Στα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης του 1974, η λέξη «Αριστερά» είχε ένα σημαντικό ειδικό βάρος, παρά τη διάσπασή της σε «δογματικούς» και «εκσυγχρονιστές». Μετά από 42 χρόνια, η ίδια αυτή λέξη φαίνεται να σκορπά άλλοτε θλίψη, άλλοτε αδιαφορία, αλλά και οργή, όταν τα «ηθικά πλεονεκτήματά» της τα καπηλεύεται η παρά φύσιν ετερόκλητη πολιτική συνεύρεση του ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ. Δηλαδή μια συνισταμένη αλληλογρονθοκοπούμενων συνιστωσών, με ένα ακροδεξιό και πατριδοκαπηλικό μόρφωμα.
Και είναι γεγονός, ότι η ίδια η «σκληρή» ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ (Αλ. Τσίπρας, Στέλιος και Νίκος Παππάς, Αλέκος Φλαμπουράρης, Γιάννης Βίτσας και οι όπισθέν τους κρυπτόμενες εφεδρείες, όπως ο Πάνος Λάμπρου κ.α.), μετά βίας τολμούν ν’ αρθρώσουν τις λέξεις «σύντροφος» και «αριστερά», σε ευρύτερες συνάξεις. Παρά μόνον σε «πηγαδάκια» της σημερινής πολιτικής παρηγοριάς…
Προφανέστατα αίτια αυτής της προϊούσας κατάρρευσης του αριστερού γοήτρου είναι η απότομη οπορτουνιστική, καιροσκοπική και υστερόβουλη μετεξέλιξη του αρχικού Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου στον πολυσυλλεκτικό και τον χωρίς ιδεοπολιτική σπονδυλική στήλη ΣΥΡΙΖΑ. Και το χειρότερο: Με άμεσο, βεβιασμένο και αμελέτητο στόχο, κατ’ αρχήν την δι’ απάτης κατάληψη της κυβερνητικής εξουσίας. Και την με συνοπτικές, αντισυνταγματικές διαδικασίες, εξέλιξη, σε αντιδημοκρατικό αυταρχικό καθεστώς, με ποικίλες απατηλές μάσκες (Μπολιβαριστές, Γαριβαλντιστές).
Η 15μηνη κυβερνητική θητεία αυτού του κυβερνώντος ψευδοαριστερο-ακροδεξιού μορφώματος, ήταν αρκετή, για να διασύρει τη χώρα μας, σε καταστάσεις πανευρωπαϊκής και διεθνούς ανυποληψίας. Με βασικό βεβαίως άξονα, αυτής της καταστροφικής πολιτικής-ηθικής εκτροπής, τη συναλλακτική αναξιοπιστία της κυβέρνησης έναντι της διεθνούς πιστωτικής τετράδας.
Η αυτοπαγίδευση του ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ σ’ αυτό το ασφυκτικό πλαίσιο των δανειστών θα μπορούσε ν’ αποφευχθεί εάν και ο Αλ. Τσίπρας και ο κυβερνητικός του εταίρος Παν. Καμμένος περιόριζαν την πολιτική τους δράση, σε διακομματικό κυβερνητικό σχήμα και όχι σε διαλυτική υπονόμευση μιας ευεργετικής διακομματικής συνεργασίας.
Έτσι όμως η «πρώτη φορά κυβέρνηση Αριστερά» απεκήρυξε την ίδια την ιδεοπολιτική της ταυτότητα. Και κατάντησε, όπως εύστοχα το χτεσινό πρωτοσέλιδο των «ΝΕΩΝ» την κατατάσσει, σε «ικέτη», ή ακόμη πιο αυστηρά κατά τον γράφοντα, σε παρία του σκληρά δοκιμαζόμενου ευρωπαϊκού προοδευτικού κινήματος.
Απ’ ό,τι όμως φαίνεται δεν πολυϊδρώνει το αυτί του κυρίου Αλέξη Τσίπρα με αυτές τις καιροσκοπικές και πλήρους εξουσιομανίας μεταλλάξεις.
Θα ήταν επομένως υπερβολή αν χαρακτηρίζαμε όλην αυτή τη γεμάτη ταχυδακτυλουργικά ευρήματα πολιτική επιλογή, ως πορεία προς το τέλος της «αριστερής» κυβερνητικής αλχημείας;
