Ουπς, λάθος!

Τη στιγμή που έστελνε το μήνυμα πρόσεξε πως ο διορθωτής είχε μετατρέψει τη λέξη ζαρντινιέρα σε ζαρτιέρα. Δεν πρόφτασε να την αλλάξει. Το κείμενο έφυγε και σε λίγα δευτερόλεπτα ο παραλήπτης του, ο κύριος Γιώργος, ο αξιοσέβαστος εβδομηντάχρονος κηπουρός που φρόντιζε τις γλάστρες της ταράτσας, θα διάβαζε: «Κύριε Γιώργο, είμαι ο Νίκος Χ. Εχω μεγάλο πρόβλημα με τις ζαρτιέρες μου. Καλέστε με». Αφού γέλασα (και τώρα που το γράφω γελάω) με την γκάφα του, προσπάθησα να τον καθησυχάσω. «Κηπουρός είναι, θα καταλάβει πως με το ζαρτιέρες εννοείς ζαρντινιέρες». «Θα το καταλάβει;». «Φυσικά! Και άλλοι θα του το έχουν γράψει. Αλλά και να μην το καταλάβει, μικρό το κακό. Δικό σου είναι το σώμα σου, ό,τι θέλεις το κάνεις, ό,τι θέλεις φοράς!». Το πάθημά του έγινε το αγαπημένο ανέκδοτο της παρέας. Αλλά και η αφορμή να θυμηθούμε τις γκάφες που κάναμε όταν, στην προσπάθειά μας να στείλουμε μηνύματα, άλλα εννοούσαμε και άλλα γράψαμε. ΄Η ξεχάσαμε πως ο αυτόματος διορθωτής παραμονεύει στο σκοτάδι για να αλλάξει τις λέξεις ή για να παρεμβάλει με το έτσι θέλω την πιο ακατάλληλη λέξη σε μία πρόταση και να μας ρεζιλέψει. Το «κακή μέρα», το «κακή νύχτα» και το «κακά να περνάς» το έχουμε υποθέτω ευχηθεί όλοι σε φίλους και γνωστούς – εγώ το έχω κάνει αρκετές φορές. Είναι δίπλα-δίπλα στο πληκτρολόγιο, πανάθεμά τα, το κάπα και το λάμδα και είναι εύκολο να τα μπερδέψεις και να κάνεις το καλό κακό. Αξέχαστες μου έχουν μείνει και οι ευχές που είχε στείλει προ ετών κάποιος επώνυμος όταν από λάθος στην πληκτρολόγηση έγραψε στα social media του «Εύχομαι οικογενειακές τραγικές στιγμές για όλους σας με αγάπη». Εννοείται πως διόρθωσε αμέσως την ευχή-κατάρα, όμως δεν ήταν λίγοι εκείνοι που πρόλαβαν να τη διαβάσουν και να τη διαδώσουν. Με αυτά και με εκείνα είναι προφανές πως τον διαβολικό διορθωτή, όσο και αν μας βολεύει, πρέπει να τον προσέχουμε γιατί κάνει ό,τι του καπνίσει. Οπως και πρέπει, την εποχή της ταχύτητας, που πρώτα γράφουμε και έπειτα σκεφτόμαστε τι θέλαμε να γράψουμε, να βάλουμε λίγο φρένο, να επιστρέψουμε στις παλιές δοκιμασμένες μεθόδους: Πρώτα σκέφτεσαι, μετά γράφεις και έπειτα διαβάζεις προσεκτικά αυτά που έχεις γράψει. Ψιλά γράμματα θα μου πείτε, δεδομένου ότι περνάμε στην περίοδο όπου πιθανώς δεν θα χρειάζεται να γράφουμε, αλλά θα επικοινωνούμε αποκλειστικά με εικονίδια. Με σηκωμένους αντίχειρες, με καρδούλες, με προσωπάκια που γελάνε, με προσωπάκια που κλαίνε… Ειλικρινά δεν ξέρω πόσο καλό ή κακό είναι αυτό και πού μπορεί να μας οδηγήσει. Ο πιο παραδοσιακός εαυτός μου το θεωρεί καταστροφικό για τη γλώσσα με την οποία εκφραζόμαστε. Την ίδια στιγμή θεωρώ πως όπως όλα εξελίσσονται, έτσι μπορεί και αυτά τα παιδαριώδη εκ πρώτης «σήματα» να μας εισαγάγουν στη γλώσσα της νέας εποχής. Η οποία θα έχει, υποθέτω, άλλο εικονίδιο για τη ζαρτιέρα και άλλο για τη ζαρντινιέρα, προς αποφυγή παρεξηγήσεων.