Διερωτώμαι κατά πόσον οι αριστεροί μου φίλοι αντιλαμβάνονται ότι οι αξίες της Γαλλικής Επανάστασης στην τραγική μετεξέλιξή τους και με τον γκροτέσκο υπερτονισμό τους από τα χείλη των σπεκουλαδόρων Ροβεσπιέρων της εποχής μπορούν ακόμη να προφέρονται από τα μεταλλαγμένα συνώνυμά τους όπως η ελευθερία και η ισότητα. Κάτω από το πρίσμα της δικαιοσύνης, πιθανόν. Αρκεί η δικαιοσύνη να εννοείται ως εμπειρία της απορίας. Δηλαδή ως δοκιμασία στην ανεκτικότητα, τον αντιαυταρχισμό και τον σκεπτικισμό εκείνο που κανένας νομικός κανόνας δεν τον περιορίζει. Λέω πως δίκαιος είναι το αντίθετο του ισχυρογνώμονα τυπολάτρη. Οχι ο πραγματιστής αλλά κάποιος που εμμένει στο ανεπίκριτο, δηλαδή την ταλάντευση ανάμεσα σε δύο σημασίες: σεβασμό του νόμου από τη μια, υποβολή του στη δοκιμασία της δικαιοσύνης από την άλλη.
Η Πρόεδρος της Βουλής εξασφαλισμένη (προς το παρόν) από το νεοφιλελεύθερο μοντελάκι του ερμαφρόδιτου Κοινοβουλίου της (με αποχρώσεις του γκρίζου αριστερά και δεξιά) κάνει πως δεν καταλαβαίνει.
Να υποθέσω ότι ακολουθεί τη θεωρία της «ρωγμής» που αναποτελεσματικά επιστρατεύσαμε στη δεκαετία του ’70, διανοούμενοι υπό τον Αλτουσέρ και τον Πουλαντζά; Αλλοι κατά τη γνώμη μου είναι οι λόγοι της, που δεν έχουν να κάνουν με τη ρωγμή αλλά με την πάκτωση της εξουσίας.
Τώρα τι γίνεται; Τώρα το μόνο που επιτρέπεται να συμβεί είναι μια στρατηγική περί του δυνατού που, όταν εκδιπλώνεται στην ίδια γραμμή με το αδύνατο, κάτι καλύτερο μπορεί να εξασφαλίσει. Το δυνατό, δηλαδή η σημερινή πολιτική του Τσίπρα ως δυνατό να συμβεί, έχει μέλλον διότι οφείλει να είναι ένα «μέλλει ελθείν». Είναι η τελευταία ευκαιρία που έχει δοθεί στον Αλέξη Τσίπρα. Εάν δεν επιτύχει, τότε ο Πρωθυπουργός θα επαναλάβει ως φάρσα την τραγωδία που ακούει στο όνομα «ήττα» και που μόνο στους ποιητές (της ήττας) επιτρέπεται η επίκλησή της. Οχι, κυρίως, στους πολιτικούς.
ΥΓ.: Ο Ντεριντά –ο Α. Μπαλτάς ας ενημερώσει τον Πρωθυπουργό –γράφοντας περί του δικαιώματος στη δικαιοσύνη δεν αμφισβητεί ότι πάντοτε «κάποια βία τίθεται εν έργω». Κατά σύμπτωση μάλιστα την αποδίδει «στην αντιμετώπιση κάποιου πράγματος που ονομάζεται ζωική ζωή». Δεν θα ήθελα το «animalité» του γάλλου φιλοσόφου να το μεταφράσω ως «ζωωδία», ίνα μη τι χείρον ειπώ.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
