Η άτυπη Διεθνής της Ομοφοβίας

Ο Ομαρ Σιντίκι Ματίν, ο άνθρωπος που ευθύνεται για τη χειρότερη μαζική σφαγή στην ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών, δεν είναι απλά ένας τρομοκράτης. Ο πατέρας του δήλωσε ότι ο 29χρονος ενοχλήθηκε όταν είδε δύο άνδρες να φιλιούνται μπροστά στο παιδί και στη σύζυγό του και αυτό, πιστεύει ο ίδιος, ήταν το γεγονός που πυροδότησε το δολοφονικό αμόκ του γιου του. Η πρώην σύζυγός του και ένας συμφοιτητής του είπαν ότι και ο ίδιος ήταν γκέι, ενώ χρησιμοποιούσε εφαρμογές για ομοφυλοφίλους και είχε επισκεφθεί πολλές φορές το μοιραίο κλαμπ. Ομως το περιστατικό δεν θα πρέπει να αντιμετωπίζεται ως μεμονωμένο ή τυχαίο: η ομοφυλοφιλία συνιστά ποινικό αδίκημα σε περισσότερες από 70 χώρες στον κόσμο. Μάλιστα σε δέκα (Υεμένη, Ιράν, Ιράκ, Κατάρ, Νιγηρία, Μαυριτανία, Σαουδική Αραβία, Σομαλία, Σουδάν και Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα) τιμωρείται ακόμη και με θάνατο. Η άτυπη Διεθνής της Ομοφοβίας είναι εδώ.

Ταυτόχρονα ο Ματίν δήλωσε «πίστη στο Ισλαμικό Κράτος». Με εκτελεστικά αποσπάσματα, αποκεφαλισμούς, εμπρησμούς, λιθοβολισμούς και βασανιστήρια οι εξτρεμιστές του «χαλιφάτου» επιχειρούν να αφανίσουν τους ομοφυλοφίλους που βρίσκονται στο διάβα τους. «Οταν το Ισλαμικό Κράτος δολοφονεί ομοφυλοφίλους, οι περισσότεροι άνθρωποι είναι ευχαριστημένοι γιατί πιστεύουν ότι ενσαρκώνουμε το κακό» είπε ενώπιον του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών ένας ιρακινός γκέι.

Οι διακρίσεις και οι επιθέσεις ενάντια στις κοινότητες των LGBT (ΛΟΑΤ – Λεσβίες, Ομοφυλόφιλοι, Αμφιφυλόφιλοι, Τρανς) δεν αποτελούν «προνόμιο» του Ισλαμικού Κράτους, ούτε των μουσουλμανικών κρατών. «Σε πολλές χώρες, η άρνηση των κυβερνήσεων να διευθετήσει τα φαινόμενα βίας ενάντια στους LGBT δημιουργεί μια κουλτούρα ατιμωρησίας, όπου η κακομεταχείριση μπορεί να συνεχίζει και να κλιμακώνεται αδικαιολόγητα. Συχνά τέτοιες ενέργειες διαπράττονται από τις ίδιες τις κρατικές αρχές, με ή χωρίς νομικές κυρώσεις» καταγγέλλει η Διεθνής Αμνηστία.

Τι μορφές μπορεί να πάρει η θεσμική βία ενάντια στους ομοφυλοφίλους; Θανατική ποινή, άρνηση πρόσβασης σε εργασία, στέγαση ή υπηρεσίες Υγείας, απώλεια της κηδεμονίας τέκνων, άρνηση ασύλου, βιασμούς και άλλα βασανιστήρια, απειλές και λεκτική κακομεταχείριση.

Στις ΗΠΑ τα άτομα LGBT έχουν διπλάσιες πιθανότητες από τους Εβραίους ή τους μαύρους να πέσουν θύματα βίαιων εγκλημάτων μίσους. Τα περισσότερα από αυτά τα εγκλήματα δεν διαπράττονται από μουσουλμάνους ούτε από οργανωμένες ομάδες, αλλά από μεμονωμένους λευκούς ρατσιστές σε δρόμους, σχολεία ή και σε σπίτια.

Το 2014 η αστυνομία στη Βρετανία κατέγραψε 6.202 περιστατικά βίας ενάντια σε άτομα LGBT, στη Σουηδία 493 και στη Γερμανία 129 (κράτη που θεωρούνται από τα πλέον φιλικά προς τα άτομα LGBT). Σε δημοσκόπηση του Οργανισμού Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ενωσης (FRA) από το 2012, το 66% των ερωτηθέντων σε όλα τα κράτη-μέλη της ΕΕ απάντησε ότι φοβάται να κρατάει δημοσίως το χέρι του συντρόφου του (από το ίδιο φύλο) ενώ το 26% απάντησε ότι είχε δεχθεί επίθεση ή απειλές τα τελευταία πέντε χρόνια.

«Οι βίαιες επιθέσεις δεν συγκεντρώνονται μόνο στις μουσουλμανικές χώρες και στα υποσαχάρια αφρικανικά κράτη όπως η Νιγηρία, αλλά αυξάνονται και στη Ρωσία και στην Ανατολική Ευρώπη. Στη Βραζιλία παρατηρείται μία από τις πιο ανησυχητικές αυξήσεις στις τρανσφοβικές δολοφονίες. Τα εγκλήματα μίσους μπορεί να συμβούν παντού και συχνά δεν καταγράφονται, ακόμη και στις δυτικές δημοκρατίες. Ωστόσο, οι βίαιες ενέργειες είναι σπάνιες στο σύνολο των επιθέσεων καθώς οι περισσότερες αφορούν ρητορική μίσους και κεκαλυμμένες διακρίσεις» είπε στο «Βήμα» ο Αντριου Ντάλτον, λέκτορας στο τμήμα Κοινωνικών Επιστημών στο Πανεπιστήμιο του Σάντερλαντ στη Βρετανία.

Στην Ελλάδα η έκθεση του Δικτύου Καταγραφής Περιστατικών Ρατσιστικής Βίας κατέγραψε 273 ρατσιστικές επιθέσεις με περισσότερα από 300 θύματα το 2015. Από αυτά, στα 185 περιστατικά στοχοποιήθηκαν LGBT (σε δέκα περιστατικά στοχοποιήθηκαν ακτιβιστές) και στα 75 μετανάστες και πρόσφυγες.