή που πολύ συχνά και καταχρηστικά χρησιμοποιήθηκε: πολύ μεγάλης σημασίας αποφάσεις αλλάζουν με μία απλή ανακοίνωση, όταν υπάρξει η βούληση για κάτι τέτοιο – και, ευτυχώς, έστω και αργά, φαίνεται ότι στο εν λόγω ζήτημα, το Βερολίνο άφησε στην άκρη τη γερμανική βούληση του ισχυρού και απέκτησε την κοινή ευρωπαϊκή βούληση, η οποία δεν είναι άλλη παρά η ενεργοποίηση μιας ενυπάρχουσας ρήτρας, που αφορά στην κρατική κυριαρχία: έχουν όλα προβλεφθεί, αλλά τα χρησιμοποιεί κανείς όποτε θελήσει…
Τέλος, ακριβώς γι αυτούς τους λόγους, η απόφαση αυτή μπορεί να αποτελέσει έναν επιταχυντή των εξελίξεων της συνολικότερης ευρωπαϊκής ενοποίησης καθώς δεν είναι τίποτε άλλο παρά μία από τις ενέργειες που πρέπει να γίνουν και να γίνουν από κοινού.
Ισως λοιπόν, με αυτή τη διαδικασία που φαίνεται επιτέλους να ξεκινά, η Ευρώπη, που βρίσκεται άμεσα αντιμέτωπη με την πρωτοφανή αυτή για τα μεταπολεμικά δεδομένα τραγωδία, να αρχίσει να βρίσκει ξανά τον εαυτό της…
