Περί αμοραλισμού και ουσίας

Η ερώτηση της βουλευτού της Νέας Δημοκρατίας κυρίας Παναγιώτας Ιακωβίδου προς τον υπουργό Πολιτισμού κ. Κωνσταντίνο Τασούλα σχετικά με τα Επιδαύρια συζητήθηκε πολύ. Ο «αμοραλιστικός ελιτισμός», ο οποίος σύμφωνα με την κυρία Ιακωβίδου διέπει τη φιλοσοφία του Φεστιβάλ, στη δικαιοδοσία του οποίου ανήκει η Επίδαυρος, με αποτέλεσμα η ίδια να ζητεί την επιστροφή της στην ευθύνη του Εθνικού Θεάτρου, «έπαιξε» κατά κόρον στα media… Από την πλευρά του ο υπουργός, κληθείς από δημοσιογράφους να σχολιάσει την ερώτηση πριν από μερικές ημέρες, είπε πως εφέτος στην Επίδαυρο παρακολουθούμε τις προσπάθειες νέων ανθρώπων οι οποίες έχουν ενδιαφέρον αλλά υπάρχει και η «πεπατημένη», την οποία δεν μπορούμε να αγνοήσουμε. Ολα καλά λοιπόν…

Μήπως όμως όλη αυτή η συζήτηση είναι τελικά ελλιπής; Υπάρχει άραγε κάποια συγκεκριμένη φιλοσοφία και στρατηγική για την Επίδαυρο; Εξήντα χρόνια μετά την έναρξη του Φεστιβάλ, και παρά τις φάσεις κοσμοπολιτισμού που κατά καιρούς υπήρξαν, δύσκολα θα μπορούσε να υποστηρίξει κανείς ότι έχει πράγματι βρει το βήμα του. Πολύ περισσότερο, τον δρόμο προς τη διεθνοποίησή του, την οποία υποβάλλουν όχι μόνο το ίδιο το Αρχαίο Θέατρο αλλά και η ζωντάνια του κυττάρου του Αρχαίου Δράματος. Μήπως, λοιπόν, αντί να περιοριζόμαστε στην επιλογή «κερκίδας» είναι η ώρα να αρχίσει επιτέλους ο ουσιαστικός περί φυσιογνωμίας διάλογος;