Aν τρομάζει, όπως διαβάζω, τους Ευρωπαίους η άνοδος της Χρυσής Αυγής στην Ελλάδα, θα έπρεπε να τους τρομάζει, αν όχι εξίσου, πάντως σε μεγάλο βαθμό, και η τεράστια διαδήλωση του ενός εκατομμυρίου Γάλλων στο Παρίσι ενάντια στον γάμο των ομοφυλοφίλων. Ο συντηρητισμός, το μίσος και η μισαλλοδοξία δεν εκφράζονται μόνο με τη συμπεριφορά μας απέναντι στους οικονομικούς μετανάστες, αλλά και από τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουμε τον διπλανό μας, από όπου και αν προέρχεται, ό,τι και αν πρεσβεύει (μέσα σε λογικά και νόμιμα πλαίσια, τα οποία δεν είναι δύσκολο να τεθούν), ακόμη και αν πρόκειται για τον φίλο, τον συγγενή μας, τον αδελφό μας, το παιδί μας το ίδιο. Είμαστε έτοιμοι να αναγνωρίσουμε τα δικαιώματά τους, ακόμη και αν αυτά δεν συμφωνούν απολύτως με τον προσωπικό μας κώδικα ηθικής, με τις αντιλήψεις μας περί φυσικού και αφύσικου; Εχουμε την ωριμότητα που απαιτείται για να τους κατανοήσουμε, να τους αποδεχτούμε και να συνεργαστούμε μαζί τους, εστιάζοντας σε εκείνα που μας ενώνουν και όχι σε εκείνα που μας χωρίζουν; Ξέρουμε να αγαπάμε;
Τα ερωτήματα τίθενται εκ νέου μετά τη βίαιη αντίδραση που συνάντησε στη Γαλλία το νομοσχέδιο σύμφωνα με το οποίο τα ζευγάρια ατόμων του ιδίου φύλου μπορούν να απολαμβάνουν τα νομικά δικαιώματα που απολαμβάνουν και τα ετερόφυλα ζευγάρια. Οι φιλελεύθεροι Γάλλοι, που τόσο πολύ καμαρώνουν για τη δημοκρατία τους, για την ανεκτικότητά τους και για το «ανοιχτό» μυαλό τους, εκδήλωσαν τον πιο οπισθοδρομικό και στενόμυαλο εαυτό τους βγαίνοντας στους δρόμους και πολεμώντας σθεναρά το «Liberté, égalité, fraternité» (Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφοσύνη), επάνω στο οποίο έχουν βασίσει την εθνική τους αξιοπρέπεια. Εις εξ αυτών, ο 78χρονος ακαδημαϊκός Ντομινίκ Βενέρ, αυτοκτόνησε στην Παναγία των Παρισίων, αφού προηγουμένως χαρακτήρισε μέσα από το ιστολόγιό του τη νομιμοποίηση του γάμου των ομοφυλοφίλων πράξη καταστροφική για τη χώρα. Η Μαρίν Λεπέν χαρακτήρισε με τη σειρά της το απονενοημένο διάβημα «πολιτική πράξη».
Οταν συμβαίνουν τέτοια πράγματα στην «προχωρημένη» Γαλλία, τότε τι να περιμένει κανείς από τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, όπου η ομοφυλοφιλία αντιμετωπίζεται ακόμη ως έγκλημα; Αλλά και από βαθιά συντηρητικές χώρες όπως η Ελλάδα; Οπου τα τελευταία χρόνια, όλες σχεδόν οι προσπάθειες για κοινωνικό εκσυγχρονισμό, για τη συγκρότηση ενός κράτους δικαίου στην πράξη και όχι στα λόγια (σύμφωνο συμβίωσης για όλους, αλλά και καύση νεκρών, δημιουργία χώρων θρησκευτικής λατρείας για τους μη χριστιανούς κτλ.) μπλοκάρονται, λοιδορούνται, παραπέμπονται στις ελληνικές καλένδες, μετατίθενται σε ένα αόριστο… κάποτε.
«Ζητώ μόνο να μπορώ να ζήσω και να μην αυτοκτονήσω, ζητώ δικαιώματα» έγραψε ένας 17χρονος στην πολυσυζητημένη επιστολή που απέστειλε την περασμένη εβδομάδα στην ιταλική εφημερίδα «La Repubblica». «Μια κοινωνία που δεν ξέρει να προστατεύσει τα παιδιά της δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να χαρακτηριστεί πολιτισμένη» του απάντησε η πρόεδρος της ιταλικής Βουλής, Λάουρα Μπολντρίνι, συμπληρώνοντας: «Ελπίζω το ιταλικό Κοινοβούλιο να εγκρίνει, το συντομότερο δυνατό, έναν αποτελεσματικό νόμο κατά της ομοφοβίας». Βεβαίως, από το «ελπίζω» ως το ψηφίζω και το εφαρμόζω υπάρχει τεράστια απόσταση. Απόσταση που γίνεται ακόμη μεγαλύτερη σε μια Ευρώπη που υποφέρει από την οικονομική κρίση και όπου η ανέχεια αναζωπυρώνει τον νεοσυντηρητισμό και την οπισθοδρομικότητα, πυροδοτεί ρατσιστικές-βίαιες συμπεριφορές. Είναι οι κυβερνήσεις εκείνες που πρέπει επιτέλους να βάλουν τέλος στις διακρίσεις και να αποδείξουν και στην πράξη αυτό για το οποίο η Μπολντρίνι διαβεβαίωσε το θαρραλέο αγόρι που δημοσιοποίησε (ενυπόγραφα) την απόγνωσή του: «Αγαπητέ Ντάβιντε, δεν θα σε αφήσουμε μόνο».
Ομως, ο Ντάβιντε, και ο κάθε Ντάβιντε, για να μη νιώθει, για να μην είναι μόνος, δεν χρειάζεται λόγια, χρειάζεται νόμους. Δημοκρατικούς νόμους. Το νομοθετικό πλαίσιο που δεν θα υπαγορεύεται από άμβωνος, που θα αναγνωρίζει σε όλους τα ίδια δικαιώματα και θα τιμωρεί όσους επιχειρούν να επιβάλουν τους δικούς τους όρους. Χρειάζεται, επίσης, πολιτικούς που θα επιβάλουν την εφαρμογή ενός τέτοιου νομοσχεδίου κόντρα στις σκοταδιστικές αντιδράσεις. Που από τον εφετζίδικο και (κατά την ταπεινή μου γνώμη) ξεπερασμένο και εν πολλοίς κακόγουστο γάμο τού σήμερα, με τα τούλια και τις ανθοστήλες, με τα μπαλόνια και τις πνιγμένες στη δαντέλα νύφες-αερόστατα (δεν μοιάζουν έτοιμες να απογειωθούν ορισμένες;), με τους παπάδες που έχουν τα μάτια καρφωμένα στην τσέπη του κουμπάρου και τις κουμπάρες-υπερπαραγωγή (οι προαναφερθείσες κακουγουστιές αφορούν και τους γάμους ανάμεσα σε άτομα του ιδίου φύλου), θα θέσουν τα θεμέλια για τον γάμο του μέλλοντος: τη συμβίωση δύο ανθρώπων, η οποία, ακόμη και αν δεν έχει την ευλογία του παπά, θα έχει τη δύναμη-ευλογία μια κοινωνίας δικαίου, σεβασμού, αγάπης και ίσων ευκαιριών για όλους.
ΥΓ.: Από τη Γαλλία οι αντιδράσεις για τον γάμο μεταξύ ατόμων του ιδίου φύλου, από τη Γαλλία και η αποθέωση της καλώς νοούμενης «διαφορετικότητας» με τη βράβευση της λεσβιακών αποχρώσεων ταινίας «Η ζωή της Αντέλ» (φωτό) με Χρυσό Φοίνικα, την περασμένη εβδομάδα, στο Φεστιβάλ των Καννών. «Liberté, égalité, fraternité» είπαμε…
*Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 2 Ιουνίου 2013
