Τώρα κάνουν ουρά εκείνοι που είχαν προβλέψει, που είχαν προειδοποιήσει «εγκαίρως». Δυστυχώς η συντριπτική πλειονότητα όχι μόνο δεν είχε πάρει χαμπάρι, αλλά αντίθετα κατά κανόνα πλειοδοτούσε για παροχές προς κάθε αιτούντα, στην ανοχή προς κάθε παρανομούντα, στην υπεράσπιση κάθε απατεώνα. «Γιατί δεν κάνετε μια συνοπτική αναδρομή σε κάποιες συγκεκριμένες αλλά δυστυχώς μάταιες προειδοποιήσεις σας, που φιλοξενούνταν επί δύο δεκαετίες στις σελίδες του «Βήματος»;» μου πρότεινε προ μηνών ο υπεύθυνος του εξαίρετου ενθέτου Ανάπτυξη, συνάδελφος Ζώης Τσώλης. Προσπάθεια υλοποίησης αυτής της ιδέας ξεκινώ σήμερα για τις μέρες των θερινών διακοπών μου, καθώς κατά πάγια προσωπική παράδοση δεν απουσιάζω ποτέ από αυτή τη στήλη.
Κοινό χαρακτηριστικό της αρθρογραφίας αυτής είναι μερικά σημαντικά που δεν προσέχθηκαν παρά τις προειδοποιήσεις, επειδή οι πολλοί συνεχίζουν να εθελοτυφλούν προτιμώντας να αποδίδουν ευθύνες σε διεθνείς συνωμοσίες ή ενοχοποιώντας τους άλλους, και αποφεύγοντας πεισματικά να κοιτάξουν στον καθρέφτη τους τον μεγάλο συνένοχο. Αρα μπορεί η αρθρογραφία μου για κάποιες εβδομάδες να αγνοεί τα τρέχοντα, αλλά θα διατηρήσει τη διαχρονική επικαιρότητά της.
Και θα ξεκινήσω με τη μητέρα όλων των δεινών, που επέπεσαν στα κεφάλια μας κατά την επταετία των μνημονίων, και που τη νομιμοποίησε ο πρώτος χαρισματικός δημαγωγός της μεταπολεμικής μας ιστορίας, ο πατριάρχης της δυναστείας των Παπανδρέου Γεώργιος, όταν ανέλαβε πρωθυπουργός της κυβέρνησης Ενώσεως Κέντρου το 1964. Ηταν η αφετηρία της μακρόχρονης πορείας προς τον υπερδανεισμό της χώρας μας, προκειμένου να γίνονται γενναιόδωρες παροχές από πλούτο που δεν παρήγε η Ελλάδα, αλλά που μας χορηγούσαν οι «γενναιόδωροι» δανειστές μας. Απρόθυμος έστω, αλλά συνεργός σε αυτή την ανοιχτοχέρικη πολιτική υπήρξε ο τότε τσάρος επί των οικονομικών κ. Κώστας Μητσοτάκης. Το ιστορικό αυτό γεγονός επισήμανα στο τελευταίο βιβλίο μου «Ας προσέχαμε» (εκδόσεις Παπαζήση) όταν ξεφυλλίζοντας παλαιούς τόμους του «Οικονομικού Ταχυδρόμου» ανακάλυψα έκπληκτος (καθώς το είχα ξεχάσει) πως τότε διατύπωσα την πρώτη έντονη προειδοποίηση για τον επικίνδυνο κατήφορο στον οποίο αφεθήκαμε για να καταλήξουμε στη σημερινή τραγωδία. Σε ολοσέλιδο εξώφυλλο στον «Οικονομικό Ταχυδρόμο» της 8ης Σεπτεμβρίου 1966, δηλαδή πριν από 50 χρόνια, έκρουα τον κώδωνα του κινδύνου: «Δανειζόμεθα από το εξωτερικόν διά να εξοφλούμεν τα χρέη μας προς το εξωτερικόν. Η Ελλάς έφθασε εις αδιέξοδον με τον συνεχή δανεισμόν και με την μη παραγωγικήν αξιοποίησίν του»!!!
Σε δανεισμό ως γνωστόν καταφεύγουν όλες οι χώρες. Ομως όσες έχουν σώφρονες κυβερνήσεις τον αξιοποιούν για να χρηματοδοτήσουν την ανάπτυξη και να αυξάνουν τον εθνικό πλούτο και όχι για να τρώμε στις χασαποταβέρνες και να αγοράζουμε μηχανές και αυτοκίνητα μεγάλου κυβισμού. Ο ίδιος ο κ. Μητσοτάκης έχει με ειλικρίνεια επιβεβαιώσει αυτή την έναρξη δημαγωγικών παροχών στην οποία αντιτάχθηκε, αλλά δεν εισακούσθηκε. Προφανώς ο Γέρος της Δημοκρατίας προτιμούσε να ακολουθεί τις οικονομικές συμβουλές του γιου του, Ανδρέα, ο οποίος με τη σειρά του ως πρωθυπουργός αναδείχθηκε στον κορυφαίο διδάσκαλο του «καταναλώνομε περισσότερα από όσα παράγομε», όπως το παραδέχθηκε μεταγενέστερα και ο ίδιος όταν είχαμε πια εθισθεί. Ηταν πολύ αργά.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
