Μια πρόσφατη μελέτη αναδεικνύει την εκπαιδευτική και πολιτιστική αποστολή του Γαλλικού Ινστιτούτου
Ο Γιάννης Σκαρίμπας και η ιδιαιτερότητα του έργου του μέσα από μια συλλογή σπουδών νεότερων φιλολόγων
Ιδιότυπο αυτοβιογράφημα, θρυμματισμένη αφήγηση της άχρωμης, σοβιετοποιημένης καθημερινότητας, το βιβλίο του Ιγκορ Σαχνόφσκι συνιστά δείγμα μιας σύγχρονης ρωσικής λογοτεχνίας που εν πολλοίς αγνοούμε
Η γενεαλογία και η σημασία της έννοιας της περιστασιακότητας για τη σύγχρονη δυτική ποίηση
Το βιβλίο του γάλλου συγγραφέα Φρανσίς Πονζ μιλά με ποιητική πρόζα για ένα επίκαιρο αντικείμενο των ημερών
Το βιβλίο της Σταυρούλας Παπασπύρου καταγράφει συζητήσεις με όλες τις γενιές της ελληνικής λογοτεχνίας
Ενα από τα τελευταία κείμενα του Φραντς Κάφκα, που φέρει όλα τα εξέχοντα χαρακτηριστικά του έργου του
Το διάσημο ποίημα του Βολταίρου για τον σεισμό που συγκλόνισε την Ευρώπη μεταφράζεται επιτέλους στη γλώσσα μας
Ο Μαξ Μπήρμπομ (1872-1956) υπήρξε διάσημος άγγλος δανδής, συγγραφέας, κριτικός, σκιτσογράφος, δεξιοτέχνης της λογοτεχνικής παρωδίας και του παστίς, ένα από τα λαμπρότερα πνεύματα στους λονδρέζικους καλλιτεχνικούς κύκλους της βικτωριανής και εδουαρδιανής εποχής - ο «ασύγκριτος Μαξ», όπως τον αποκάλεσε ο Μπέρναρντ Σω παραδίδοντάς του τη στήλη της θεατρικής κριτικής το 1898 στο περιοδικό Saturday Review.
«Πώς παραμένει άπατρις ο ιστορικός;» ρωτούσε σε ένα από τα ερεθιστικά βιβλία της (Η Δύση της Ανατολής) η πρόωρα χαμένη Ελλη Σκοπετέα. Παραφράζοντάς την, θα μπορούσε κανείς να ρωτήσει:
Ο Αλέξης Πολίτης έχει επανειλημμένα και με διάφορες αφορμές εντρυφήσει στον ελληνικό 19ο αιώνα επιχειρώντας να κατανοήσει, να εκλογικεύσει τον οίστρο του ρομαντισμού που διακατέχει αυτή την εποχή.
Η τεχνολογία της γραφής είχε ανέκαθεν στενή σχέση με την ίδια τη γραφή και καθόριζε τη διαδικασία της.
(Η. J. Christoffel von Grimmelshausen: Σιμπλίκιος Σιμπλικίσιμος [1668]. Μετάφραση: Γιάννης Κοιλής, Εξάντας, 2017, σελ. 861)
Θαρρείς κι ένας θειαφισμένος αέρας, εκλυόμενος από ηφαίστειο, έχει ραντίσει τα πρόσωπα (γυναικεία, στην πλειοψηφία) αυτών των διηγημάτων και μεταφέρει την παράξενη αύρα τους από κείμενο σε κείμενο.
Σκόνταψα πάνω στη γραφή της Ισμήνης Καρυωτάκη ανοίγοντας το προηγούμενο βιβλίο της, μια μαστορικά δεμένη νουβέλα (Απόπειρα συνάντησης, Το Ροδακιό, 2012)
H περιλάλητη Waste Land του Ελιοτ (Ερημη χώρα, κατά μετάφραση Γ. Σεφέρη) χαρακτηρίζεται συχνά από την κριτική ως το εμβληματικότερο ποίημα του 20ού αιώνα. Αν μη τι άλλο, σηματοδοτεί την έναρξη του μοντερνισμού μαζί με τον ομόχρονο (1922) Οδυσσέα του Τζόις: ποίηση και πρόζα αναπροσανατολίζουν τους πλόες τους επιχειρώντας να αποδώσουν το ιδιόμορφο κράμα της σύγχυσης, της κρίσης και της αναρχίας που καλύπτει τo μεσοπολεμικό τοπίο.
Οι ασχολούμενοι με τα του άστεως και τη σχετική βιβλιογραφία γνωρίζουν ήδη ότι οι μελέτες του Ζίμελ καταχωρίζονται στα κλασικά πλέον κείμενα που αναδεικνύουν το θέ(α)μα της σύγχρονης γιγαντούμενης πόλης.
Δόκιμη μεταφράστρια, γερμανοσπουδαγμένη, η συγγραφέας πέρασε αποφασιστικά το κατώφλι που τη χώριζε από τα γερμανικά κείμενα στα οποία χάρισε ελληνική φωνή, με την ίδια πυξίδα: τα μεσοπολεμικά χρόνια της Βαϊμάρης, τη μετέπειτα περιδίνηση, την ανεξίτηλη ενοχή για τον εβραϊκό αφανισμό, ενίοτε καλά κρυμμένη σε μιαν ανύποπτη καθημερινότητα.
Τον Οκτώβριο του 1914 ο Κάφκα παίρνει μια δεκαπενθήμερη άδεια από τη δουλειά του για να προχωρήσει τη Δίκη, το μυθιστόρημα που είχε αρχίσει να γράφει δύο μήνες νωρίτερα.
