Με κάποιο τρόπο όλες οι εθνικές εκλογικές μάχες διεκδικούν τη διάκριση της «κρισιμότητας», όλες σεμνύνονται για τα μέγιστα των διακυβευμάτων και όλες κινούνται σε κλίμακα από το «βαρυσήμαντο» ως το «κοσμογονικό». Και παρόλο που η μετεκλογική πραγματικότητα μας έκανε συχνά να νιώθουμε «που ήσαν λόγια αυτά και θεατρικά», το δράμα και η παρεπόμενη ρητορική του επανέρχονται απτόητα με την επόμενη κάλπη.
Πάντως, η ιστορία αυτής της δραματοποίησης είναι παλαιά και αρκούντως γκλαμουράτη. Οπως καλά γνώριζαν ο Αλκαίος, ο Πλάτωνας, ο Οράτιος, ο Γουόλτ Γουίτμαν, αλλά και ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ και πολλοί άλλοι, το «πλοίο της πολιτείας» δεν αρμένιζε ποτέ με μπουνάτσα και «λιπαρά γαλήνη» (για να θυμηθούμε και το επίσημο ναυτικό γλωσσάρι), και πάντα χρειαζόταν ο σωστός καπετάνιος για να διαπραγματευτεί την «κρισιμότητα» των περιστάσεων.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
