Ο κόμπος έχει ήδη φτάσει στο χτένι. Τα περιθώρια ανοχής, προς την τετράδα των νεοφώτιστων χωρών-μελών της ΕΕ και της Συνθήκης του Σένγκεν, είναι προ πολλού εξαντλημένα.
Αναισχύντως και με βαναυσότητα, που καταρρακώνει τους στοιχειώδεις κανόνες της διεθνούς αβροφροσύνης, η ταραχοποιός τετράδα Πολωνία, Ουγγαρία, Τσεχία και Σλοβακία, με την μπαγκέτα της φιλόμουσης Αυστρίας, καλά κρατούν το χορό της ανθελληνικής εκστρατείας. Και απειλούν τον εκτοπισμό μας από τα ανοιχτά σύνορα της ιστορικής Συνθήκης του Σένγκεν (Ιούνιος 1985), όπως αυτή επεκτάθηκε και ολοκληρώθηκε με τη Συνθήκη του Άμστερνταμ (Μάιος 1999).
Ή με άλλα λόγια, καιρός να σταματήσει το «Έλα παππού να σου δείξω τα αμπελοχώραφά σου»…! Δηλαδή μιλάμε για απύθμενο θράσος τεσσάρων «γλάρων», όπως παλιότερα ονόμαζαν οι παλαιοί φαντάροι τους επιπόλαιους και ξερόλες (δοκισίσοφους) νεοσύλλεκτους του στρατεύματος.
Υπάρχει βεβαίως και ένα ακόμη ηχηρότερο παρατσούκλι των επιπόλαιων νεοσυλλέκτων: Τα «στραβάδια», που για να εναρμονιστούν με τη νέα αλληλέγγυα διαβίωση-και με τις απαραίτητες διασκεδαστικές αταξίες-πρέπει προηγουμένως να χαμηλώσουν μύτη, ή «να τους σπάσει ο τσαμπουκάς».
Ακριβώς, σ’ αυτή τη φάση, η χώρα μας διανύει σήμερα το έσχατο σημείο ανοχής των τεσσάρων Ευρωληγούρηδων. Και θαρρώ, πως δεν αρκεί η πένα και το χαρτί της εγχώριας αρθρογραφίας, ούτε και οι λαϊκίστικες αποδοκιμασίες και κατάρες, στην αρένα των εσωτερικών μας αντιπαραθέσεων, για να σπάσει αυτός ο ψευτοτσαμπουκάς.
Από τη στιγμή που η χώρα μας εκπροσωπείται, στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο από 21 Ευρωβουλευτές, τεσσάρων ελληνικών κομμάτων, είναι αδιανόητο να μη λειτουργεί ένα κοινό διακομματικό όργανο, για την αντιμετώπιση υψίστης σημασίας εθνικών θεμάτων και επιδιώξεων. Όπως απαράδεκτο είναι ν’ αναμένει το σύνολο των Ευρωβουλευτών μας παρεμβάσεις, υπέρ της Ελλάδας μόνον από τον Ντανιέλ Κον Μπεντίτ… Διότι έτσι δίνουμε την εντύπωση, ότι αναμένουμε μοιρολατρικά την εξ ύψους παρηγορίαν..
Βεβαίως, υπάρχουν, αλλά μεμονωμένες φωνές ελληνικών αντιδράσεων, που όμως πνίγονται στον ωκεανό των 751 μελών του Ευρωκοινοβουλίου και έτσι υποβιβαζόμαστε στο χώρο του περιθωρίου, αν όχι και των γραφικοτήτων.
Ας λειτουργήσει λοιπόν μια άτυπη, αλλά ουσιαστική κοινή δράση του ελληνικού διακομματικού οργάνου στο Ευρωκοινοβούλιο με:
– Κοινά ανακοινωθέντα ενώπιον της Ολομέλειας.
– Συνεντεύξεις τύπου, με προβολές από την τραγωδία της Ειδομένης.
– Παρεμβάσεις Ευρωβουλευτών μας από όλα τα κόμματα, επί του ιδίου θέματος, στις συνεδριάσεις του Σώματος.
– Και κυρίως με σκληρή γλώσσα εναντίον κάθε ανθελληνικής και διαδικαστικά αντιδεοντολογικής συμπεριφοράς οιουδήποτε ταραξία.
Η παραπάνω λύση είναι τόσο απλή όσο και δύσκολη!
Αρκεί και οι 21 εκπρόσωποί μας, στο Ευρωκοινοβούλιο, να εγκαταλείψουν τις γραφειοκρατικές αγκυλώσεις ή και την μακράν της στενάζουσας πατρίδας μας, ακριβοπληρωμένη Κοινοτική ραστώνη.
Και ορισμένοι υψιπετείς σε μακρινούς γαλαξίες, πρώην διδάσκαλοι της Αστρονομίας και νυν Ευρωβουλευτές, ας αφήσουν την τύρβη του Διαστήματος και της Νεφελοκοκκυγίας και ας προσγειωθούν στα σταθερότερα υψίπεδα του Ψηλορείτη, ανταμώνοντας έτσι τους εξεγερμένους ξωμάχους της «λεβεντογέννας»…
Υ.Γ. 1 : Πόσο σατανικές κάποιες αγεφύρωτες συγκυρίες… Ορισμένοι επίγονοι των συνταρακτικών εξεγέρσεων της Βουδαπέστης (1956) και Πράγας (1968), αντί να καθοδηγούνται από το υπέροχο κίνημα για ένα «σοσιαλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο», έχουν κάνει ένα πνιγηρό μακροβούτι στα θολά του πιο χυδαίου ατομικιστικού υλισμού. Τρίζουν τα κόκκαλα του Ίμρε Νάγκι και του Αλεξάντερ Ντούμπτσεκ!
Υ.Γ. 2 : Πάλι την πάτησε ο Αλέξιος ο Μικρός. Δεχόμενος την τιμητική διάκριση του επίτιμου διδάκτορα, σε ιδιωτικό πανεπιστήμιο, εξέφρασε την απορία του, πώς ανεκηρύχθη επίτιμος διδάκτορας στο μάθημα της Πολιτικής Οικονομίας ένας Αριστερός. Τί σημαίνει άραγε αυτό, για τον δικισήσοφο πρωθυπουργό μας: Ότι το μάθημα της Πολιτικής Οικονομίας δεν είναι συμβατό με την αριστερή ιδεολογία; Να ένα ακόμη παράδοξο, υποψήφιο για το βιβλίο Γκίνες. Αλλά το πιο παράδοξο είναι: Δεν γνώριζαν οι εκπρόσωποι του Πανεπιστημίου ποιον επρόκειτο να τιμήσουν;
