Οι ταινίες της εβδομάδας – Τα «Σαγόνια» μασάνε ακόμα!

Βαθμολογία

5: εξαιρετική

4: πολύ καλή

3: καλή

2: ενδιαφέρουσα

1: μέτρια

0: απαράδεκτη

***

Την ώρα που οι 28ες Νύχτες Πρεμιέρας οδεύουν προς το τέλος τους (η τελετή λήξης του φεστιβάλ είναι το Σάββατο αλλά θα υπάρξουν προβολές και την Κυριακή), η νέα κινηματογραφική εβδομάδα που αρχίζει από σήμερα, διακρίνεται από αρκετές νέες ταινίες, διαφορετικών ειδών, από τις οποίες όμως, καμία  δεν μπορεί να βρεθεί στην θέση της γνήσιας κινηματογραφικής πρότασης.

Οι περισσότερες κινούνται στο επίπεδο τους «απλώς συμπαθούς», τα δύο κινούμενα σχέδια τίθενται «εκτός συναγωνισμού» καθώς απευθύνονται σε συγκεκριμένο, παιδικό κοινό (το βελγογαλλικό «Ο Κοτολαγός και το Χάμστερ του σκότους» των Μπεν Στάσεν, Μπενζαμέν Μουσκέ και το ρωσικό «Finnick» του Ντένις Τσερνοφ) και τελικά μια επανέκδοση της δεκαετίας του 1970 σε ολόφρεσκια κόπια 4Κ, είναι εκείνη που ξεχωρίζει.

————————————-

Επανέκδοση για όλες τις εποχές

Αυτό συμβαίνει επειδή όπως αποδεικνύεται, η εν λόγω ταινία, «Στα σαγόνια του καρχαρία» (Jaws,ΗΠΑ,1975) του Στίβεν Σπίλμπεργκ έχει καταφέρει να διατηρηθεί θαυμάσια στον χρόνο και προκαλεί σήμερα, την ίδια …όρεξη που είχε προκαλέσει στην εποχή της όταν «έσπαζε» ταμεία. Η όρεξη βέβαια, ήταν μεγαλύτερη του πραγματικού πρωταγωνιστή της, ενός τεράστιου λευκού καρχαρία, ο οποίος καταβροχθίζοντας κατοίκους και τουρίστες στη μικρή παραθαλάσσια πόλη της Ανατολικής Ακτής των ΗΠΑ όπου η ιστορία της ταινίας τοποθετείται, προκαλεί τρόμο.

Η προσπάθεια τριών αντρών (Ρόι Σάιντερ, Ρίτσαρντ Ντρέιφους, Ρόμπερτ Σο) να τον αντιμετωπίζουν  μέσα σε ένα σκάφος – καρυδότσουφλο διατρέχει το μισό της ταινίας και ακόμα και σήμερα μπορεί να σε κάνει να αναπηδήσεις από φόβο στο κάθισμά σου. Η εισαγωγή αυτής της ταινίας, η πρώτη επίθεση του καρχαρία (χωρίς να τον βλέπουμε) στα νερά της πόλης, είναι μια από τις πιο εντυπωσιακές που έχουν καταγραφεί ποτέ στο σελιλόιντ, ενώ η μουσική του Τζον Γουίλιαμς, αρμόζει πέρα για πέρα με το σασπένς και ακόμα και σήμερα σιγοψιθυρίζεται.

Ένα must για όλες τις εποχές και σίγουρα μια από τις καλύτερες ταινίες του δημιουργού της που μέσω αυτής μπήκε στον χάρτη των σημαντικότερων σκηνοθετών του αμερικανικού σινεμά των τελευταίων 45 χρόνων. Μάλιστα, ο Σπίλμπεργκ δεν υπήρξε ο ΄διος υποψήφιος για το Οσκαρ σκηνοθεσίας παρότι η ταινία είχε προταθεί για το καλύτερης ταινίας κερδίζοντας τελικά σε τρεις από τις τέσσερις κατηγορίες για την οποία ήταν υποψήφια: ήχου, μοντάζ και βεβαίως, μουσικής.

Βαθμολογία: 4 ½

ΑΘΗΝΑ: VILLAGE MALL – VILLAGE METRO MALL – VILLAGE PΕΝΤΗ – TOWN CINEMAS – ΑΕΛΛΩ – ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΚΑΛΛΙΘΕΑ – ΝΑΝΑ – ΑΘΗΝΑΙΟΝ  – ΕΛΛΗ – CINE ΠΟΛΕΜΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ – ΣΙΝΕ ΑΤΕΝΕΕ – GROUPER ESCAPE κ.α ΘΕΣ/ΚΗ: VILLAGE COSMOS

———————————————–

Να την δουν οι εκπαιδευτικοί!

Εύκολα μπορεί κανείς να διακρίνει τις πολύ καλές προθέσεις των δημιουργών της ταινίας «Στην αυλή του σχολείου» (Playground, Βέλγιο, 2022). Εστιάζοντας στην ιστορία δυο παιδιών, της Νόρα (Μάγια Βαντερμπερκ) και του μεγαλύτερού της αδελφού Αμπέλ (Γκούντερ Ντουρέ), η σκηνοθέτρια Λορά Βαντέλ (ντεμπούτο στην μεγάλου μήκους μυθοπλασία) ενδιαφέρεται κυρίως στην άσκηση κριτικής απέναντι σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που το τελευταίο για το οποίο ενδιαφέρεται, είναι η σωστή διαπαιδαγώγηση των παιδιών. Γι’ αυτό και το «Στην αυλή του σχολείου»  είναι μια ταινία που καλό θα ήταν να έχουν υπόψη τους όλοι οι εκπαιδευτικοί.

Το προαύλιο του σχολείου στο οποίο είναι γυρισμένη κατά το μεγαλύτερο μέρος της η ταινία, μοιάζει με προαύλιο φυλακής, ενώ η ταλαιπωρία που επί μιάμιση ώρα βλέπουμε να υφίστανται τα δυο αδέλφια από κάποιους συμμαθητές τους, αγγίζει τα όρια της παράνοιας. Τα πετάνε μέσα στο κάδο απορριμμάτων, βάζουν το κεφάλι τους στο καμπινέ και τραβάνε το καζανάκι, τα χτυπούν έως λιποθυμίας κ.ο.κ.

Σίγουρα μια τέτοια αγριότητα ακόμα και σήμερα μπορεί να υπάρξει, ενώ ο στόχος της Βαντέλ είναι επίσης να δείξει πόσο «μεταδοτική» αυτή η αγριότητα μπορεί να γίνει. Ωστόσο, παρά την θαυμάσια παρουσία των δύο παιδιών και τις επιρροές της Βαντέλ από το σινεμά των συμπατριωτών της αδελφών Νταρντέν, θα ήμουν ψεύτης αν δεν παραδεχόμουν ότι από κάποια στιγμή και μετά η μονοτονία άρχισε να κυριεύει, ενώ η ιδέα όλη η ταινία να είναι «ειπωμένη» μέσα από τη ματιά της Νόρα με τα γκρο πλαν της να γεμίζουν συνεχώς την οθόνη, δεν είναι ένα σύστημα που με κέρδισε απολύτως, όπως δεν με είχε απολύτως κερδίσει στην ταινία «Ο τυφλός που δεν ήθελε να δει τον Τιτανικό» όπου όλη η ταινία ήταν το κεφάλι και οι εκφράσεις ενός παράλυτου και τυφλού άντρα.

Βαθμολογία: 2

ΑΘΗΝΑ: ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΧΑΛΑΝΔΡΙ – ΦΛΕΡΥ – ΓΑΛΑΞΙΑΣ – ΤΑΙΝΙΟΘΗΚΗ – ΔΙΑΝΑ ΘΕΣ/ΚΗ: ΟΛΥΜΠΙΟΝ

———————————————–

Υψηλή ραπτική και νοικοκυριό

Εκτιμώ απεριόριστα την Βρετανίδα ηθοποιό Λέσλι Μάνβιλ που είχε παίξει με τόση διαύγεια την αυστηρή αδελφή του Ντάνιελ Ντέι Λιούις στην «Αόρατη κλωστή» (2017), κερδίζοντας μάλιστα την μοναδική ως σήμερα υποψηφιότητά της στα Οσκαρ (β’ ρολου). Και η Μάνβιλ ήταν τελικά ένας από τους λίγους λόγους που άξιζε να δω την κατά τα άλλα χλιαρή δραματική κομεντί του Αντονι Φάμπιαν «Η κυρία Χάρις πάει στο Παρίσι» (Mrs. Harris Goes to Paris, διεθνής συμπαραγωγή, 2022) στην οποία η ηθοποιός, υποδύεται μια κακοπληρωμένη οικιακή βοηθό του Λονδίνου εν έτη 1957 που θα κάνει το όνειρό της πραγματικότητα βιώνοντας από πρώτο χέρι τον κόσμο της υψηλής ραπτικής και του Κριστιάν Ντιόρ στο Παρίσι. Ως ταινία βλέπεται ευχάριστα αλλά δεν έχει καμία έκπληξη πέρα ίσως από την σχεδόν guest εμφάνιση της Ιζαμπέλ Υπέρ που υποδύεται την σνομπ διευθύντρια του οίκου Ντιόρ και κλέβει ,όπως μόνο αυτή μπορεί να το κάνει, την παράσταση.

Βαθμολογία: 2 ½

ΑΘΗΝΑ: TOWN CINEMAS – VILLAGE MALL – ΑΕΛΛΩ – ΑΙΓΛΗ ΧΑΛΑΝΔΡΙ – ΔΙΑΝΑ – VILLAGE PΕΝΤΗ – ΝΑΝΑ – ΑΘΗΝΑΙΟΝ – ΑΝΟΙΞΗ – ΑΙΓΛΗ ΧΑΛΑΝΔΡΙ –ΦΛΟΙΣΒΟΣ – ΑΙΓΛΗ ΖΑΠΠΕΙΟ – ΕΛΛΗ – ΠΑΛΛΗΝΗ – ΦΙΛΟΘΕΗ  ΠΟΛΕΜΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ κ.α. ΘΕΣ/ΚΗ:  VILLAGE COSMOS – ΕΛΛΗΝΙΣ – GROUPER MACEDONIA

———————————————–

Βαμπίρ για γέλια και για κλάματα

Είναι τόσο εκφυλισμένος πλέον ο μύθος του Βρικόλακα που οι σεναριογράφοι φαίνεται ότι κάνουν ότι μπορούν για να στραγγίξουν από τη μύγα ξύγκι όπως ακριβώς συμβαίνει με την «Πρόσκληση» («The invitation», HΠΑ/ Ουγγαρία, 2022). Στην κυριολεκτικά απίστευτης σύλληψης αυτή ταινία, μια πανέμορφη Αμερικανίδα (Νάταλι Εμάνιουελ) μαθαίνει ότι κάποιος από τους προπαπούδες της ήταν Αγγλος και δέχεται, από τον εντελώς άγνωστο (Χιού Σκίνερ) που της έχει παρουσιαστεί ως μακρινός συγγενής να τον ακολουθήσει στην Αγγλία για να παραστεί στον… γάμο ενός άλλου, πάμπλουτου τύπου (Τόμας Ντόερτι) ο οποίος τελικά κάτι ύποπτο κρύβει. Σιγά μη δεν έκρυβε δηλαδή. Παραβλέπω το γεγονός ότι ακόμα και ο πιο ορεξάτος για περιπέτεια στην μίζερη ζωή του, δεν θα παρασυρόταν έτσι εύκολα στο να αφήσει τα πάντα πίσω του για ένα ταξίδι που ούτως ή άλλως του προκαλεί καχυποψία. Προσπαθήσετε απλώς να  αποκρυσταλλώσετε όλα τα παραπάνω σε εικόνες και θα βρεθείτε μπροστά σε μια αστεία γκόθικ θρίλερ – σαπουνόπερα τόσο προχειρογραμμένη αλλά και αφελή, που τελικά σε προκαλεί να καθίσεις να δεις που θα καταλήξει μια πρόσκληση που δεν θα έπρεπε να έχεις δεχθεί.

Βαθμολογία: 1 ½

(προβάλλεται σε 65 αίθουσες της Ελλάδας)

———————————————–

Επιστροφή στο Τσερνόμπιλ

Η ανθρωπιστική προσέγγιση και οι ρίζες των αληθινών συμβάντων πίσω από το σενάριο της ταινίας «Ενας μεταφραστής» (Un traductor, Kούβα/ Καναδάς, 2021) των Ροντρίγκο και Σεμπαστιάν Μπαριούσο σε κάνουν προς στιγμή να ξεχνάς τον δυσβάσταχτο περιβάλλοντα νοσοκομειακό χώρο της στην Κούβα, εκεί όπου ένας ντόπιος καθηγητής με γνώσεις ρωσικής (Ροντρίγκο Σαντόρο) καλείται μαζί με μερικούς συναδέλφους του να παίξει τον ρόλο του μεταφραστή θυμάτων του Τσέρνομπιλ που έπασχαν από ασθένειες σχετικές με την ραδιενεργή ακτινοβολία. Πολλά θύματα αυτής της ανομολόγητης τραγωδίας του 1986 στη Ρωσία, στάλθηκαν για νοσηλεία στην Κούβα και με αφετηρία το 1990, για σχεδόν 25 χρόνια, η χώρα παρείχε δωρεάν ιατρική περίθαλψη σε πάνω από 24.000 παιδιά ηλικίας 5 έως 15 ετών. Το πρόγραμμα ονομάστηκε «Τα Παιδιά του Τσερνόμπιλ» και οι δύο σκηνοθέτες το τιμούν με ευγένεια.

Βαθμολογία: 2 ½

ΑΘΗΝΑ: ΣΤΟΥΝΤΙΟ – ΕΛΙΖΕ κ.α.

Προβάλλεται επίσης το ντοκιμαντέρ «Μεσόγειος — Πολιορκημένη Θάλασσα» (Γαλλία/ Ιταλία/ Αυστρία/ Ελλάδα, 2021) του Φρεντερίκ Φουζεά, που στόχο έχει  να ενημερώσει για τους κινδύνους που απειλούν την Μεσόγειο, προτείνοντας λύσεις για την προστασία της. Με αυτή την ταινία τo CineDoc εγκαινιάζει τη νέα σεζόν στο Γαλλικό Ινστιτούτο Ελλάδος (προβάλλεται στον ΔΑΝΑΟ)