Μεγάλη μερίδα του κόσμου τον «ανακάλυψε» σχετικά πρόσφατα και μέσα από τη σειρά διαφημίσεων γνωστής κινητής τηλεφωνίας όπου ο Τάκης Σπυριδάκης υποδύθηκε έναν «χαβαλεδιάρη»· τον μάγκα πρόεδρο ποδοσφαιρικής ομάδας που είχε πάντα τη λύση στο τσεπάκι, αγόραζε και πούλαγε ό,τι ήθελε και, βέβαια, αποκαλούσε τους πάντες «αγαπούλα».
Ομως ο εσωτερικός κόσμος τού τόσο εκφραστικού αυτού ηθοποιού που έγινε για λίγο γνωστός στη δεκαετία του 1980 χάρη σε δύο εμβληματικές ταινίες του νέου ελληνικού κινηματογράφου, τη «Γλυκιά συμμορία» (1983) του Νίκου Νικολαΐδη και τη «Λούφα και παραλλαγή» (1984) του Νίκου Περάκη, και αργότερα χάθηκε, για να επιστρέψει ξανά, χρόνια αργότερα, ήταν πολύ πιο βαθύς, πολύ πιο τρυφερός. Ενας κόσμος αναγκασμένος να ζει «σε μια χώρα όπου η κουλτούρα θεωρείται βρισιά», όπως μου είχε προσωπικά αναφέρει σε μια συνέντευξη με αφορμή τα «Τέσσερα Μαύρα Κουστούμια» του Ρένου Χαραλαμπίδη.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
