Ηταν πέρυσι την άνοιξη όταν άνοιξε και αναδείχθηκε ο αρχαιολογικός χώρος του Λυκείου του Αριστοτέλη στην οδό Ρηγίλλης. Τότε η Κατερίνα Ευαγγελάτου τον εντόπισε καθώς πηγαινοερχόταν στο Ωδείο Αθηνών όπου δίδασκε. «Αμέσως σκέφτηκα ότι εδώ πρέπει να γίνει μια παράσταση και από τον περασμένο Οκτώβριο αναρωτιόμουν τι θα μπορούσε να γίνει εδώ. Ηθελα να έχει οπωσδήποτε κείμενο του Αριστοτέλη, αλλά να μην είναι μια ελεύθερη σύνθεση. Εψαχνα μια δραματουργία». Κατέληξε στον «Ρήσο» που (ίσως) αποδίδεται στον Ευριπίδη, γιατί, όπως επισημαίνει, «είναι ένα βαθιά ιδιόμορφο έργο, κατά άλλους προβληματικό, και δύσκολο να το κατατάξεις. Και έχει κάποια κοινά στοιχεία με τον χώρο».
«Οπως εδώ, στο Λύκειο, βλέπουμε απομεινάρια ερειπίων που σε καλούν να ανακαλύψεις τι μπορεί να κρυβόταν εδώ, έτσι και ο «Ρήσος» είναι ένα έργο του οποίου τα κλειδιά ακόμη ψάχνουμε. Δεν ξέρουμε πότε γράφτηκε με απόκλιση 100-200 χρόνων, ούτε από ποιον και ούτε σε ποιο είδος κατατάσσεται. Στον χώρο έχουμε ένα παλίμψηστο, με ευρήματα αρχαίας και ρωμαϊκής περιόδου, έναν στρατώνα που λειτουργούσε ως το 1960, και όλα αυτά μαζί δημιουργούν ένα παράξενο πάντρεμα που αφήνει πολλά στη φαντασία. Ετσι κι ο «Ρήσος». Κατέληξα λοιπόν σε αυτό το έργο που είναι πολύ γοητευτικό και δύσκολο, χωρίς την καθαρότητα του είδους ή τη στιβαρότητα της δραματουργίας. Ο χώρος και το έργο για αρχαιολόγους και ανθρώπους του θεάτρου παραμένουν ένα ερώτημα».
«Δραματουργικά τώρα η παράσταση παραπέμπει στην έννοια του ονείρου αλλά και του παιδικού παιχνιδιού, ενώ το έργο παραμένει ένα κράμα με στοιχεία σατυρικού δράματος, κωμωδίας, δράματος και σάτιρας. Δεν είναι τραγωδία γιατί ο φόνος εχθρού από εχθρό, και μάλιστα σε πόλεμο, δεν καθιστά τραγωδία. Για μένα το έργο τοποθετείται στο μυαλό του Εκτορα. Από τα σωζόμενα είναι το μοναδικό που διαδραματίζεται νύχτα και αυτό είναι κάτι που δημιουργεί παρεξηγήσεις και μπερδέματα» λέει και εξηγεί ότι τοποθέτησε ως εισαγωγή, στην αρχή, στον περίπατο, την «Πραγματεία περί ενυπνίων» του Αριστοτέλους. «Ετσι οι θεατές σιγά-σιγά παρασύρονται, μπαίνουν στο όνειρο, μπαίνουν στο κεφάλι του Εκτορα, και αυτό είναι η παράσταση. Ο Εκτωρ ονειρεύεται όλους τους ήρωες της Ιλιάδας σαν να είναι παιδιά και να παίζουν πόλεμο σε έναν εγκαταλελειμμένο αρχαιολογικό χώρο. Ενα παιχνίδι που ξεκινά με ιλαρή ατμόσφαιρα και εξελίσσεται σε δράμα».
Χαρούμενη που προστίθεται ένας χώρος στο αστικό αθηναϊκό περιβάλλον, η Κατερίνα Ευαγγελάτου σκέφτεται να συνεχίσει αυτές τις δράσεις και σε άλλους αρχαιολογικούς χώρους καθώς υπάρχει ενδιαφέρον από την πλευρά του υπουργείου Πολιτισμού και του ίδιου του υπουργού, όπως τονίζει. «Είναι πολύ ενθαρρυντικό αν καταφέρουμε να βρούμε κοινά σχέδια με τους αρχαιολόγους. Αυτή ήταν μια πρώτη απόπειρα και είχε πολλές δυσκολίες. Η πρώτη άλλωστε αντίδραση στο αίτημά μου ήταν… αποκλείεται. Αλλά τα καταφέραμε. Για μένα η εικόνα ενός αρχαιολογικού τόπου που παίρνει ζωή είναι μεγάλο κέρδος».
«Το θέατρο αντέχει δύσκολα, πολύ δύσκολα. Είναι η πιο δύσκολη εποχή για μας που κάνουμε θέατρο στην Ελλάδα. Από τη μια υπάρχει πολύ πάθος και πολλή διάθεση και από την άλλη οι συνθήκες είναι δραματικές. Η γενιά μου πρόλαβε κάποια ανθρώπινα στοιχεία στο θέατρο. Τώρα σιγά-σιγά είμαστε κάτω από τα ανθρώπινα» καταλήγει.
πότε & πού:«Ρήσος» του Ευριπίδη.
Μετάφραση: Κώστας Τοπούζης.
Σκηνοθεσία – δραματουργία: Κατερίνα Ευαγγελάτου.
Χορογραφία: Πατρίτσια Απέργη.
Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα.
Φωτισμοί: Γιώργος Τέλλος – Στέλλα Κάλτσου.
Παίζουν: Ορφέας Αυγουστίδης, Αργύρης Πανταζάρας, Προμηθέας Αλειφερόπουλος κ.ά.
Λύκειο του Αριστοτέλη, Ρηγίλλης. Πρεμιέρα την Τρίτη 7 Ιουλίου, στις 20.30. Παραστάσεις ως τις 9 Αυγούστου
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ