Εμείς πήγαμε. Από περιέργεια αλλά και επαγγελματική ευσυνειδησία. «Μα τι είναι επιτέλους όλο αυτό που γίνεται αφορμή για δημιουργικές, αφοριστικές ή επιφυλακτικές συζητήσεις;».
Μπαίνοντας στο χώρο της έκθεσης, στο -1 της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών, μας έκαναν εντύπωση δυο πράγματα. Η ευγενική κοπέλα που ήρθε να ελέγξει το εισιτήριο και φορούσε λευκή ποδιά και τα ψιθυρίσματα μιας παρέας τριών κυριών «-Και τώρα τι; Θα εξαφανιστούν οι σχεδιαστές και οι τεχνίτες; – Καλά…Κάτσε να δούμε. Ξέρεις πόσα χρόνια πρέπει να περάσουν;»
Λίγο αργότερα, για όλα βρήκαμε απαντήσεις.
Η κοπέλα ανήκε στο εργαστήριο της έκθεσης με τους μεγάλους πάγκους και τα παγκάκια όπου βρίσκονται «οικιακής χρήσης» 3D εκτυπωτές για να παρακολουθούν οι επισκέπτες εν τη γεννέση τη δημιουργία μικρών αντικειμένων. Οι υπεύθυνοι με τις λευκές ποδιές τους μας εξήγησαν ότι οι συγκεκριμένες συσκευές μπορούν να παράγουν αντικείμενα με μέγιστο μέγεθος ίσο με αυτό μιας μπάλας μπάσκετ και ότι λειτουργούν με μια κασέτα η οποία αντί για μελάνι έχει ένα πλαστικό καλώδιο το οποίο θερμαίνεται, λιώνει και έπειτα η ειδική κεφαλή «φιλοτεχνεί» το σχέδιο που έχετε περάσει με usb στην μνήμη του 3D εκτυπωτή. Ακούγεται απλό αλλά έχει πολλές ακόμη λεπτομέρειες που μπορείτε να μάθετε ρωτώντας τους υπεύθυνους.
Όσο για την ανησυχία των κυριών οι απόψεις διίστανται και τελικά βρίσκουν κοινό παρανομαστή στην αδιαμφισβήτητη αξία του «ορθώς χρησιμοποιείν». Οπως άλλωστε σε κάθε επίτευγμα της τεχνολογίας. Είναι το ανθρώπινο χέρι και η ανθρώπινη ηθική που τελικά καθορίζει το καλό και το κακό. Δεν είναι τυχαίο που σε έναν από τους τοίχους στον χώρο όπου φιλοξενείται η έκθεση αναπτύσσεται όλη αυτή η καχυποψία και τον τρόμο μπροστά σε κάθε τεχνολογική καινοτομία: από την βιντεοκασέτα και το walkman (που θα μας κούφαινε όλους) μέχρι το internet και φυσικά την τηλεόραση.
Η έκθεση φιλοξενεί αντικείμενα και βίντεο από 36 καλλιτέχνες,σχεδιαστές, αρχιτέκτονες και επιστημονικές ομάδες από ολόκληρο τον κόσμο, που χρησιμοποιούν διάφορες τεχνικές της συγκεκριμένης τεχνολογίας για να υλοποιήσουν τις δημιουργίες τους. Ενδιαφέρον έχουν και τα δυο διαδραστικά projects όπου βάζα μορφοποιούνται φυσώντας ή μιλώντας σε ένα μικρόφωνο και φωτιστικά διαμορφώνονταν μέσα από σωματικές κινήσεις.
Ο δικός μας μεγαλύτερος προβληματισμός – για τον οποίο θα ανοίξουμε μάλλον ένα κύκλο συζητήσεων με τους ειδικούς επί τους θέματος – επικεντρώθηκε στον τομέα της αρχιτεκτονικής. Θα μπορούμε αλήθεια να εκτυπώνουμε τρισδιάστατα κατοικίες και κτίρια, θα αποτελέσουν τα τούβλα παρελθόν και το τσιμέντα παρελθόν; Αυτό νομίζουμε ότι θα είναι η μεγαλύτερη πρόκληση: η τρισδιάστατη εκτύπωση των κατασκευαστικών και αρχιτεκτονικών αρχών. Το μέλλον θα δείξει.
Pylos Truss 1 του Σοφοκλή Γιαννακόπουλου
Προς το παρόν, πάρτε μια ιδέα για την έκθεση 3D printing και βρείτε τον χρόνο να την επισκεφθείτε.
