Βαθμολογία

5: εξαιρετική

4: πολύ καλή

3: καλή

2: ενδιαφέρουσα

1: μέτρια

0: απαράδεκτη     

***

«Τα πνεύματα του Ινισέριν» («The Banshees of Inisherin», Ιρλανδία/ Aγγλία/ ΗΠΑ, 2022)

Υποψήφια σε αρκετές κατηγορίες των βραβείων Οσκαρ και ήδη βραβευμένη με δυο βραβεία στο τελευταίο φεστιβάλ Βενετίας (σεναρίου για τον σκηνοθέτη Μάρτιν Μακ Ντόνα και ερμηνείας για τον Κόλιν Φάρελ), η ταινία «Τα πνεύματα του Ινισέριν», διανέμεται, επιτέλους και στην Ελλάδα, λίγες εβδομάδες πριν από την τελετή των Οσκαρ. Δεν ξέρω κατά πόσο μια ταινία στην οποία κάποιος που απειλεί ότι θα κόψει τα δάχτυλά του – και το εννοεί – μπορεί να είναι ευχάριστη όμως αυτό ακριβώς συμβαίνει εδώ και αυτός ακριβώς ο τρόπος με τον οποίο ο Μάρτιν Μακ Ντόνα ανακατεύει την κωμωδία με το δράμα είναι που τελικά σε κερδίζει πέρα για πέρα. Γιατί υπάρχει κάτι το κωμικό στην πεισματική απόφαση του Κολμ (Μπρένταν Γκλίσον) να κόψει την καλημέρα στον Παντράικ (Κόλιν Φάρελ) με τον οποίο ήταν ανέκαθεν φίλος. Όπως υπάρχει κάτι το εξίσου κωμικό στην προσπάθεια του Παντράικ να ξανακερδίσει τον φίλο του ο οποίος προφανώς δεν ενδιαφέρεται διόλου για αυτόν. Οσο και αν στεναχωριέσαι, δεν μπορείς παρά να κρυφογελάσεις βλέποντας τον Παντράικ με το αποσβολωμένο ύφος ενός παιδιού που του πήραν το γλυφιτζούρι να προσπαθεί να προσεγγίσει τον Κολμ αδυνατώντας να καταλάβει για ποιόν λόγο μια φιλία χρόνων καταστρέφεται. Όμως η ταινία ξεφεύγει από αυτό το πρώτο επίπεδο και γίνεται κάτι παραπάνω. Κατά έναν παράξενο τρόπο η εχθρότητα του πρώην φίλου του ωριμάζει τον Παντράικ, που εξαιτίας της θα πρέπει για πρώτη φορά στην ζωή του να πάρει πρωτοβουλίες, ακόμα και να γίνει κακός. Και την ίδια ώρα είναι καταπληκτικό το πόσο έντεχνα ο Μακ Ντόνα κτίζει αυτή την μικρή ιστορία εμφυλίου πολέμου σε κάποιο νησί της Ιρλανδίας ενώ απέναντι, στο μεγάλο νησί, ο πραγματικός εμφύλιος πόλεμος της Ιρλανδίας μαίνεται (οι κάτοικοι του Ινσισέριν δεν ξέρουν καλά- καλά για ποιόν λόγο γίνεται ο εμφύλιος απέναντι, ίσως επειδή είναι πολύ απασχολημένοι με τους δικούς τους μικροεμφυλίους). Παράλληλα ο Μακ Ντόνα που εδώ βρίσκεται σε μια πραγματικά εμπνευσμενη σεναριακή και σκηνοθετική στιγμή, γεμίζει την ταινία με πρόσωπα σε δευτεραγωνιστικούς ρόλους που συνδράμουν στην δημιουργία του κλίματος της εποχής, όπως συνδράμει και ο ίδιος ο χώρος της ταινίας. Ολοι τους είναι θαυμάσιοι, ειδικά η Κέρι Κόντον στον ρόλο της αδελφής του Παντράικ η οποία διαθέτει όλη την ωριμότητα που δεν έχει εκείνος και ο Μπάρι Κέογκαν (τον οποίο ανακαλύψαμε από την ταινία του Γιώργου Λάνθιμου «Ο θάντος του ιερού ελαφιού») στον ρόλο του κάπως «αργού» γιού του τοπικού αστυνομικού, ο οποίος νομίζει ότι μπορεί να βοηθήσει τον Παντράικ να ξαναβρει την χαμένη ισορροπία με τον φίλο του (και οι τέσσερις αναφερθέντες στο κείμενο ηθοποιοί είναι υποψήφιοι για Οσκαρ: ο Φάρελ για το Α ρόλου και οι υπόλοιποι τρεις για το Β’).

Βαθμολογία: 4 ½

ΑΘΗΝΑ: OPTIONS ILION – VILLAGE MALL – VILLAGE ΠΑΓΚΡΑΤΙ – ΑΘΗΝΑΙΟΝ – ΕΛΛΗ – ΦΟΙΒΟΣ κ.α. ΘΕΣ/ΚΗ: CINEMA ONE – ODEON ΠΛΑΤΕΙΑ – ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ κ.α

***

«Η μικρή Σολάνζ» («Petite Solange», Γαλλία, 2021)

Το ήρεμο, εύθραυστο, γαλήνιο, μελαγχολικό πρόσωπο της νεαρής ηθοποιού Τζειντ Σπρίνγκερ είναι ο πλοηγός μας ενώ παρακολουθούμε την «Μικρή Σολάνζ» με την Σπρίνγκερ στον ρόλο του τίτλου. Η σκηνοθέτις Αξέλ Ροπέρ θέλει να εξερευνήσει κάθε λεπτομέρειά του, να συλλάβει κάθε σύσπαση των μυών του, κάθε δάκρυ που είναι έτοιμο να κυλήσει στο μάγουλό – είτε κυλά τελικά είτε όχι. Η Σολάνζ της Σπρίνγκερ είναι ένα ώριμο κορίτσι στην προεφηβεία που ζει μέσα σε ένα περιβάλλον που την αγαπά αλλά που δεν είναι «εκεί», δεν είναι μαζί της. Ο επικείμενος χωρισμός των γονιών της θα της προκαλέσει καταθλιψη αλλά την ίδια ώρα (και αυτή είναι η ομορφιά της ταινίας), η Σολάνζ, παραμένει ένα κορίτσι της εποχής της, με τις φίλες της, με τα παιχνίδια της, με το δειλό φλερτ της, με τις ενασχολήσεις της. Εχει όμορφο λόγο, δακρύζει όταν διαβάζει ποίηση, γελά με τα μικρά ασήμαντα πράγματα που όταν κάποιος είναι μικρός τα θεωρεί σημαντικά. Η Ροπέρ την παρακολουθεί με όρεξη, σαν μια καλή μαθητρια του Ερίκ Ρομέρ και του Φρανσουά Τριφό και αυτή η όρεξή της είναι μεταδοτική στον θεατή.

Βαθμολογία: 3

ΑΘΗΝΑ: ΤΑΙΝΙΟΘΗΚΗ ΕΛΛΑΔΑΣ – ΑΝΔΟΡΑ κ,α,

***

«Γυναικείες κουβέντες» («Women talking» ,ΗΠΑ, 2022)

Υποψήφια για το Οσκαρ καλύτερης ταινίας αλλά και το καλύτερου διασκευασμένου σεναρίου, η ταινία «Γυναικείες κουβέντες» που σκηνοθέτησε η Καναδή ηθοποιός και σκηνοθέτρια Σάρα Πόλεϊ, είναι μια ιστορία γυναικείου ξεσπάσματος απέναντι σε μια σύγχρονη πατριαρχική κοινωνία στην καρδιά των Ηνωμένων Πολιτειών. Χρονολογικά, η ιστορία (που βασίζεται στο μυθιστόρημα της Μίριαμ Τόους) τοποθετείται σε μια θρησκευτική κοινότητα το 2010, όμως το όλο περιβάλλον θυμίζει – τουλάχιστον – 19ο αιώνα. Μέσα από τις ατελείωτες συνομιλίες ανάμεσα στα μέλη μιας γυναικείας «ομάδας» που ζει εκεί, η απολύτως θεατρικής λογικής αυτή ταινία (και απολύτως πιστή στον τίτλο της), στην ουσία πλάθει μια πινακοθήκη από πορτρέτα διαφορετικών μεταξύ τους γυναικών που παρά τις διαφωνίες τους σε πολλά ζητήματα, έχουν ένα κοινό στόχο: την απαγκίστρωσή τους από την ανδρική καταπίεση, ταπείνωση και κακοποίηση, δείγματα των οποίων «προσφέρονται» στον θεατή με πολύ ζωηρά, σχεδόν «εκτυφλωτικά» χρώματα. Καλές ερμηνείες από ένα εκλεκτό καστ διαφορετικών γενεών (Φράνσες Μακ Ντόρμαντ, Ρούνεϊ Μάρα, Τζέσι Μπάκλε:i, Κλερ Φόι, Τζούντι Αϊβι) αλλά και μια στατική όπως και απολύτως στρατευμένη ταινία «μηνύματος» που δύσκολα μπορεί να γοητεύσει.

Βαθμολογία: 2 ½

ΑΘΗΝΑ: ΙΝΤΕΑΛ – ΑΡΤΕΜΙΣ – ΝΙΡΒΑΝΑ – ΑΕΛΛΩ – ΑΝΟΙΞΗ κ.α.

***

«Το πιο όμορφο αγόρι του κόσμου» («Världens vackraste pojke», Σουηδία/Γαλλία/ Γερμανία)

Ντοκιμαντέρ με κυρίως «σινεφιλικό» ενδιαφέρον γιατί το αγόρι του τίτλου υπήρξε όντως το ομορφότερο του κόσμου από την στιγμή που ο μέγας Ιταλός σκηνοθέτης Λουκίνο Βισκόντι το ανακάλυψε και το επέλεξε ως συμπρωταγωνιστή του Ντερκ Μπόγκαρτ στο αριστούργημά του «Θάνατος στην Βενετία». Πρόκειται για τον Μπιορν Αντρεσεν, έναν Σουηδό έφηβο, που στην εποχή του «Θανάτου» απέκτησε τεράστια φήμη όμως στην συνέχεια, όταν ο θόρυβος της ταινίας κόπασε, δεν είχε την συνέχεια που όλοι νόμιζαν ότι θα έχει. Παραμένει ένα μεγάλο μυστήριο του κινηματογράφου, one hit wonder στην κυριολεξία που όταν ολοκληρώθηκε ο κύκλος της ταινίας (μετά τα φεστιβάλ -Κάννες, τις πρεμιέρες, το ενδιαφέρον του παγκόσμιου Τύπου) εξαφανίστηκε. Που πήγε; Και πως τελικά κατέληξε σε αυτόν τον ασκητικό, γερασμένο μακρυμάλλη (σαν απομεινάρι των χίπις), που δείχνει αρκετά προβληματικός σε ότι αφορά τόσο την συντήρηση του εαυτού του όσο και την κοινωνικότητά του; Με ένα ευέλικτο μοντάζ οι σκηνοθέτες Κριστίνα Λίντστρομ, Κριστιάν Πέτρι συνδέουν ελκυστικά το παρελθόν με το παρόν προσφέροντας στον θεατή παρασκηνιακά στιγμιότυπα από τα γυρίσματα του «Θανάτου στη Βενετία» που πολλοί ίσως να μην έχουν καν υπόψη τους. Σίγουρα αυτά τα στιγμιότυπα έχουν μεγαλύτερο ενδιαφέρον από το παρόν (ένα μάλλον θλιβερό παρόν μπροστά σε αυτό το ένδοξο παρελθόν) όμως συγχρόνως ο Αντερσεν σε κερδίζει χάρη στην ευγένεια και ειλικρίνειά του. Είναι εμφανές ότι αυτό το αγόρι, το πιο όμορφο του κόσμου, δεν μπορούσε να διαχειριστεί το «σταριλίκι» * όχι μόνον επειδή ήταν κάτι πολύ μεγάλο για ένα βασικά συνεσταλμένο παιδί, αλλά επειδή κατά βάθος, ποτέ δεν το ενδιέφερε πραγματικά.

Βαθμολογία: 3

ΑΘΗΝΑ: ΜΙΚΡΟΚΟΣΜΟΣ – ΔΙΑΝΑ

***

«Το παιχνίδι των 100 κεριών» (The 100 handles game, Νέα Ζηλανδία, 2020)

Παράξενο θρίλερ όπου μεταφυσική και πραγματικότητα προσπαθούν να ισορροπήσουν κατά την διάρκεια μια συνεδρίας όπου τέσσερις άνθρωποι αφηγούνται ιστορίες τρόμου μέσα σε ένα κύκλο κεριών. Κάθε ιστορία μοιάζει να ταυτίζεται με τον αφηγητή της και να τον επηρεάζει, όμως στο τέλος νιώθεις μπλεγμένος σε ένα χάος που δεν μπορεί να ξεκαθαρίσει εύκολα μέσα σου. Ενδιαφέρουσες ιδέες ωστόσο διατρέχουν την ταινία, ενίοτε ο τρόμος είναι γνήσιος και οι μικρές αναφορές σε κλασικές ταινίες του είδους όπως η «Λάμψη» του Στάνλεϊ Κιούμπρικ ευπρόσδεκτες. Η κάθε ιστορία (οκτώ στο σύνολο σκηνοθετημένες από διαφορετικούς σκηνοθέτες) λειτουργεί σαν μια αυτόνομη ταινία, κάτι που σε γενικές γραμμές σε βοηθά να παρακολουθήσεις με άνεση το σύνολο (οι σκηνοθέτες είναι οι Νικολά Ονετι, Βίκτορ Καταλά, Μπράιαν Ντιν, Ολιβερ Λι Γκάρλαντ, Γκιγιέρμο Λόκχαρτ, Τόνι Μοράλες, Νίκολας Πίτερσον, Ντάνιελ Ρούμπεσαμ και Κρίστοφερ Γουέστ).

Βαθμολογία: 2

ΑΘΗΝΑ: ΕΛΙΖΕ

***

Επίσης στις αίθουσες

-Στο θρίλερ «Missing» (ΗΠΑ, 2022) των Γουίλ Μέρικ και Νικ Τζόνσον, μια κοπέλα, η Τζουν (Στορμ Ριντ) θα πρέπει να χρησιμοποιήσει όλη την τελευταία τεχνολογία που έχει στα χέρια της για να καταφέρει να βρει την εξαφανισμένη μητέρα της πριν είναι πολύ αργά. Όμως καθώς σκάβει βαθύτερα, τα ψηφιακά στοιχεία δημιουργούν περισσότερες ερωτήσεις παρά απαντήσεις. Συμπρωταγωνιστουν οι Γιοακίμ Ντε Αλμέιδα, Κεν Λέουνγκ και Νία Λονγκ.

-Στην ταινία κινουμένων σχεδίων «Αργοναύτες» (Pattie et la colère de Poséidon, Γαλλία, 2022) η Πάτι, ένα ευφυές θηλυκό ποντίκι και ο κολλητός της γάτος Σαμ μας ταξιδεύουν στον μαγικό κόσμο της Αρχαίας Ελλάδας και αντιμετωπίζουν τα πιο αλλόκοτα και επικίνδυνα πλάσματα της μυθολογίας συνοδοιπόρο τους έναν ηλικιωμένο Ιάσονα. Από τη ομάδα δημιοθργών της «Ζουγκλοπαρέας» και της «Πριγκίπισσας Αλάνι» Νταβίντ Αλό, Έρικ και Ζαν-Φρανσουά Τοστί

-Τέλος, η «Θολή γραμμή» (Ελλάδα, 2022) του Μένιου Καραγιάννη όπου πρωταγωνιστούν οι Ηλιάνα Μαυρομάτη, Όμηρος Πουλάκης κ.α. «παρακολουθεί τη σχέση ενός ζευγαριού, που τους ενώνει η επιθυμία να είναι μαζί και η ανάγκη να φύγουν, να χαθούν» όπως αναφέρει σχετικό δελτίο τύπου.