Η Ελλάδα βρίσκεται λίγες ώρες πριν από την ολοκλήρωση του PSI το οποίο, αν όλα πάνε κατ’ ευχήν, θα σημάνει την ενεργοποίηση του μεγαλύτερου προγράμματος βοήθειας που έχει δοθεί ποτέ σε χώρα, όχι μόνο στην Ευρώπη αλλά σε ολόκληρο τον κόσμο.
Από το σημείο αυτό όμως αρχίζει και το μεγάλο πρόβλημα όσων θα πρέπει να τρέξουν και να εφαρμόσουν στην ελληνική κοινωνία το πρόγραμμα αυτό με στόχο να φέρουν την ελληνική οικονομία σε τροχιά ανάπτυξης.
Γιατί το πραγματικό πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι οικονομικό. Το πραγματικό πρόβλημα είναι πολιτιστικό.
Τα χρήματα με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο θα έρθουν. Ποιος εγγυάται όμως ότι θα διαχειριστούν με τέτοιο τρόπο που θα έχει ως αποτέλεσμα η χώρα μετά το 2020 να είναι μία άλλη χώρα;
Και καλά θα βρεθούν 50 άνθρωποι που χωρίς φόβο και πάθος θα δώσουν τις κατευθύνσεις που απαιτούνται.
Για να πετύχει το τεράστιο αυτό σχέδιο αναδιάρθρωσης και εκσυγχρονισμού της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας θα πρέπει να συμμετάσχει με όλες του τις δυνάμεις και ο ελληνικός λαός.
Και εδώ είναι το στοίχημα για την όποια κυβέρνηση προκύψει από τις προσεχείς εκλογές, ανεξάρτητα αν αυτή είναι μονοκομματική, δικομματική ή πολυκομματική.
Θα μπορέσει να πείσει τον ελληνικό λαό ότι πρέπει να δουλέψει, στα νέα δεδομένα που διαμορφώνονται στη χώρα, χωρίς μίζες, χωρίς φακελάκια, χωρίς γνωστούς και χωρίς παρανομίες;
Μπορεί να πείσει τους καθηγητές να κάνουν μάθημα, τους μαθητές να παρακολουθούν τα μαθήματά τους, τους εργολάβους να μην κτίζουν παράνομα κτίσματα, τους γιατρούς να μην παίρνουν φακελάκια, τους εφοριακούς να μην μοιράζονται με το σύστημα 4-4-2 τους φόρους και τα πρόστιμα;
Για να πείσει πρέπει να ξεκινήσει από την εκπαίδευση, να μάθουν τα παιδιά ότι η ελευθερία εκτός από δικαιώματα έχει και υποχρεώσεις. Υποχρεώσεις απέναντι στον εαυτό τους αλλά κυρίως απέναντι στην κοινωνία.
Είμαστε η μοναδική χώρα που ο Παρθενώνας είχε ελεύθερη πρόσβαση, θα ήταν γεμάτη γκράφιτι, όπως είναι το Πανεπιστήμιο, η Βιβλιοθήκη και όλα τα αγάλματα της Αθήνας.
Και κυρίως να μάθουν τι θα πει αξιολόγηση. Κάτι που έμεινε εκεί στα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του ’80 και η χώρα πορεύτηκε επί 30 χρόνια χωρίς κανένας να κρίνεται. Κανείς καλός στη δουλειά του, οποιαδήποτε και αν είναι αυτή δεν χάθηκε με την αξιολόγηση. Αντίθετα η σοβιετοποίηση της ελληνικής κοινωνίας μάς έφερε σε αυτή την κατάσταση.
Αυτά όμως θέλουν χρόνο. Τον έχουμε; Αν όχι πρέπει να τον εφεύρουμε!
