Δημήτρης Ν Μαρωνίτης

Ανεπίκαιρος λόγος για τις εμπράγματες σχέσεις ποίησης και μετάφρασης, που συχνά πυκνά (νομίμως ή παρανόμως) ανταλλάσσονται και συναλλάσσονται μεταξύ τους, ευνοώντας την αντιστροφή των δύο όρων, οπότε η μετάφραση της ποίησης γίνεται, θέλοντας και μη, ποίηση της μετάφρασης.

Πρόκειται για αντιγραφή από τον πρώτο στίχο στον απολογισμό (ΚΔ') του σεφερικού Μυθιστορήματος, όπου ακέραιος ο στίχος αποφαίνεται: «Εδώ τελειώνουν τα έργα της θάλασσας, τα έργα της αγάπης».

Ο Αύγουστος πήρε από προχτές τον δικό του κατήφορο. Προσωπικά, συνεχίζω το καβαφικό βιολί μου, όχι πάντως αμέριμνος.

Ο τίτλος (αφελής ανάμνηση από τη σχολική Αριθμητική) παραπέμπει σε ομόλογη ποιητική μέθοδο, που την εφάρμοσε και την υπερασπίστηκε ιδιοφυώς ο Κ. Π. Καβάφης,

Προτού συζητήσω το προκείμενο ζεύγος, που παίζει ρυθμιστικό ρόλο στη σύνθεση των αισχυλικών Περσών, λίγα λόγια πρώτα για την άνιση αναλογία πράξης και διήγησης στην εξέλιξη του δράματος. Οπου η πράξη περιορίζεται κυρίως στην τελετουργική επιφάνεια του φασματικού Δαρείου, με τα προηγούμενα και τα παρεπόμενά της, ενώ η διήγηση της ολέθριας ήττας των Περσών διαπερνά […]

Στον ενδιάμεσο μήνα της θερινής αποστασίας μου από τη μονότονη αυτή στήλη κυκλοφόρησαν και κάποια άλλα, συντελεσμένα κείμενα.

Προαναγέλλοντας τη θερινή ανάπαυλα της μονότονης αυτής στήλης (αρχίζει την τελευταία Κυριακή Ιουνίου και λήγει την, τελευταία πάλι, Κυριακή Ιουλίου),

Πρόκειται για αντιφώνηση στην προειδοποιητική και επίσημη απόφαση του γενναιόδωρου ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ

Στα μέσα Ιουλίου συμπληρώνονται σαράντα χρόνια από την αμφίβολη πτώση της επτάχρονης χούντας, τα προηγούμενα και τα παρεπόμενα της οποίας επιδέχονται εξίσου αμφίβολες περιγραφές και εκτιμήσεις.

Ενα κείμενο, προορισμένο να διαβαστεί με καθυστέρηση μιας εβδομάδας από τη μέρα των «επιχρυσωμένων» εκλογών, αγνοώντας τα ενδιάμεσα αποτελέσματα,

Το μονοτονικό αυτό γράφεται ανάμεσα στις δύο εκλογικές Κυριακές, παγιδευμένο σε μια μορφή πολιτικής αμηχανίας που αντιστέκεται στην ευκολία της ουδετερότητας.

Καλά αρμόζει ο δάνειος τίτλος (αντίδωρο ζωής και γραφής του Ασημάκη Πανσέληνου) στις συμπληγάδες των διπλών εκλογών που εγκαινιάζονται αυθημερόν.

Ο τίτλος έχει δύο, ομόθεμες λίγο-πολύ, αφορμές: περιστατική η μία, προγραμματισμένη η άλλη. Και οι δύο αφορούν την κορεσμένη ενασχόληση με τα δύο ομηρικά έπη, μοιρασμένη σε διδασκαλία, ανάγνωση και μετάφραση.

Τρεις φιλικές φωνές αντήχησαν αναχώρηση, καθεμιά με τον τρόπο και την αφορμή της, λίγο πριν από το φετινό Πάσχα: προηγήθηκε η συνοριακή φωνή του Μίμη Σουλιώτη,

Συνεχίζω το πασχαλινό Μονοτονικό που προνοούσε για την επόμενη αποφράδα μέρα.

Μέρα Λαμπρής, καταπώς λέγεται. Εμένα όμως ο νους μου κόλλησε στην επομένη: στην 21η Απριλίου, όταν μας έπιασε στα πράσα η χούντα, με τα γνωστά της παρεπόμενα.

Τρεις απορίες προσβλέπουν στο πρόσφατο πόνημα του Δημήτρη Δασκαλόπουλου Κ. Π. Καβάφης: η ποίηση και η ποιητική του (εκδόσεις Κίχλη), υπόδειγμα αυστηρής φιλολογικής έρευνας και τίμιας γραφής.

Το νέο καβαφικό πόνημα του Δημήτρη Δασκαλόπουλου αποτελεί επικύρωση παραδειγματικής φιλολογικής έρευνας και γραφής.

Για τον επερχόμενο μήνα ο λόγος. Οπως όρισε τον Απρίλη στην Ερημη Χώρα ο Ελιοτ, αλλάζοντας τις υποσχέσεις του σε απειλές, και τις απειλές του σε υποσχέσεις.

Συνεχίζεται το μελαγχολικό σίριαλ για τις εκπαιδευτικές ατυχίες της Ιλιάδας που διδάσκεται (άβολα και άκαιρα) στη δεύτερη τάξη του Γυμνασίου σε μετάφραση του Ιάκωβου Πολυλά.