Η Ιαπωνία είναι εξαιρετικά ακριβή για εμάς τους Eλληνες. Είναι την ίδια στιγμή χώρα φιλική και φιλόξενη. Με το Japan Rail Pass να αποτελεί την πρώτη εντυπωσιακή επιβεβαίωση του φιλόξενου χαρακτήρα της για τον επισκέπτη, προτού καν εκείνος αποβιβαστεί σε κάποιο από τα αεροδρόμιά της. Πρόκειται για το πάσο απεριόριστων διαδρομών με τρένα, ανάμεσά τους και τα περίφημα Σινκασέν ή Bullet Trains, που «πετάνε» πάνω στις ράγες τους και μηδενίζουν τις αποστάσεις, το οποίο εξασφαλίζεις αποκλειστικά μέσω Διαδικτύου – όταν έχεις φτάσει στη χώρα δεν έχεις πλέον δυνατότητα να το αγοράσεις. Δίνοντας γύρω στα 300 ευρώ, έχεις τη δυνατότητα να πραγματοποιήσεις απεριόριστες διαδρομές για δύο εβδομάδες (υπάρχουν και οι επιλογές της μιας και των τριών εβδομάδων), με τα περισσότερα τρένα που ενώνουν τις μεγάλες (και όχι μόνο) πόλεις. Και αν το ποσό σάς φαίνεται υπερβολικό, σκεφθείτε πως αν πληρώνατε τα κανονικά εισιτήρια, μόνο για τρεις-τέσσερις διαδρομές σε πόλεις κοντινές στο Τόκιο (εγώ έκανα πάνω από δεκαπέντε εκδρομές, παίρνοντας τρένο σχεδόν κάθε ημέρα), θα ξοδεύατε περισσότερα από 1.000 ευρώ ανά άτομο!
Σινκασέν, λοιπόν, και ξερό ψωμί (εν προκειμένω και φρέσκο σούσι) για όποιον θέλει να δει όσο περισσότερη Ιαπωνία μπορεί. Στο ταξίδι που εγώ έκανα (το τελευταίο μεγάλο ταξίδι μου προτού με καθηλώσει στην Αθήνα η πανδημία), χάρη στα υπερσύγχρονα τρένα και στο τουριστικό πάσο τους, μπόρεσα εκτός από το Τόκιο να πάρω και μια, μικρή έστω, γεύση από Κιότο, Οσάκα, Ναγκόγια, Χιροσίμα, Γιοκοχάμα, Νάρα, Κόμπε, Καβασάκι και Καναζάουα. Δεν τα κατάφερα, νομίζω, και άσχημα. Highlights της «περιπέτειας» σε αυτό τον άγνωστο κόσμο, έναν κόσμο που όμοιό του δεν έχω ξαναδεί, η επίσκεψή μου στη Χιροσίμα την ημέρα που η πόλη θυμόταν τη μαύρη επέτειο από τη ρίψη της ατομικής βόμβας, οι περίπατοι στις δαιδαλώδεις γειτονιές του Τόκιο, μια συναυλία με ένα γυναικείο ποπ συγκρότημα που έβγαινε, θαρρείς, από σελίδες των κόμικς Manga στο κέντρο της κατάφωτης και φασαριόζικης Οσάκα, η επίσκεψη στην Chinatown της Γιοκοχάμα και η βραδινή βόλτα στο φουτουριστικό κέντρο του Κόμπε. Κουράστηκα πάρα πολύ για να καταφέρω να δω όσο περισσότερα μπορούσα εκείνες τις δύο εβδομάδες, γνωρίζοντας πως η πιθανότητα να επιστρέψω (δεδομένου ότι με περιμένουν και άλλοι – πολύ πιο φιλικοί για το πορτοφόλι μου – προορισμοί, στους οποίους θα ήθελα να προφτάσω να ταξιδέψω) είναι πολύ μικρή. Ομολογώ πως θα ήθελα να είχα και περισσότερο χρόνο και περισσότερο χρήμα, για να κινηθώ με μεγαλύτερη άνεση και να δω περισσότερα πράγματα. Oμως, και αυτή η σύντομη γεύση που πήρα από την Ιαπωνία παραμένει για εμένα μία από τις πιο έντονες αναμνήσεις μου. Κυρίως επειδή ήταν ένα ταξίδι που μου δίδαξε πως εκεί έξω, σε μακρινούς, πολύχρωμους και πολυποίκιλους κόσμους που μπορεί ούτε καν να τους φανταζόμασταν, υπάρχουν και άλλοι τρόποι για να λειτουργούν τα πράγματα, για να εξελίσσονται οι κοινωνίες, για να ζουν την καθημερινότητά τους, να σκέπτονται και να προοδεύουν οι άνθρωποι. Τρόποι διαφορετικοί από τους τρόπους που έχουμε μάθει εμείς στον μικρό δικό μας κόσμο, αλλά στο τέλος της ημέρας πιθανώς πιο αποτελεσματικοί. Αυτές είναι μερικές από τις πιο ιδιαίτερες στιγμές που έζησα εγώ σε έναν τέτοιο κόσμο.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
