Δημήτρης Θεοδωρόπουλος

Είναι ωραίο το δερµάτινο του Γιάνη. Είναι κουλ, αντισυμβατικό, καθόλου φθηνό, προφανώς ζεστό και όπως και να το κάνουμε κουβαλά μια ιστορία.

Μοιάζει με το ηλεκτρικό ρεύμα. Πατάς πάνω στη διάβαση και ξαφνικά ακινητοποιείται κάθε αυτοκίνητο γύρω σου.

Οταν ο Αλεξάντερ Γκράχαμ Μπελ κατέθεσε την πατέντα του τηλεφώνου το 1876, έπρεπε να ανακαλύψει και τον τρόπο λειτουργίας του, ξεκινώντας από τα βασικά.

Την προηγούμενη Κυριακή, στο Σύνταγμα, βλέποντας τους ανθρώπους που προσπαθούσαν να οργανώσουν όλα αυτά τα χαρτιά υγείας, τα ρούχα, τα μπισκότα,

Είναι σκληρό, αλλά απαραίτητο. Νιώθεις λίγο άδειος, λίγο πιο βαρύς, λιγότερο ανέμελος, πιο κουρασμένος. Αλλά και πιο ενήλικος.

Ο Κέβιν Σπέισι με κοιτάει στα μάτια. Η φωνή του τονίζεται απροσδόκητα, επιταχύνεται σε συγκεκριμένα σημεία, επιβραδύνεται νωχελικά όταν θέλει να σε κοιμίσει.

Τα πόδια μου βυθίζονται σε ένα κόκκινο χαλί. Γύρω μου επικρατεί πανικός.

Κάθε στρατόπεδο που σέβεται τον εαυτό του έχει μια τέτοια ιστορία. Συνήθως έχει να κάνει με έναν άτυχο φαντάρο που αρκετές σειρές πριν πέθανε υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες.

Μια μέρα του Νοεμβρίου του 1982, 11 παίκτες μπήκαν στο γήπεδο με ένα περίεργο σλόγκαν στο πίσω μέρος της φανέλας

Πριν από λίγες ηµέρες ήρθαν για φωτογράφιση στα γραφεία κάποιοι αθλητές που ετοιμάζονται για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο.

Σε ένα µεγαλοπρεπές, ηµιφωτισµένο από κεριά δωµάτιο, άνδρες με περίεργες γενειάδες και περίτεχνες κομμώσεις σιγοψιθυρίζουν στα ελληνικά.

Καλώς ήρθατε στην Ευρώπη. Και τώρα δώστε μου τα ρολόγια, τα σκουλαρίκια και τα λεφτά σας. Την Τρίτη 26 Ιανουαρίου η Δανία ψήφισε έναν νόμο που αλλάζει και επίσημα την Ιστορία της Ευρώπης.

Την τελευταία ηµέρα του 1983, η Apple, μια μικρή, τότε, φιλόδοξη, αυθάδης και επαναστατική εταιρεία, έβγαλε στον τηλεοπτικό αέρα μία από τις πιο διάσημες διαφημίσεις όλων των εποχών.

Nessun Dorma. Κανείς να μην κοιμηθεί. Ηταν τέτοιες μέρες πριν από έναν χρόνο. Ετοιμαζόμασταν για τις εκλογές, τα νεύρα ήταν τεντωμένα, η μάχη είχε ξυπνήσει· κανείς δεν κοιμόταν ήρεμος.

* Θεέ μου, τι σου κάναμε; 10 Δεκεμβρίου 2015 Αθήνα, Θέατρο Γκλόρια Μπορεί μια θεατρική πρεμιέρα να συμπυκνώσει μια πολιτική συγκυρία; Μπορεί. Στις 10 Δεκεμβρίου 2015, ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας παρέστη στη δεύτερη επίσημη πρεμιέρα της παράστασης του Λάκη Λαζόπουλου «Θεέ μου, τι σου κάναμε;», παρέα με το μισό υπουργικό συμβούλιο. Η επίσκεψη δεν ήταν […]

Τι θεωρείτε ως έσχατο βαθμό δυστυχίας; «Το να ζεις στον φόβο». Ηταν κάπως απόλυτος ο Ντέιβιντ Μπόουι όταν δύο δεκαετίες πριν έπαιζε με τις απαντήσεις του στο διάσημο ερωτηματολόγιο του Προυστ.

Εχει κάτι το υποβλητικό η φωνή του Μόργκαν Φρίμαν. Είναι τόσο βαθιά, τόσο μπάσα, τόσο αργόσυρτη, έχει τόσες σωστές παύσεις και εντάσεις, που πλησιάζει ακριβώς αυτό που έχεις στο μυαλό σου όταν σκέφτεσαι μια φωνή από το υπερπέραν.

Πέντε χρόνια πριν, μια νεαρή δημοσιογράφος που συνεργαζόταν με τους «New York Times» είχε έρθει στην Αθήνα.

Ο τύπος ήταν δυστυχισμένος. Κοιμόταν για χρόνια με μια γυναίκα, τη νόμιμη σύζυγό του, που θα μπορούσε να είναι παγκόσμια πρωταθλήτρια στο άθλημα του χειρισμού.

Πριν από λίγες ηµέρες, µιλώντας µε αυτή την ανεμελιά που τον χαρακτηρίζει, ο Πάνος Καμμένος χάιδεψε για άλλη μία φορά τα χαμηλότερα ένστικτα των ψηφοφόρων του.