Τις δεκαετίες του ’60 και του ’70 στη Λατινική Αμερική «κυκλοφορούσε» πολύ ένα ανέκδοτο σαν κι εκείνα τα αντισοσοβιετικά που είχαμε στην Ευρώπη τα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου, όπως π.χ. εκείνο με τον Νικίτα Χρουστσόφ –τον καλούσαν, λέει, στη συνεδρίαση του Πολιτμπιρό κι εκείνος απαντούσε «δεν μπορώ, βαφτίζω τον εγγονό μου στη μητρόπολη», κ.τ.λ., κ.τ.λ.
Το λατινοαμερικανικό ανέκδοτο ήθελε τον Τσε Γκεβαρα να κουβεντιάζει με τον Φιντέλ Κάστρο για την «απελευθερωμένη» Κούβα και τις αμερικανικές απειλές. Ρωτάει κάποια στιγμή ο Τσε τον «κάπο»: «Τι λες, Φιντέλ, μπορεί να ξανάρθουν οι Αμερικανοί στην Κούβα;». Ο Φιντέλ τραβά μια ρουφηξιά από το πούρο του και τον καθησυχάζει: «Αποκλείεται… Μόνο αν ένας μαύρος γίνει πρόεδρός τους». Σταματά λίγο και προσθέτει: «Και όταν το Βατικανό κάνει πάπα έναν από εμάς, από τη Λατινική Αμερική».
Ο Τσε Γκεβάρα δεν τα πρόλαβε. Ο Φιντέλ είδε και τα δύο. Τα ανέκδοτα στέλνουν κάποτε μαντικά μηνύματα. Μήπως έχουμε κάτι τέτοιο και σήμερα; αναρωτιούνται στο Λονδίνο.
Αφορμή μια «αποκάλυψη». Δεν είναι ανέκδοτο αλλά έχει το «άρωμά» του. Πριν από περίπου δέκα χρόνια, όταν το Ιράν είχε χαρακτηριστεί «κεφαλή του Σατανά» από τον πρόεδρο Τζορτζ Μπους και «απαγορεύθηκε» στους αμερικανούς κρατικούς αξιωματούχους ούτε χαιρετισμό να έχουν με Ιρανούς, 88.209 Βρετανοί, μεταξύ των οποίων 1.207 βουλευτές και «άλλα πολιτικά πρόσωπα», είχαν στοιχηματίσει στα γραφεία στοιχημάτων ότι η Αμερική και το Ιράν «θα τα βρουν». Μάλιστα οι 2.114 προέβλεπαν(!) ότι αυτό θα γίνει «πολύ σύντομα ή σύντομα».
Βέβαια ο Χένρι Κίσινγκερ και ο Τζορτζ Σουλτς, οι δύο υπουργοί Εξωτερικών της δεκαετίας του ’60, σε άρθρο τους στους «New York Times» το φθινόπωρο του 2002 έγραφαν ότι «η αφύσικη κατάσταση σχέσεων» μεταξύ Ουάσιγκτον και Τεχεράνης «δεν θα πρέπει να διαιωνίζεται».
HeliosPlus
