Η κυβέρνηση, τόσο αυτή όσο και οι προηγούμενες, αλλά και η αξιωματική αντιπολίτευση, πορεύονται, σε Ελλάδα και εξωτερικό, θεωρώντας ότι όλα τα θέματα μπορούν να λυθούν με πολιτική απόφαση. Είναι μια βαθιά ριζωμένη αντίληψη στην εγχώρια πολιτική σκηνή, σύμφωνα με την οποία δεν υπάρχουν νόμοι, δεν υπάρχουν κανόνες, δεν υπάρχουν προθεσμίες, όλα είναι θέμα πολιτικής απόφασης. Βγαίνουμε στους δρόμους, φωνάζουμε, κάνουμε φασαρία, πιέζουμε με κάθε τρόπο και όλα λύνονται με μια πολιτική απόφαση.
Για παράδειγμα, στην επικαιρότητα κυριαρχεί το θέμα της διαμαρτυρίας των σύρων μεταναστών στο Σύνταγμα, οι οποίοι ζητούν ταξιδιωτικά έγγραφα για να πάνε σε συγγενείς τους στην Ευρώπη. Ενώ οι ευρωπαϊκές συμφωνίες προβλέπουν συγκεκριμένα πράγματα και συγκεκριμένη διαδικασία, κάποιοι ζητούν πολιτική απόφαση για να ικανοποιηθεί το δίκαιο ή άδικο (δεν έχει σημασία) αίτημα των προσφύγων. Ανάλογη είναι και η περίπτωση Ρωμανού.
Παρόμοια δείγματα έχουμε και στη διοίκηση από την περιφερειάρχη Αττικής κυρία Ρένα Δούρου, η οποία προσπαθεί να υλοποιήσει τις προεκλογικές της υποσχέσεις λαμβάνοντας πολιτικές αποφάσεις. Για παράδειγμα, επειδή έχει δεσμευθεί να αυξήσει τις κοινωνικές δαπάνες, εισηγήθηκε να δοθούν χρήματα σε φτωχά νοικοκυριά για να πληρωθούν λογαριασμοί ρεύματος, νερού κ.λπ. Ομως, επειδή δεν προβλέπεται κάτι τέτοιο και απαιτείται νομοθετική ρύθμιση, η κυρία Δούρου πήγε στο περιφερειακό συμβούλιο και πήρε πολιτική απόφαση. Το ίδιο έκανε όταν επιχείρησε να αυξήσει τη χρηματοδότηση στα Κέντρα Πρόληψης κατά των Ναρκωτικών και ανακάλυψε ότι δεν μπορεί να το κάνει επειδή η Περιφέρεια είναι μέτοχος μαζί με τους τοπικούς δήμους και φορείς και θα έπρεπε όλοι μαζί να βάλουν λεφτά για να μην αλλοιωθεί η μετοχική σύνθεση. Αποτέλεσμα αυτών και άλλων πολιτικών αποφάσεων είναι ότι τίποτε δεν είναι εφαρμόσιμο και τα πάντα έχουν μπλοκάρει στην Περιφέρεια.
Ανάλογη προσέγγιση έχει η Ελλάδα και στην Ευρώπη. Από την εποχή του Ανδρέα Παπανδρέου επικράτησε η αντίληψη ότι η ΕΕ δεν είναι τίποτε άλλο από ένα μεγάλο πολιτικό παζάρι. Διαπραγματευόμαστε, χρησιμοποιούμε τις συμμαχίες στον Νότο και παίρνουμε κονδύλια από τα ΜΟΠ, την ΚΑΠ, τα ΚΠΣ κ.λπ. Από τότε όμως τα πράγματα έχουν αλλάξει. Το παιχνίδι σήμερα δεν παίζεται μόνο σε πολιτικό επίπεδο. Παίζεται κυρίως σε ένα αυστηρό πλαίσιο κανόνων. Καλώς ή κακώς αυτή είναι η πραγματικότητα και προς το παρόν η ανατροπή της δεν φαίνεται ρεαλιστικό ενδεχόμενο. Διότι όταν οι Γάλλοι και οι Ιταλοί στέλνουν τους προϋπολογισμούς τους στις Βρυξέλλες για έγκριση, όπως προβλέπουν οι κανόνες της Οικονομικής Διακυβέρνησης, παρά τις διαφωνίες των Μαρίν Λεπέν και Μπέπε Γκρίλο που είναι ψηλά στις δημοσκοπήσεις, είναι ουτοπικό, αν όχι αφελές, να ευελπιστούμε ότι όλη η Ευρώπη θα αλλάξει άμεσα για να δώσει πολιτική λύση στα προβλήματά μας.
Το πλαίσιο είναι δεδομένο και σε αυτό θα πρέπει να… «παίξουμε μπάλα». Εστω άμυνα. Ομως, μέχρι να οργανωθούμε και να περάσουμε στην αντεπίθεση, δεν μπορούμε να αντιμετωπίζουμε με πολιτικούς όρους και σε βάθος χρόνου ζητήματα που απαιτούν λύση με οικονομικούς όρους και άμεσα, όπως είναι το δημοσιονομικό, το χρέος και η ανάπτυξη.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ