Μιλάμε για τις σύγχρονες γυναίκες, τις δυναμικές, τις ανεξάρτητες, που συνδυάζουν πολλούς ρόλους, γυναίκες καριέρας που σπάνε τις φόρμες, που αλλάζουν τους όρους και τα όρια, που διαπρέπουν και σταδιοδρομούν σε χώρους, έως πρότινος, ανδροκρατούμενους. Για μητέρες της νέας εποχής που συμβουλεύονται ειδικούς για το μεγάλωμα των παιδιών τους και τους εμπιστεύονται περισσότερο από το ένστικτό τους. Γυναίκες που επικοινωνούν ακαταπαύστως τις δραστηριότητές τους, που λες και θέλουν να κερδίσουν ένα είδος στοιχήματος. Και τα καταφέρνουν, και μπράβο τους.

Υπάρχουν όμως και οι γυναίκες των προηγούμενων γενεών. Που κάποιες από αυτές δεν είχαν λιγότερο τσαγανό από τις σημερινές, έπρεπε όμως να το προσαρμόσουν στο πλαίσιο της εποχής τους. Που η κινητήρια δύναμή τους δεν ήταν μόνο οι φιλοδοξίες τους αλλά, κυρίως, το όραμά τους. Που δεν θεωρούσαν περιορισμό το να αφιερωθούν στην οικογένειά τους, αλλά αποστολή ζωής και «πεδίον δόξης λαμπρόν», αφού μέσα από την οικογενειακή συνοχή ήξεραν ότι μπορούσαν να προωθήσουν αξίες, αρχές, πρότυπα, ιδεώδη.

Να συμβάλουν σε έναν καλύτερο κόσμο, στον οποίο δεν διεκδικούσαν τον πρωταγωνιστικό ρόλο όχι επειδή δεν τον άξιζαν ούτε επειδή έσκυβαν το κεφάλι στα στερεότυπα, αλλά για να αφήσουν χώρο για όσο το δυνατόν περισσότερους. Γυναίκες που ήξεραν να δίνουν χωρίς να ζητάνε ανταπόδοση. Μανάδες φτιαγμένες από γήινα υλικά που το ένστικτό τους ήταν γι’ αυτές οδηγός ζωής. Και που διαψεύδουν το δόγμα που λέει ότι πίσω από έναν σπουδαίο άνδρα κρύβεται μια σπουδαία γυναίκα, αφού στάθηκαν δίπλα στους συζύγους τους, συμπληρώνοντάς τους στην πραγματικότητα, αναδεικνύοντας έτσι το «υψηλό ανάστημα» της σεμνότητας.

Μία τέτοια γυναίκα ήταν η Ειρήνη Μαρινάκη, το γένος Καρακατσάνη, που έφυγε προχθές σε ηλικία 85 ετών. Μια γυναίκα που ερχόταν «από μακριά». Πολύ πιο μακριά από το 1940, το έτος της γέννησής της στο Ηράκλειο Κρήτης. Στις «αποσκευές» της ζωής της κουβαλούσε την ποντιακή της καταγωγή, έναν αξιακό κώδικα δηλαδή που έχει σμιλευτεί από πολύτιμες έννοιες, όπως υπερηφάνεια, αφοσίωση, πείσμα, αγάπη για την πατρίδα, σεβασμός στις ιστορίες των προγόνων, υπέρβαση όχι μόνο του προσωπικού συμφέροντος αλλά και της προσωπικής ασφάλειας για χάρη του γενικού καλού. Αυτές οι αξίες καλλιεργήθηκαν ακόμη περισσότερο από την κρητική της ρίζα αλλά και από την εποχή της. Παιδί της Κατοχής, κορίτσι στα δύσκολα εμφυλιοπολεμικά και μεταπολεμικά χρόνια, νέα γυναίκα στη δεκαετία που η χώρα πάλευε με την πρόκληση της ανάπτυξης.

Τότε γνώρισε και παντρεύτηκε τον Μιλτιάδη Μαρινάκη που είχε ήδη εγκατασταθεί στον Πειραιά. Στάθηκε δίπλα του όταν τίποτα ακόμη δεν ήταν αυτονόητο, τον ενθάρρυνε όχι μόνο στην επιχειρηματική αλλά και στην πολιτική του καριέρα. Είχε ενεργό ρόλο στην εταιρεία του, ειδικά στο τμήμα του λογιστηρίου λόγω των σπουδών της στα Οικονομικά. Δεν έμεινε ποτέ αμέτοχη, ήταν πάντα εκεί για να στηρίζει δύο χαρισματικές προσωπικότητες, αυτή του συζύγου της Μιλτιάδη και του γιου της Βαγγέλη που υπεραγαπούσε και του μετέδωσε τα ιδεώδη της δικής τους ζωής, τη σεμνότητα, την εργατικότητα, την έννοια της κοινωνικής ευθύνης – δεν είναι τυχαίο ότι ο Βαγγέλης Μαρινάκης φοίτησε σε δημόσιο σχολείο του Πειραιά. Ηταν παράγοντας ισορροπίας και ηρεμίας, συνθήκες απαραίτητες για την εξέλιξη της οικογένειάς της σε όλους τους τομείς.

Η «αρχόντισσα του Πειραιά» υπήρξε μια γυναίκα δυναμική αλλά διακριτική. Η φροντίδα της για τον συνάνθρωπο, για όποιον είχε ανάγκη, ήταν για εκείνη το αυτονόητο και η δοτικότητα άφησε ένα πολύ σημαντικό φιλανθρωπικό αποτύπωμα στην κοινότητα και την Εκκλησία του Πειραιά. Αφοσιώθηκε σε όσα αγαπούσε ο σύζυγός της, στην οικογένειά της – την προσωπική και την ευρύτερη –, στον Πειραιά, στον Ολυμπιακό. Αλλά και σε όσα εκείνος δεν πρόλαβε όπως τα τέσσερα εγγόνια της. Το κενό που αφήνει φεύγοντας είναι μεγάλο, αλλά η παρακαταθήκη της θα το καλύπτει για πολλά χρόνια ακόμη.

Από τους Υψηλάντηδες

Η Ειρήνη Μαρινάκη είχε, από την πλευρά της μητέρας της, καταγωγή από τους Υψηλάντηδες. Με ρίζες στο Βυζάντιο, η σπουδαία αυτή οικογένεια προσέφερε τα μέγιστα στον απελευθερωτικό αγώνα για την ανεξαρτησία της Ελλάδας. Και είχε πάντα στις τάξεις της σπουδαίες γυναίκες. Οπως η Ελισάβετ Υψηλάντη, σύζυγος του Κωνσταντίνου, μητέρα του Αλέξανδρου και του Δημήτριου. Που όταν ρωτήθηκε αν θα προσέφερε την περιουσία της στον απελευθερωτικό αγώνα, απάντησε: «Θα λυπηθώ τα κτήματά μου… όταν διαθέτω στον αγώνα τα τέσσερα παιδιά μου, τις ζωές τους στην υπηρεσία της Επανάστασης;».

Αντί στεφάνων, η οικογένεια παρακαλεί, όσοι το επιθυμούν, να κάνουν δωρεά στους παρακάτω φορείς:

Σωματείο Ναυτικών Γονέων Ατόμων με Αναπηρίες, «Η Αργώ»

  • Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος IBAN: GR8601101770000017748002221

Χατζηκυριάκειο Ίδρυμα Παιδικής Προστασίας

  • ALPHA GR5001402530253002002011857 253-00-2002-011857
  • EUROBANK GR4102600760000520100752194 0026.0076.52.0100752194
  • ΠΕΙΡΑΙΩΣ GR3101721030005103013414035 5103-013414-035
  • ΕΤΕ GR6401101890000018929600874 189/296008-74

Στην αιτιολογία κατάθεσης να αναγράφεται «Στη μνήμη Ειρήνης Μαρινάκη».

Από την έντυπη έκδοση της εφημερίδας «Τα ΝΕΑ»