» Είμαι ηθοποιός και όχι σταρ»
Δεν έχει κόψει ακόμη κοντά à la garçon τα μαλλιά της· τα έχει μακριά, σε κοκκινόξανθο χρώμα. Μιλάει γρήγορα αλλά μεθοδικά, συγκροτημένα. Είναι σε υπερένταση εν όψει της θεατρικής πρεμιέρας, αλλά μάλλον έχει από τη φύση της «νεύρο». Η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, ένα από τα πιο ενδιαφέροντα θεατρικά πρόσωπα της εποχής μας, αφήνει για λίγο το κλασικό ρεπερτόριο, τους ρόλους του αρχαίου δράματος και το Εθνικό Θέατρο, για να δώσει ένα διαφορετικό «παρών» τον εφετεινό χειμώνα. Στο θέατρο «Πόρτα» ετοιμάζεται να ερμηνεύσει τα πολλά πρόσωπα ενός πνεύματος, του «Skriker». Μέσα από πολλές σκηνικές μεταμορφώσεις θα τη δούμε από κοριτσάκι ως ετοιμοθάνατη γυναίκα, από νεαρό γοητευτικό εραστή ως κουρασμένο πενηντάρη, από φιγούρα του παρελθόντος σε μορφή του μέλλοντος. Ρεσιτάλ ερμηνείας; Το αποτέλεσμα θα κριθεί επί σκηνής. Η ίδια δεν βιάζεται ούτε τώρα, που νιώθει λίγο περισσότερο αυξημένες τις ευθύνες της. Οχι γιατί είναι «θιασάρχης» της συγκεκριμένης παράστασης, όρο άλλωστε που αρνείται επίμονα, αλλά γιατί έπεισε τον παραγωγό Γιώργο Κυπραίο να εμπιστευθεί τα χρήματά του σε αυτή τη δουλειά. Πλην τούτου, μοναδικό της μέλημα, ως συνήθως, είναι η υποκριτική.
«Ποτέ δεν είχα την ανάγκη να προβάλω τον εαυτό μου. Το θέατρο είναι μια δουλειά συνεργασίας. Αυτό που ήθελα να κάνω με το «Skriker» είναι μια παράσταση με νέους ανθρώπους. Τυχαίνει να είμαι πιο γνωστή από τους υπόλοιπους συντελεστές της δουλειάς, γι’ αυτό και φαίνομαι περισσότερο. Για μένα τίποτε δεν είναι διαφορετικό: ασχολούμαι με τους ρόλους μου και μόνο». Ωστόσο ξέρει ότι την επιτυχία ή την αποτυχία είναι εκείνη που πρώτη θα τη γευθεί: «Είτε παίζω τη Μήδεια είτε την Ηλέκτρα, τις προσωπικές αιχμές τις εισπράττω». Τονίζει όμως ότι πέρα από τους τίτλους η νοοτροπία του θιασάρχη δεν την εκφράζει καθόλου: «Δεν πιστεύω στην προβολή ενός ηθοποιού-«σταρ», κάτι που ποτέ δεν ένιωσα να με χαρακτηρίζει. Δεν έχω ποτέ αντιμετωπίσει τη δουλειά μου σαν «σταρ». Ηθοποιός είμαι. Είτε ήμουν στην Πειραματική της Θεσσαλονίκης, είτε στο Ανοιχτό Θέατρο, είτε με την Κάτια Δανδουλάκη, είτε στο Εθνικό, δεν νοιαζόμουν για τον εαυτό μου αλλά για την παράσταση ως σύνολο. Κι έτσι εξακολουθώ να λειτουργώ».
Το «Skriker» της Αγγλίδας Κάριλ Τσέρτσιλ (γραμμένο το 1994) προέκυψε ως μια ανάγκη της ηθοποιού να στραφεί σε κάτι μοντέρνο και να απευθυνθεί στον σημερινό θεατή μιλώντας τη γλώσσα του εν όψει του 2000, ενός ορόσημου που συνδέει το χθες με το αύριο. Μετά την τραγωδία έπαιξε τους ομώνυμους ρόλους στα έργα «Αντιγόνη», «Ελένη», «Μήδεια», «Ηλέκτρα» αλλά και την πολυετή ενασχόλησή της με το κλασικό ρεπερτόριο (με εξαίρεση το «Ντεκαντάνς» του Στίβεν Μπέρκοφ που έκανε με τον Πέρη Μιχαηλίδη στον «Φούρνο» πριν από δύο-τρία χρόνια), δεν της είχε ξαναδοθεί η ευκαιρία. Μόλις η δραματολόγος – μεταφράστρια Μαριλένα Παναγιωτοπούλου, ανάμεσα σε άλλα, της το πρότεινε, η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη δεν άργησε να κάνει την επιλογή της. Μαζί με τον σκηνοθέτη Αντώνη Καλογρίδη προχώρησαν στο ανέβασμά του. Αλλά τι είναι αυτό το έργο με τον παράξενο τίτλο;
«»Skriker»» απαντά η ηθοποιός «είναι το όνομα ενός πνεύματος, αρχαίου και παραμορφωμένου, το οποίο προμηνύει τον θάνατο. Είναι ένα ξωτικό που έρχεται στους σημερινούς ανθρώπους γιατί θέλει να καταλάβει κάποια πράγματα. Κυρίως θέλει να κατανοήσει τους λόγους που έκαναν τους ανθρώπους να χάσουν την πίστη τους στα πνεύματα, τι είναι αυτό που έχει χαλάσει τη σχέση τους με τον νεραϊδόκοσμο των πνευμάτων, στην ουσία δηλαδή και με τον εσωτερικό τους κόσμο, τον μυστικό κόσμο της φαντασίας, το ασυνείδητο, την ενόραση, το όνειρο, τη δημιουργική φαντασία. Γιατί σήμερα πια ο άνθρωπος έχει αποκοπεί από αυτό το τμήμα της φαντασίας. Δεν τον απασχολεί παρά το χρήμα, η καθημερινότητα, είναι φιλόδοξος. Δεν σκύβει να κοιτάξει ούτε μέσα του ούτε μέσα στον άλλο. Και από την άλλη μεριά τα πνεύματα είναι η μυστική φύση του κόσμου γύρω μας. Τώρα πια όμως η φύση έχει καταστραφεί εξαιτίας της αλόγιστης συμπεριφοράς του ανθρώπου απέναντί της. Ετσι τα πνεύματα έχουν πέσει σε κρίση, σε παρακμή. Γιατί για να υπάρξουν έχουν ανάγκη την πίστη και την αγάπη μας. Γι’ αυτό και το Skriker έρχεται στον σημερινό κόσμο. Από τη μια να δει και να μάθει, και από την άλλη να «πάρει εκδίκηση» γι’ αυτή τη συμπεριφορά του ανθρώπου».
Για την άφιξή του το Skriker θα πάρει πολλές και διαφορετικές μορφές. Θα επισκεφθεί δύο κοπέλες, την Τζόουζι (Νατάσσα Καλογρίδη) και τη Λίλη (Πέγκυ Τρικαλιώτη), φίλες και συμμαθήτριες. Η πρώτη βρίσκεται στο φρενοκομείο γιατί σκότωσε το δέκα ημερών μωρό της, ενώ η δεύτερη είναι έγκυος. Και οι δύο είναι ξεκομμένες από την οικογένειά τους, ενώ κανένας άνδρας δεν κινείται στο περιβάλλον τους. Αλλωστε οι φεμινιστικές απόψεις της συγγραφέως ποτέ δεν λείπουν από τα έργα της. «Το Skriker έρχεται για να καλύψει τα κενά των κοριτσιών. Γίνεται νεαρός άνδρας, φίλη τους, μικρό κοριτσάκι, γριά ζητιάνα, παιχνιδιάρα νεράιδα… Ενδιαμέσως όμως εμφανίζεται και ως πνεύμα και απευθύνεται στο κοινό με μια γλώσσα παράδοξη και ποιητική. Προσπαθεί να μεταδώσει στα κορίτσια την πίστη αλλά και την τάση να κάνουν ευχές… Οσο προχωρά το έργο και το πνεύμα δεν καταφέρνει να αλλάξει τους ανθρώπους, αποδυναμώνεται και φθίνει. Αρχίζει να υποφέρει. Γίνεται ένας μεγαλύτερος κουρασμένος άνδρας, για να τη συναντήσουμε τελικά ως μια ηλικιωμένη άρρωστη γυναίκα στο νοσοκομείο, ετοιμοθάνατη». Το έργο δεν καταλήγει απαισιόδοξα, ούτε όμως και αισιόδοξα. «Στην ουσία κρούει τον κώδωνα του κινδύνου και βάζει τον άνθρωπο ενώπιον των ευθυνών του» λέει η ηθοποιός. «Στο τέλος όμως προσφέρει στο ένα από τα δύο κορίτσια τη δυνατότητα να «δει» στο μέλλον. Και αυτή όμως η εικόνα προκαλεί φόβο, αφού παρουσιάζει τα πρόσωπα με έντονα επάνω τους τα στοιχεία της καταστροφής. Γιατί αυτή την καταστροφή τη βλέπουμε παντού γύρω μας, από τον αέρα που αναπνέουμε ως την τροφή που τρώμε».
Προς το παρόν η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη αναμένει την πρεμιέρα και προετοιμάζεται γι’ αυτήν. Εστω και αν πρέπει να κάνει κάτι που δεν της είναι και τόσο «βολικό»: να δίνει πολλές συνεντεύξεις, να εκτίθεται περισσότερο από ό,τι συνήθιζε ως τώρα. Αποδέχεται όμως και αυτό τον ρόλο. Δεν σκέφτεται το μετά. Το «Skriker» προηγείται. Για το μέλλον θα αποφασίσει με το πέρασμα του χρόνου. Ωστόσο νιώθει να απομακρύνεται για λίγο από την τραγωδία. «Εκανα πολύ σπουδαίους ρόλους σε μικρό χρονικό διάστημα, μαζί με μια μεγάλη περιοδεία. Τώρα θέλω να κάνω άλλα πράγματα» καταλήγει.
Η ταυτότητα
Η πρεμιέρα του «Skriker» της Κάριλ Τσέρτσιλ θα δοθεί εντός του Οκτωβρίου στο θέατρο «Πόρτα». Μετάφραση Μαριλένα Παναγιωτοπούλου, σκηνοθεσία Αντώνης Καλογρίδης, μουσική Ελένη Λομβάρδου, σκηνικά Γιώργος Γαβαλάς, κοστούμια Κώστας Βελινόπουλος, χορογραφία Αντιγόνη Γύρα για την ομάδα «Κινητήρας», βίντεο-αρτ Νίκος Ζάππας, φωτισμοί Φίλιππος Κουτσαφτής. Παίζουν: Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, Πέγκυ Τρικαλιώτη, Νατάσσα Καλογρίδη.
