Ωραιότατη η υπαγωγή έξι μεγάλων επενδύσεων στις διαδικασίες fast track: να ξεκολλήσουν τα κεφάλαια από το έλος των κρατικών μηχανισμών. Το μόνο ανησυχητικό είναι ότι όλες οι υπόλοιπες προσπάθειες θα παραμείνουν στις παραδοσιακές διαδικασίες χελώνας ήτοι στο turtle track. Οι απόπειρες των μικρών επενδυτών δεν λογίζονται ως σημαντικές για να ενθαρρυνθούν ούτε υπάρχει η άποψη ότι οι πολλοί μικροί μπορούν να κάνουν τη διαφορά. Έτσι όσοι θα ήθελαν να ξεκινήσουν μια επιχείρηση βρίσκουν μπροστά τους προσκόμματα.
Αξίζει να αναφέρουμε μια αληθινή ιστορία για να καταλάβουμε πώς το κράτος πνίγει την πρωτογενή παραγωγή.
Πριν από λίγο καιρό άνεργη νεαρά ανακάλυψε το ταλέντο της στο να φτιάχνει υφασμάτινες, χειροποίητες τσάντες. Σχεδίασε μερικές για τον εαυτό της, κατόπιν για τις φίλες της, μετά ανέβασε φωτογραφίες στο διαδίκτυο. Εντελώς απροσδόκητα ήλθε μια παραγγελία από την Αυστραλία. Αλυσίδα καταστημάτων ζήτησε 500 τεμάχια, για αρχή. Η τσαντοποιός ενθουσιάστηκε με την προοπτική. Θα μπορούσε να βρει μοδίστρες και να επεκτείνει την ασχολία έξω από τα τείχη της οικίας. Η πρώτη έκπληξη στην έναρξη επαγγέλματος ήταν η πανάκριβη αυτασφάλιση. Η δεύτερη αφορούσε την πολλαπλή φορολόγηση του υποθετικού εισοδήματος. Η τρίτη το κόστος των συνεργατών. Πολύ γρήγορα ήλθε η συνειδητοποίηση ότι καθημερινά θα βρισκόταν υπόλογος για οτιδήποτε: ένα τιμολόγιο με λάθος ώρα, ένα ξεχασμένο ένσημο. Θα είχε εσαεί αφορμή για αϋπνία. Κατάλαβε επίσης κάτι πιο σημαντικό, ότι ανοίγοντας επιχείρηση δεν θα έραβε τσάντες αλλά θα ασχολείτο με το Δημόσιο.
Οι διαδικασίες fast track αφορούν επενδύσεις άνω των 200 εκατ. ευρώ ή συνδυαστικά 75 εκατ. με δημιουργία 200 θέσεων εργασίας. Μπορούν να επενδυθούν στη βιομηχανία, στην ενέργεια, στον τουρισμό, στην υψηλή τεχνολογία και στην καινοτομία. Με έξι προτάσεις που θα ευνοηθούν από τις εν λόγω διατάξεις θα πέσουν στην αγορά 5,6 δισ. ευρώ. Ο οργανισμός Invest in Greece αναλαμβάνει την ταχεία αδειοδότηση των επιχειρήσεων, δηλαδή να έχουν ξεμπερδέψει με τη χαρτούρα μέσα σε 15 ημέρες. Το κράτος θα ανάψει τις μηχανές, θα γκαζώσει, θα βάλει φωτιά στα ταμεία, στις υπηρεσίες, στο αρχαιολογικό συμβούλιο, παντού. Το ερώτημα είναι γιατί δεν λειτουργεί ο δημόσιος τομέας για όλους με τον ίδιο τρόπο. Ενώ δηλαδή όλοι αναφέρονται στην ανύπαρκτη πρωτογενή παραγωγή, οι βλέψεις παραμένουν μαξιμαλιστικές. Ως επιχειρηματίας αντιμετωπίζεται μόνον ο κολοσσός – οι υπόλοιποι αντιμετωπίζονται ως απατεωνίσκοι.
Επανερχόμαστε στη νεαρά με τις τσάντες. Αναζήτησε την τύχη της στη Γαλλία, απευθυνόμενη στη Chambre de Commerce. Μπορούσε να εισπράξει ένα μικρό κεφάλαιο για να ξεκινήσει (7.000 ευρώ). Για 2 χρόνια δεν χρειαζόταν να πάει ούτε απέξω από την εφορία, ενώ θα είχε κρατική βοήθεια στην τήρηση των λογιστικών βιβλίων. Εκεί η πρόθεση κάποιου να δημιουργήσει δυο-τρεις θέσεις εργασίας λαμβάνεται σοβαρά υπ’ όψιν. Όλοι μαζί κάνουν τη διαφορά, μικροί – μεγάλοι.
