Σήμερα θα το κατατάσσαμε στην ανθούσα κατηγορία του climate fiction και θα μπορούσαμε να αναγάγουμε τον συγγραφέα του σε λογoτεχνική φιγούρα που επιχειρεί να αναμετρηθεί με το ζοφερό μέλλον της ανθρωπότητας. Οταν το Dune του Φρανκ Χέρμπερτ (1920-1986) εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1965, υπήρξε πράγματι σημαντικό γεγονός, περιορισμένο όμως στα όρια ενός genre – της επιστημονικής φαντασίας. Για τους λάτρεις του είδους, ήταν πρώτα και κύρια ένα έπος: ο αγώνας του έντιμου Οίκου των Ατρειδών ενάντια στον ανέντιμο Οίκο των Χαρκόνεν, αυτοκρατορικό ευνοούμενο της στιγμής στο παιχνίδι της εξουσίας μιας γαλαξιακής φεουδαλικής κοινωνίας. Πίσω όμως από αυτό το προσωπείο της απλής «διαστημικής όπερας» ο Χέρμπερτ παρέτασσε μια πλειάδα θεματικών: χαρισματική ηγεσία και μεσσιανισμός, θρησκεία και εκκοσμίκευση, ταυτότητα και ετερότητα, τεχνολογία και ανθρώπινη φύση, ισχύς και πολιτική. Εγγράφοντας όλες τις παραπάνω προβληματικές στο φόντο ενός αφιλόξενου πλανήτη, ο οποίος γινόταν αντικείμενο στυγνής εκμετάλλευσης λογιζόμενος αποκλειστικά ως πηγή κέρδους, ο αμερικανός συγγραφέας έθετε ένα πρώιμο οικολογικό ερώτημα για το θεμιτό της εξάντλησης των πόρων ενός οικοσυστήματος, αλλά και για το κατά πόσο μια τέτοια αντίληψη συνεπάγεται την καταστατική κοινωνική και οικονομική ανισότητα. Η πολυσύνθετη σύλληψη και το πυκνό εννοιολογικό υπόβαθρο του μυθιστορήματος δημιούργησαν τις προϋποθέσεις για μια μυθοπλασία που υπερέβαινε κατά πολύ τα όρια της τότε παραλογοτεχνίας.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
