Μπορούμε ίσως να συμφωνήσουμε ότι κατά την περίοδο της Μεταπολίτευσης – και όχι μόνο κατά τα τελευταία χρόνια – υπήρχαν συχνά βίαιες συγκρούσεις, παράνομες ενέργειες και σχεδόν πλήρης ασυδοσία σε ορισμένα πανεπιστήμια της χώρας μας. Μένει να δούμε αν ο νέος νόμος που δημιουργήθηκε μπορεί να εγγυάται τις συνθήκες ελεύθερης μάθησης, έρευνας και διακίνησης των ιδεών στο πανεπιστήμιο, βέβαια με την προστατευτική αρωγή του κράτους δικαίου στον ευαίσθητο αυτόν χώρο. Για να γίνουν αυτά, πρέπει να απαλλαγούμε από ορισμένες πλάνες και ιδεοληψίες της Μεταπολίτευσης: μία από αυτές είναι η ταύτιση του ασύλου με τις ακαδημαϊκές ελευθερίες.
Αν δούμε ιστορικά την ελευθερία διδασκαλίας, μάθησης και έρευνας στα πανεπιστήμια, διαπιστώνουμε ότι οι ελευθερίες αυτές ορίζονται και προσλαμβάνονται με τα κυρίαρχα κριτήρια κάθε κοινωνίας και εποχής. Σήμερα θεωρείται, μάλλον, ως δεδομένο ότι οι βασικές αυτές ελευθερίες των πανεπιστημίων είναι εγγυημένες και ουσιαστικές μόνο σε συνθήκες δημοκρατίας: στη βάση του πλουραλισμού των ιδεών και αντίστοιχα του ανταγωνισμού των πολιτικών κομμάτων στο πλαίσιο του κοινοβουλευτισμού. Γνωρίζουμε από τις εμπειρίες δικτατορικών και αυταρχικών καθεστώτων πως όταν μονοπωλείται η εξουσία μόνο από ένα κόμμα, τότε οι κοινωνικές όπως και οι ακαδημαϊκές ελευθερίες συνθλίβονται και καταργούνται με τον έναν ή τον άλλον τρόπο.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
