Δεν ήταν πάντα έτσι αυτός ο τόπος. Γιατί; Επειδή υπήρχαν αξίες, αλήθειες, πραγματική αίσθηση και απόδοση ευθύνης. Η Ιστορία δείχνει με πολλούς τρόπους και ανάγλυφα την πορεία αυτής της χώρας από την ακμή στην παρακμή, που πέρασε μέσα από μια πρωτοφανή πολιτική εξαθλίωση. Ταυτόχρονα όμως δείχνει και λύσεις…
Το 1909 η Επανάσταση του Γουδή φέρνει από την Κρήτη στην Αθήνα τον Ελευθέριο Βενιζέλο. Τον Αύγουστο του 1910 εκείνος κυριαρχεί κατά κράτος στις εκλογές. Γίνεται Μεταπολίτευση: αληθινή, άμεση, πλήρης ανανέωση του πολιτικού δυναμικού της χώρας. Μιλάει για «ειρηνική επανάσταση». Δεν είναι αερολογίες, την κάνει πραγματικότητα. Το παλιό μπαίνει στην άκρη και αναλαμβάνει το νέο. Υπό την ηγεσία του επαναστάτη της ένωσης της Κρήτης με την Ελλάδα, ένα νέο καθαρό και τολμηρό δυναμικό αντικαθιστά το παλιό κατεστημένο, που παραδίδει μια Ελλάδα ηττημένη από τον «Ατυχή πόλεμο» του 1897 και, καλή ώρα, υπό τον διεθνή οικονομικό έλεγχο του 1898. Μια Ελλάδα ημιθανή, σε πλήρη αποσύνθεση.
Εκτοτε ο δρόμος είναι μακρύς. Το αποτέλεσμα αποτυπώνεται δραματικά στη σημερινή πραγματικότητα. Είναι η οδός της βύθισης της χώρας, της αξιακής αντιστροφής, της απάτης, της απιστίας, της αδιαφορίας για τους νόμους αλλά και τα εθνικά συμφέροντα της πατρίδας: «συνήθειες» που έγιναν κανόνας στον δημόσιο βίο. Είναι, με μία λέξη, ο δρόμος της παρακμής. Και κατά βάθος ουδείς μπορεί να πείσει ότι αυτός ο δρόμος μπορεί να αλλάξει πραγματικά αν δεν προϋπάρξει εκείνο ακριβώς που έκανε ο Βενιζέλος για να ξεκινήσει: μια ριζική, αληθινή Μεταπολίτευση. Αλλιώς «ειρηνική επανάσταση» δεν γίνεται. Δεν έγινε ποτέ και πουθενά. Βέβαια, υπήρχε ο Βενιζέλος: «Ο άντρας κάνει τη γενιά κι όχι η γενιά τον άντρα». Αλλά, από την άλλη, η γενιά τον έφερε στην εξουσία…
Ο «παλιός κόσμος», στον οποίο περιλαμβάνονται τόσο οι υπαίτιοι της σημερινής καταστροφής όσο και οι περισσότεροι εκ των διαχειριστών της, θα μπορούσε επιτέλους να προσφέρει τη δική του υπηρεσία: να κάνει στην άκρη. Ας αφήσουν κάτι νέο να γεννηθεί από τη δημοκρατία, όσο ακόμη λειτουργεί, για τη δημοκρατία και τη χώρα. Η ασφυξία που έχουν επιφέρει τα τόσο χαλασμένα κόμματα έθρεψε το κακό και είναι η μήτρα ακόμη πιο μεγάλων κινδύνων για το αύριο, ακριβώς επειδή στην όψη τους οι πολίτες δεν βλέπουν τίποτε άλλο παρά την καταστροφή και την αθλιότητα και ταυτίζουν και τη δημοκρατία μαζί τους.
Αν λοιπόν θέλουν να βοηθήσουν, έστω και τώρα, οι άνθρωποι αυτοί, που κάνουν τους σπουδαίους και έχουν ύφος πολλών καρδιναλίων αγορεύοντας επί ερειπίων, πρέπει επιτέλους να φύγουν. Τίποτα καλύτερο ασφαλώς και δεν μπορούν να προσφέρουν παρά να συμβάλουν, έστω και τώρα, στην άρση της εξαθλίωσης αυτού του τόπου.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ