«Δυστυχώς ηττηθήκαμε!»

Η ομολογία του Πρωθυπουργού από το βήμα της Βουλής ήταν αφοπλιστική αλλά βαριά: ηττηθήκαμε!..

«Δυστυχώς ηττηθήκαμε!» θα μπορούσε ίσως να συμπληρώσει για λόγους ιστορικού παραλληλισμού.

Η διαπίστωσή του είναι ακριβής. Η ήττα και του ιδίου και της κυβέρνησής του και της Αριστεράς είναι βαριά και η πολιτική απονομιμοποίησή τους πλήρης.

Προσπαθούν πλέον να γραπωθούν σε μια εξουσία που μόλις κατέκτησαν με την προσχηματική δικαιολογία «μπορεί μεν να ηττηθήκαμε αλλά με εμάς τα χειρότερα που έρχονται θα είναι καλύτερα». Ιδωμεν…

Στη θερινή διακοπή όμως αυτής της πολύ ταραγμένης πολιτικής περιόδου θέλω να κάνω στους αναγνώστες μια προσωπική εξομολόγηση: δεν είμαι καθόλου αισιόδοξος για τη συνέχεια.

Και δεν είμαι αισιόδοξος για τρεις λόγους.

Πρώτον, επειδή η σημερινή κυβέρνηση σπατάλησε αστόχαστα όχι μόνο το πολιτικό κεφάλαιο που διέθετε στο εσωτερικό της χώρας με αποτέλεσμα να περιέλθει σε κατάσταση μειοψηφίας αλλά και κάθε υπόλειμμα εμπιστοσύνης στις σχέσεις της με την Ευρωπαϊκή Ενωση.

Κακά τα ψέματα, το ρήγμα με τους εταίρους είναι βαθύ. Οι γέφυρες ουσιαστικά κομμένες. Η καχυποψία κυριαρχεί.

Η πικρή αλήθεια είναι ότι η «πρώτη φορά Αριστερά» όχι μόνο ηττήθηκε αλλά και απέτυχε στις ευρωπαϊκές εξετάσεις της. Και το δεύτερο είναι ίσως ουσιαστικότερο στη σημερινή συγκυρία.

Δεύτερον, επειδή μέσα σε αυτό το αφόρητο κλίμα μια αποδυναμωμένη και μειοψηφική ουσιαστικά κυβέρνηση καλείται να διαπραγματευθεί, να συμφωνήσει και να περάσει ένα νέο Μνημόνιο το οποίο θα αποτελεί ταυτόχρονα και αναίρεση του εαυτού της.

Χωρίς να ελπίζει σε χάρες, βοήθειες και εκπτώσεις από την άλλη πλευρά. Ε, έχω δει και ευκολότερες δουλειές στην πολιτική!..

Τρίτον, επειδή αυτό το Μνημόνιο (αν και εφόσον προκύψει) θα πρέπει να το διαχειριστεί στο εσωτερικό της χώρας.
Να βρει κατ’ αρχήν μια πλειοψηφία για να το στηρίξει αλλά και τη διαχειριστική επάρκεια που χρειάζεται για να το εφαρμόσει.

Προσωπικά δεν βλέπω ούτε το ένα ούτε το άλλο.

Ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι ο Πρωθυπουργός επιλέξει τον δρόμο των εκλογών, ακόμη κι αν τις κερδίσει, δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα βγει από το αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει.

Διότι με ή χωρίς εκλογές, πριν ή μετά από εκλογές, το ερώτημα παραμένει σταθερά το ίδιο: Με ποιους θα κυβερνήσει;

Και μεταξύ μας δεν βλέπω πολλούς υποψήφιους συνοδοιπόρους στην κακοτράχαλη διαδρομή που θα προκύψει από το νέο Μνημόνιο και μετά το καταστροφικό πρώτο εξάμηνο της πρωθυπουργίας του. Ισως δεν έχει ακόμη συνειδητοποιήσει κι ο ίδιος πόσο ακριβά θα του κοστίσει εντός και εκτός Ελλάδας το εγχείρημα του δημοψηφίσματος.

Με άλλα λόγια, οδηγούμαστε σταθερά σε μια ακυβέρνητη πολιτεία. Της οποίας το πολιτικό σύστημα στερείται συνολικά ωριμότητας, ικανότητας και αποτελεσματικότητας.

Επιβεβαιώνει έτσι ότι η οικονομική χρεοκοπία του 2010 ήταν επί της ουσίας μια πολιτική χρεοκοπία που δεν έχει ακόμη θεραπευτεί.

Υπό αυτές τις συνθήκες και με αυτό το προσωπικό, καλούμαστε λοιπόν να αναμετρηθούμε με το κυρίαρχο ευρωπαϊκό σύστημα και κυρίως με όσους προωθούν πλέον ανοιχτά την έξωση της Ελλάδας. Κάθε μέρα τούς δίνουμε ένα επιχείρημα, κάθε ώρα τούς προσφέρουμε μια αφορμή.

Και μας περιμένουν στη γωνία. Οπως μου εξηγούσε ένας κορυφαίος ευρωπαίος αξιωματούχος, «η πραγματική ήττα της ελληνικής κυβέρνησης δεν ήταν η συμφωνία που της επιβλήθηκε. Ηταν ότι για πρώτη φορά στο τραπέζι μιας ευρωπαϊκής διαπραγμάτευσης συζητήθηκε επισήμως το ενδεχόμενο της έξωσης μιας χώρας από την ευρωζώνη».

Με άλλα λόγια, ότι η έξωση δεν αποτελεί πλέον ταμπού.