Ο Γκράχαμ Γκριν γνωρίζει άριστα τη Λατινική Αμερική, αλλά και την Ευρώπη και την Αφρική. Γνωρίζει τον κόσμο των κατασκόπων, των ξέμπαρκων Βρετανών στις «υπώρειες» της μια φορά κι έναν καιρό Μεγάλης Βρετανίας.
Οι ήρωές του είναι αμφιθυμικοί, τραγικοί και αστείοι, φλεγματικοί κατά κανόνα (όχι βέβαια όλοι) κρύβοντας κάτω από τον κυνισμό τους ικανά ποσοστά προσωπικής δυστυχίας. Πώς υπάρχουν μέσα στο μεγάλο τοπίο του κόσμου; Και πώς συνθέτει αυτό το τοπίο ο ίδιος; Με ασύγκριτη μαεστρία, με ασύλληπτη ταχύτητα αφού μας άφησε σαράντα μυθιστορήματα, το ένα καλύτερο από το άλλο. Στα είκοσι τέσσερα χρόνια του ο Γκριν ασπάστηκε τον καθολικισμό, αλλά ήταν ιδιότυπος καθολικός. Ελεγε μάλιστα ότι αν είχε μια συνομιλία με τον Πάπα, αμέσως μετά ο ποντίφικας θα τον αφόριζε. Εν τούτοις, το θρησκευτικό στοιχείο δεν κυριαρχεί σε όλα τα βιβλία του. Και στον Επίτιμο πρόξενο ο Θεός μπορεί μεν να εκφράζει τη θυσία και τη λύτρωση αλλά το μυθιστόρημα αυτό, που είναι σαν να περιέχει τα θέματα που ανέπτυξε και στα άλλα βιβλία του, είναι μια αλληγορία του Κακού που στο τέλος ηττάται, από το παιδί θα γεννήσει η πρώην πόρνη σύζυγος του επίτιμου προξένου.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
