Θυμός, οργή, μανία

Δεν είναι η πρώτη και πολύ φοβάμαι ότι ούτε πρόκειται να είναι η τελευταία φορά που επισημαίνω την παντελή απαξίωση της ελληνικής γλώσσας από την ελληνική κινηματογραφική διανομή. Το τελευταίο παράδειγμα έχει να κάνει με τη «μετάφραση» του τίτλου μιας αμερικανικής ταινίας για να παιχτεί στην Ελλάδα. Πρωτότυπος τίτλος της ταινίας σε διανομή Village είναι «Tokarev»· ο τύπος ενός ρωσικού όπλου που παίζει σημαντικό ρόλο στην ιστορία. Αυτόν τον τίτλο δηλαδή διαβάζεις στους τίτλους αρχής. Και πώς λέτε ότι μεταφράστηκε στην Ελλάδα;

Rage! Οχι οργή, ούτε θυμός, ούτε λύσσα, ούτε μανία. Οι τίτλοι, όχι μόνο στον κινηματογράφο αλλά γενικώς (και όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά παντού), δίδονται με βασικό κριτήριο την εμπορικότητα του προϊόντος. Συμφωνώ ότι πρέπει να είναι πιασάρικοι, ατακαδόρικοι, ελκυστικοί, διαφημιστικοί. Μου είναι όμως εντελώς αδύνατον να αντιληφθώ πώς είναι η δυνατόν η λέξη rage να μπορεί να θεωρηθεί πιο εμπορική στην Ελλάδα από μια οποιαδήποτε αντίστοιχή της ελληνική. Και νιώθω βαθιά προσβεβλημένος όταν στην ίδια τη χώρα μου οι ξένοι τίτλοι μεταφράζονται στα αγγλικά. Αποδεικνύει περίτρανα πόσο ανεκδιήγητα επαρχιώτες μπορούμε να γίνουμε όταν πραγματικά το θέλουμε.